Όταν κάποιος σου λέει τι είναι αυτό που χρειάζεσαι... από την Karen Koenig

Το πρωτότυπο είναι εδώ:
http://eatingdisordersblogs.com/when-people-tell-you-what-you-need-to-do/
-------
Συχνά έχω αναφερθεί στους κινδύνους των ατόμων που επιμένουν να λένε ότι "πρέπει, χρειάζεται" να κάνουν κάτι.Αυτές οι λέξεις έχουν την δυναμική να χτυπήσουν μέσα μας ένα νεύρο και να μας βάλουν σε πόλεμο με τον εαυτό μας, κάτι που είναι η ακριβώς αντίθετη τακτική από αυτήν που θέλουμε για να κάνουμε υγιεινές διατροφικές επιλογές. Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει όταν κάποιος επιμένει ότι "χρειάζεσαι" να κάνεις κάτι. Το να μάθεις πώς να διαχειρίζεσαι τα αιτήματα των άλλων, θα σε διευκολύνει να κάνεις σοφότερες επιλογές.

Το θέμα αυτό ήρθε με έναν πελάτη του οποίου ο διαιτολόγος - μία βοηθητική, στοργική, γυναίκα - του είπε ότι "χρειαζόταν" να περιορίσει τις μερίδες του, να μείνει μακριά από τροφές υψηλής περιεκτικότητας σε ζάχαρη και λίπος, και να δίνει περισσότερη προσοχή την ώρα του φαγητού. Ο πελάτης τα έκανε όλα αυτά ήδη και ήταν αρκετά ικανοποιημένος με την πρόσληψη του φαγητού του, αν και δεχόταν ότι δεν ήταν όλα τέλεια. Προσπάθησε να το πει αυτό στη διαιτολόγο, αλλά η ανταπόκριση που πήρε ήταν περισσότερα "χρειάζεσαι" και "πρέπει". Μετά τη συνεδρία, ο πελάτης μου είπε ότι είχε ένα "αδηφαγικό" επεισόδιο. Τώρα, γιατί πιστεύετε ότι αυτό συνέβη;

Αυτό που συνήθως συμβαίνει όταν κάποιος μας λέει ότι "χρειάζεται" να κάνουμε κάτι, είναι να μουλαρώνουμε περισσότερο. Αλλά, σκέψου, είναι αλήθεια ότι εσύ χρειάζεται να κάνεις αυτό που σου λέει κάποιος, ή είναι η δική του ανάγκη που εκτίθεται; Ούτως ή άλλως, είναι αυτοί που έχουν την εσωτερική πίεση για να σε κάνουν να συμπεριφέρεσαι με συγκεκριμένο τρόπο. Ίσως τα καλά τους συναισθήματα να προέρχονται από την επιτυχία σου, ίσως νιώθουν αβοήθητοι να σε αλλάξουν, ίσως νιώθουν αδύναμοι να αλλάξουν τον εαυτό τους και μεταθέτουν τα συναισθήματά τους επάνω σου, ή ίσως υπάρχουν πράγματα που είναι εκτός ελέγχου στη ζωή τους και προσπαθούν να νιώσουν καλύτερα με το να ελέγξουν κάτι (ή κάποιον - εσένα!).

Όταν οι άνθρωποι λένε ότι "χρειάζεται" να κάνεις κάτι, κατανόησε από την αρχή ότι μόνο ο θάνατος είναι αναγκαστικός και ότι όλα τα άλλα είναι προαιρετικά, ακόμα κι αν σου φαίνεται ότι αυτό δεν ισχύει. Αναγνώρισε πότε οι προθέσεις των άλλων είναι τρυφερές - και συχνά είναι - και με το να εκτιμάς την τρυφερότητά τους, μπορείς να νιώθεις καλά για τις προθέσεις τους. Κυρίως, κατανόησε ότι μεταβιβάζουν την πίεση που νιώθουν, σε εσένα, έτσι ώστε δε χρειάζεται να τη νιώσουν - και ότι έχεις την επιλογή να μην εσωτερικεύεις αυτή την πίεση.

Απέφυγε να μεταφέρεις την ανεπιθύμητη αλληλογραφία στα εισερχόμενά σου...

Μασάμε καλά το φαγητό μας... ή όχι;

Η επιστήμη ως δικτατορία. Μα, είναι δυνατόν; Οι επιστήμονες ερευνούν, πειραματίζονται, επαληθεύουν, βγάζουν συμπεράσματα, και πάλι απ' την αρχή.
"Το λένε οι έρευνες!" λες, κι είναι σα να βάζεις μία τάπα στο στόμα του συνομιλητή σου. Έχουμε τις έρευνες σε μεγάλη υπόληψη.
Είναι σα να είμαστε ακόμα 6 μηνών και τρώμε αλεσμένη τροφή.
Δεν έχουμε μάθει - ακόμα - να μασάμε το φαγητό μας. Έχουμε μάθει να το καταπίνουμε. Γι' αυτό θέλουμε την τροφή έτοιμη. Έτσι, π.χ. θα πάμε κατευθείαν στα συμπεράσματα της έρευνας, ή στη συζήτηση, και θα προσπεράσουμε τις "λεπτομέρειες"...
Ένας επιστήμονας χρειάζεται να μένει χωρίς συμπεράσματα. Αυτό δε σημαίνει πως δεν θα βγάζει συμπεράσματα. Χρειάζεται να μην προσκολλάται σε αυτά. Να τα αναγνωρίζει και να τα βάζει κάπου στην άκρη, γιατί αν τα φέρνει μαζί του στο επόμενο πείραμα - και ποιός δεν το κάνει - τότε αναπόφευκτα η όρασή του θα είναι θολή ή χρωματισμένη.
Είναι σημαντικό η αγάπη του για το τι συμβαίνει πραγματικά να είναι μεγαλύτερη από την αγάπη του να έχει δίκιο, να αποδείξει τις θέσεις του.
Χρειάζεται να αφουγκράζεται, χωρίς να δέχεται ή να απορρίπτει.
Όταν διαβάζω μία έρευνα αυτό που με δυσκολεύει περισσότερο είναι να δεχτώ ότι αυτό που διαβάζω είναι απλά τα συμπεράσματα κάποιου. Έχω την τάση να τα δέχομαι (αν μου αρέσουν, γιατί συμφωνώ), ή να τα απορρίπτω (αν δε μου αρέσουν, γιατί διαφωνώ). Όμως έτσι, προσκολλημένη σε αυτά που μου αρέσουν ή δε μου αρέσουν, δεν πρόκειται να ανακαλύψω αυτό που συμβαίνει πραγματικά.
Αυτό που χρειάζεται είναι μία άλλη θέαση. Μία γωνία από την οποία να βλέπω τόσο τα δικά μου συμπεράσματα όσο και τα συμπεράσματα του άλλου. Να μην κλείνω σε κανένα από αυτά. Είναι όλα απλά συμπεράσματα.
Το μοναδικό εργαστήριο το οποίο μπορώ πραγματικά να εμπιστεύομαι είναι το δικό μου "πεπτικό σύστημα". Δε μπορώ να αφομοιώσω την τροφή που δεν έχω μασήσει,
και το μόνο που θα πάθω αν το επιχειρήσω είναι να μπουκώσω.

Μπορεί η δίαιτα να μας παχαίνει;

Η δίαιτα μας αδυνατίζει ή μας παχαίνει;

Μοιάζει να παίρνουμε σαν δεδομένο ότι για να χάσουμε κιλά πρέπει να κάνουμε δίαιτα. Ή έστω διατροφή. Ή - σε κάθε περίπτωση - να περιορίσουμε το φαγητό μας. Όπως λέμε, να προσέξουμε τι τρώμε.

Μου φαίνεται πως ο λόγος για τον οποίο παίρνουμε τα κιλά σε πρώτη φάση είναι γιατί δεν είμαστε σε επαφή με το σώμα μας. Δεν έχουμε αίσθηση των "σημάτων" που μας δίνει. Μοιάζει να το φοβόμαστε. Φοβόμαστε τις επιθυμίες μας. Πιστεύουμε ότι αν αφεθούμε σε αυτές, θα μας κατασπαράξουν, θα μας κατακλύσουν... 

"Επιθυμώ να φάω 2 πίτσες!!! Θα πρέπει να είσαι τρελή αν μου λες ότι χρειάζεται να ακούσω το σώμα μου. Αν το ακούσω θα γίνω 200 κιλά!"