Σπάσε τα δεσμά!!

Πόσο πολύ ζητάς την ελευθερία σου? Πόσο πολύ θέλεις να είσαι εσύ ο κύριος του εαυτού σου? Να ζεις τη ζωή που έχεις επιλέξει εσύ να ζεις? 

 

‘Μα καλά’ θα μου πεις… ‘είσαι μειωμένης ευθύνης? Εντάξει, όλοι έχουμε μια δόση …χαζομάρας μέσα μας, αλλά εσύ το παρακάνεις! Είναι δυνατόν να με ρωτάς αν ζητάω την ελευθερία μου? Αν θέλω να είμαι κύριος του εαυτού μου? Αν ζω τη ζωή που εγώ έχω επιλέξει να ζω? Μα φυσικά και έχω ελευθερία. Φυσικά και είμαι κύριος του εαυτού μου και ζω τη ζωή που εγώ έχω επιλέξει. Ώρες ώρες θα έλεγα πως έρχεσαι από άλλο πλανήτη!’

Μπορεί… ώρες ώρες το σκέφτομαι κι εγώ αυτό! Αλλά για να επιστρέψουμε στην ελευθερία μας. Είναι η ελευθερία πραγματικά μέρος της ύπαρξής μας? Ζούμε τη ζωή που εμείς έχουμε επιλέξει να ζήσουμε?

Αγαπάμε την ελευθερία? Ή είναι η ελευθερία κάτι που φοβόμαστε θανάσιμα?  

Λες για παράδειγμα… ‘Ααα, εγώ θέλω να έχω τον διαιτολόγο από πάνω μου για να μου λέει τι πρέπει και τι δεν πρέπει να τρώω. Να με μαλώνει, να με βάζει στον ίσιο δρόμο.. Θέλω, βλέπεις, το βούρδουλά μου. Αν είμαι μόνος, φοβάμαι ότι το βάρος μου θα βγει εκτός ελέγχου’. Φοβάμαι, λοιπόν, να διαχειριστώ τον εαυτό μου. Φοβάμαι να φέρω την ευθύνη του εαυτού μου. Θέλω να έχω πάνω απ’ το κεφάλι μου ένα πατρικό πρότυπο.. όπως αυτό με το οποίο έχω μεγαλώσει.. Κάποιον να με επαναφέρει στην τάξη… την τάξη που εγώ δε μπορώ να φέρω σε μένα.

Φοβάμαι να σταθώ στα πόδια μου… να κάνω τις δικές μου επιλογές. Θέλω εσύ να αποφασίζεις για μένα. Εσύ να παίρνεις την απόφαση, κι εγώ απλά να εκτελώ. Γιατί το θέλω αυτό?

Λες για παράδειγμα… ‘Είσαι παντρεμένος άνθρωπος και δε δίνεις λογαριασμό στη γυναίκα σου’? Μα αυτό είναι που κάνει όλος ο κόσμος… Όλος ο κόσμος.. Και ποιος είναι αυτός ο κόσμος? Πού ζει και ποιος τον διαμορφώνει? Και γιατί θα πρέπει να κάνω αυτό που κάνει όλος ο κόσμος? Είμαι ελεύθερος όταν κάνω κάτι επειδή έτσι είθισται? Μηχανικά και ασυναίσθητα?

Είναι Σάββατο βράδυ και όλος ο κόσμος βγαίνει να διασκεδάσει.. μαζικά. Μαζικά, διασκεδάζω κι εγώ. Αλήθεια, διασκεδάζω? Ή χαζεύω? Μαζικά, διασκεδάζω… χαζεύοντας. Και λέω στον εαυτό μου ότι είμαι ελεύθερος, ότι κάνω τις δικές μου επιλογές. Φέτος το χειμώνα είναι στη μόδα τα ριγέ. Και αποφασίζω να αγοράσω τα ριγέ. Του χρόνου θα είναι τα κόκκινα. Ε, δε γίνεται να βγω εκτός εποχής…

Οπότε κάποιος χτυπάει το ντέφι κι εγώ χορεύω… Και η πλάκα είναι πως πιστεύω ότι πραγματικά θέλω να χορέψω. Δεν αντιλαμβάνομαι ότι χορεύω… ασυναίσθητα! Χορεύω, επειδή βλέπω τους άλλους να χορεύουν.

Είμαι πραγματικά ελεύθερος? Αν είμαι, δεν θα πρέπει να θέλω να ελέγχω κανέναν.

Γιατί ελέγχω τον άλλον, όταν αντιλαμβάνομαι ότι δεν έχω την κυριότητα του ίδιου μου του εαυτού. Ελέγχω τον άλλον, γιατί δε θέλω να κοιτάξω τον εαυτό  μου. Και βλέπω στον άλλον, αυτά που αποφεύγω να δω σε μένα.

Ελέγχω τον άλλον, γίνεται ο άλλος το κέντρο βάρους της ζωής μου, γιατί περιφρονώ τον εαυτό μου. Γιατί δεν αντιλαμβάνομαι ότι χωρίς εμένα, η ζωή μου δε θα συνεχιζόταν ούτε ένα λεπτό. Δε νιώθω ότι το κέντρο βάρους μου βρίσκεται σε μένα. 

 

Αν στρέψω την προσοχή μου στο ουσιαστικό, στη δική μου τη ζωή, αν δώσω στην ύπαρξή μου τη σπουδαιότητα που της αναλογεί, αν σπάσω τα δεσμά που έχω φτιάξει… τότε είμαι ελεύθερος.

Διαφορετικά… κάποιος θα χτυπάει το ντέφι κι εγώ θα χορεύω! 

φιλικά,

δώρα