Το τέλος του χρόνου, Συζητήσεις του Κρισναμούρτι με τον Δρ Ντ. Μπομ

Κ: Δεν υπάρχει τίποτα και όλα είναι ενέργεια... Κι αυτό εδώ το σώμα τότε, τι είναι;
ΜΠΟΜ: Είναι μια μορφή μέσα στην ενέργεια.
Κ: Άρα αυτό το σώμα δεν είναι διαφορετικό από την ενέργεια; Αυτό εδώ.
ΜΠΟΜ: Ναι, κατάλαβα, το σώμα.
Κ: Το πράγμα, όμως, που είναι μέσα στο σώμα λέει, "είμαι διαφορετικό απ' αυτό".
ΜΠΟΜ: Πρέπει να το κάνετε πιο ξεκάθαρο αυτό.
Κ: Το "εγώ" λέει, "είμαι τελείως διαφορετικό απ' όλο αυτό".
ΜΠΟΜ: Το "εγώ" περιχαρακώνεται και λέει, "είμαι διαφορετικό, είμαι αιώνιο".
Κ: Γιατί το κάνει αυτό;
ΜΠΟΜ: Μα είπαμε, επειδή μπήκε η ιδέα του διαχωρισμού.
Κ: Γιατί παρουσιάστηκε αυτός ο διαχωρισμός; Μήπως επειδή εξωτερικά ταυτίζομαι με ένα σπίτι, μία οικογένεια, ένα έθνος κλπ. κι αυτή η ιδέα της ταύτισης πέρασε και εσωτερικά;
ΜΠΟΜ: Ναι. Και το δεύτερο που είπαμε ήταν ότι από τη στιγμή που εδραιώσαμε την ιδέα ότι υπάρχει κάτι άλλο μέσα μας, τότε χρειάστηκε αναγκαστικά να το προστατέψουμε. Οπότε έτσι χτίστηκε ο διαχωρισμός.
Κ: Φυσικά.
ΜΠΟΜ: Κι αυτό που βρισκόταν μέσα μας θεωρήσαμε πως ήταν ό, τι πιο πολύτιμο είχαμε κι έτσι έπρεπε να το προστατεύσουμε μ' όλη μας τη δύναμη.
Κ: Καταλαβαίνω. Μήπως το μόνο που υπάρχει είναι το σώμα που ζει και που είναι μέρος της ενέργειας; Ο "Κ" δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα όνομα στο διαβατήριό του, το σώμα του και τίποτε άλλο... τίποτα. Οπότε είναι το παν, οπότε είναι όλος ενέργεια. Με παρακολουθείτε;
ΜΠΟΜ: Ναι, η μορφή της ενέγειας δεν έχει ανεξάρτητη ύπαρξη.
Κ: Όχι. Το μόνο που υπάρχει είναι η μορφή. Αυτό είναι όλο.
ΜΠΟΜ: Είπατε ότι υπάρχει και η ενέργεια.
Κ: Είναι μέρος της ενέργειας.
ΜΠΟΜ: Ναι.
Κ: Υπάρχει, λοιπόν, μόνο αυτή η εξωτερική μορφή.
ΜΠΟΜ: Υπάρχει η εξωτερική μορφή της ενέργειας.
Κ: Συνειδητοποιείτε τι είπαμε, κύριε; Μήπως αυτό είναι και το τέλος του ταξιδιού;
ΜΠΟΜ: Όχι, δε νομίζω.
Κ: Μήπως το ανθρώπινο είδος έχει περάσει ταξιδεύοντας μέσα από εκατομμύρια χρόνια για να καταλήξει στο ότι, "δεν είμαι τίποτα κι επομένως είμαι το παν και όλο ενέργεια;" 
ΜΠΟΜ: Δε μπορεί να είναι το τέλος, με την έννοια ότι θα μπορούσε να είναι και η αρχή.
Κ: Μια στιγμή, μια στιγμή. Αυτό ακριβώς είναι που λέω. Απ' αυτό ακριβώς ήθελα να ξεκινήσετε. Το τέλος είναι η αρχή, έτσι; Τώρα, θα 'θελα να το ψάξω λίγο ακόμη αυτό. Βλέπετε, στο τέλος όλης αυτής της ιστορίας - ας το ονομάσουμε για συντομία, "στο τέλος του χρόνου" - υπάρχει μια καινούργια αρχή. Και τι είναι αυτή; Γιατί αν δεν υπάρχει μια καινούργια αρχή τότε όλη η υπόθεση μοιάζει εντελώς μάταιη...
...
Κ: Είπαμε ότι όταν κάποιος αρνηθεί το χρόνο, δεν υπάρχει τίποτα. Ύστερα απ' όλη αυτή τη μακρά συζήτηση καταλήξαμε ότι "τίποτα" σημαίνει το "παν" και το "παν" είναι "ενέργεια". Εδώ σταματήσαμε. Αλλά, αυτό δεν είναι το τέλος. Έτσι;
... Δεν είναι το τέλος. Τότε τι ακολουθεί; Μήπως η δημιουργία;...

Δεν είμαστε Αυτονόητα.

Τι είναι αυτό που λες "το σώμα μου";
Είναι πολλά αυτά που έχουμε πάρει γι' αυτονόητα.
Ξέρεις, για παράδειγμα, ποιός είσαι. Είναι αυτονόητο.
Ξέρεις πού πηγαίνεις στη ζωή σου. Είναι αυτονόητο.
Ξέρεις τι είναι το σώμα σου. Είναι αυτονόητο.
Όλα αυτά που έχουμε γι' αυτονόητα είναι αυτά για τα οποία δεν έχουμε απαντήσεις.
Με ρωτάς "Ποιός είσαι;" - Τι θέλεις να σου πω; Είναι αυτονόητο... Με λίγα λόγια, όταν ακούω αυτή την ερώτηση, μένω με το στόμα ανοιχτό, και για να το κλείσω λέω πως απλά είναι αυτονόητο.

Τι Ζωή Ζούμε;

Είναι αλήθεια δυνατό να Αντιλαμβάνεται κανείς κάτι ή κάποιον χωρίς να δίνει ένα Όνομα σε αυτό που αντιλαμβάνεται; Είναι δυνατό να μη δίνουμε όνομα/ ταμπέλα/ ετικέτα σε αυτούς που συναντάμε στη ζωή μας;

Θα μιλήσω προσωπικά. Μόλις συναντώ έναν άνθρωπο νιώθω κάτι σαν επιτακτική ανάγκη να τον τοποθετήσω κάπου (μέσα μου). Το μυαλό μου, ουσιαστικά, είναι σα να έχει την Ανάγκη να ξέρει τι το περιμένει - από που θα τού 'ρθει, ένα πράγμα. Και το κάνω αυτό μέσα από την αστρολογία. Έχω μια αγάπη για τους πλανήτες, τα ζώδια κι όλα τα σχετικά, κι έτσι μόλις συναντώ ένα πρόσωπο πηδάει κατευθείαν αυτή η ανάγκη για καταχώρηση. Κι άπαξ και γίνει η καταχώρηση, μετά μπορώ να θυμάμαι όλο τον αστρολογικό χάρτη του προσώπου.
Φυσικά, με αυτό τον τρόπο σχετίζομαι με έναν ωραιότατο χάρτη, σχετίζομαι με τις ωραιότατες ερμηνείες μου και Φυσικά Δε Σχετίζομαι με το Πρόσωπο που έχω μπροστά μου.