Τι είναι αυτό που λες "το σώμα μου";
Είναι πολλά αυτά που έχουμε πάρει γι' αυτονόητα.
Ξέρεις, για παράδειγμα, ποιός είσαι. Είναι αυτονόητο.
Ξέρεις πού πηγαίνεις στη ζωή σου. Είναι αυτονόητο.
Ξέρεις τι είναι το σώμα σου. Είναι αυτονόητο.
Όλα αυτά που έχουμε γι' αυτονόητα είναι αυτά για τα οποία δεν έχουμε απαντήσεις.
Με ρωτάς "Ποιός είσαι;" - Τι θέλεις να σου πω; Είναι αυτονόητο... Με λίγα λόγια, όταν ακούω αυτή την ερώτηση, μένω με το στόμα ανοιχτό, και για να το κλείσω λέω πως απλά είναι αυτονόητο.
Τι είναι το σώμα σου; Αν προχωρήσουμε πέρα από το αυτονόητο... Τι είναι αυτό που λέω "σώμα μου";
Έχουμε ικανοποιηθεί με τις απαντήσεις που μας έχουν δοθεί.
Έχουμε θεωρήσει το σώμα μας κάτι σαν Αντικείμενο.
Βλέπουμε ένα σώμα ενός ορισμένου μεγέθους και μένουμε με αυτό.
Το γεγονός ότι αυτό το σώμα ξεκινάει από ένα ωάριο κι ένα σπερματοζωάριο και προχωράει "ανοδικά" και μετά "καθοδικά" μέχρι να μπει στον τάφο, δε φαίνεται να μας απασχολεί.
Βασικά, δεν ξέρω τι είναι αυτό που λέω "σώμα μου". Δε μπορώ να απαντήσω σε αυτό.
Φυσικά, έχω Γνώσεις γύρω από το σώμα. Έχω, να πούμε, μία ειδικότητα στο σώμα. Γνωρίζω πόσα κιλά πρέπει να είναι το σώμα, το ποσοστό του λίπους του και της μυϊκής του μάζας και με ποιόν τρόπο μπορεί να ισορροπεί σε ένα φυσιολογικό εύρος.
Το ότι έχω Γνώσεις γύρω από το σώμα δε σημαίνει ότι έχω Επίγνωση για το τι είναι το σώμα μου.
Για να είμαι ακριβής, οι Γνώσεις αυτές καθεαυτές με εμποδίζουν από το να έχω Επίγνωση του σώματός μου.
Σε αυτή τη φάση, έχω μία αίσθηση του σώματός μου σαν ένα Αντικείμενο - λίγο έως πολύ.
Το σώμα μου, ένα Αντικείμενο, που έχει μία σχετική "πλαστικότητα". Είναι ένα Αντικείμενο ενός ορισμένου βάρους, το οποίο μπορεί να ανεβαίνει, μπορεί και να κατεβαίνει.
Ταυτόχρονα, το γεγονός ότι σχετίζομαι με τους ανθρώπους σε αυτή τη βάση είναι κάτι που με αφήνει άδεια... Μου είναι βαθιά απογοητευτικό το ότι σχετίζομαι με τους ανθρώπους σε... επίπεδο αντικειμένων.
Εμάς, τα "αντικείμενα" των Χ κιλών, μας κινεί μία Ευφυΐα... Δεν είμαστε εμείς που κάνουμε την καρδιά μας να χτυπάει, ούτε είμαστε εμείς που προκαλούμε την αναπνοή...
Κάτι μας Κινεί. Δεν έχουμε όμως καμία επαφή με αυτό... Κι όσο δε θα έχουμε επαφή με αυτό που μας κινεί, είτε το αναγνωρίζουμε είτε όχι, θα σχετιζόμαστε μεταξύ μας ως Αντικείμενα.
Χρειάζεται να αναγνωρίσουμε το θαύμα της ύπαρξής μας.
Χρειάζεται απλά να ξεφύγουμε από τα αυτονόητα...
Τίποτα δεν είναι αυτονόητο.
Και πριν από το τίποτα που δεν είναι αυτονόητο,
Εσύ κι Εγώ δεν είμαστε Αυτονόητα.
Είναι πολλά αυτά που έχουμε πάρει γι' αυτονόητα.
Ξέρεις, για παράδειγμα, ποιός είσαι. Είναι αυτονόητο.
Ξέρεις πού πηγαίνεις στη ζωή σου. Είναι αυτονόητο.
Ξέρεις τι είναι το σώμα σου. Είναι αυτονόητο.
Όλα αυτά που έχουμε γι' αυτονόητα είναι αυτά για τα οποία δεν έχουμε απαντήσεις.
Με ρωτάς "Ποιός είσαι;" - Τι θέλεις να σου πω; Είναι αυτονόητο... Με λίγα λόγια, όταν ακούω αυτή την ερώτηση, μένω με το στόμα ανοιχτό, και για να το κλείσω λέω πως απλά είναι αυτονόητο.
Τι είναι το σώμα σου; Αν προχωρήσουμε πέρα από το αυτονόητο... Τι είναι αυτό που λέω "σώμα μου";
Έχουμε ικανοποιηθεί με τις απαντήσεις που μας έχουν δοθεί.
Έχουμε θεωρήσει το σώμα μας κάτι σαν Αντικείμενο.
Βλέπουμε ένα σώμα ενός ορισμένου μεγέθους και μένουμε με αυτό.
Το γεγονός ότι αυτό το σώμα ξεκινάει από ένα ωάριο κι ένα σπερματοζωάριο και προχωράει "ανοδικά" και μετά "καθοδικά" μέχρι να μπει στον τάφο, δε φαίνεται να μας απασχολεί.
Βασικά, δεν ξέρω τι είναι αυτό που λέω "σώμα μου". Δε μπορώ να απαντήσω σε αυτό.
Φυσικά, έχω Γνώσεις γύρω από το σώμα. Έχω, να πούμε, μία ειδικότητα στο σώμα. Γνωρίζω πόσα κιλά πρέπει να είναι το σώμα, το ποσοστό του λίπους του και της μυϊκής του μάζας και με ποιόν τρόπο μπορεί να ισορροπεί σε ένα φυσιολογικό εύρος.
Το ότι έχω Γνώσεις γύρω από το σώμα δε σημαίνει ότι έχω Επίγνωση για το τι είναι το σώμα μου.
Για να είμαι ακριβής, οι Γνώσεις αυτές καθεαυτές με εμποδίζουν από το να έχω Επίγνωση του σώματός μου.
Σε αυτή τη φάση, έχω μία αίσθηση του σώματός μου σαν ένα Αντικείμενο - λίγο έως πολύ.
Το σώμα μου, ένα Αντικείμενο, που έχει μία σχετική "πλαστικότητα". Είναι ένα Αντικείμενο ενός ορισμένου βάρους, το οποίο μπορεί να ανεβαίνει, μπορεί και να κατεβαίνει.
Ταυτόχρονα, το γεγονός ότι σχετίζομαι με τους ανθρώπους σε αυτή τη βάση είναι κάτι που με αφήνει άδεια... Μου είναι βαθιά απογοητευτικό το ότι σχετίζομαι με τους ανθρώπους σε... επίπεδο αντικειμένων.
Εμάς, τα "αντικείμενα" των Χ κιλών, μας κινεί μία Ευφυΐα... Δεν είμαστε εμείς που κάνουμε την καρδιά μας να χτυπάει, ούτε είμαστε εμείς που προκαλούμε την αναπνοή...
Κάτι μας Κινεί. Δεν έχουμε όμως καμία επαφή με αυτό... Κι όσο δε θα έχουμε επαφή με αυτό που μας κινεί, είτε το αναγνωρίζουμε είτε όχι, θα σχετιζόμαστε μεταξύ μας ως Αντικείμενα.
Χρειάζεται να αναγνωρίσουμε το θαύμα της ύπαρξής μας.
Χρειάζεται απλά να ξεφύγουμε από τα αυτονόητα...
Τίποτα δεν είναι αυτονόητο.
Και πριν από το τίποτα που δεν είναι αυτονόητο,
Εσύ κι Εγώ δεν είμαστε Αυτονόητα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου