Είναι αλήθεια δυνατό να Αντιλαμβάνεται κανείς κάτι ή κάποιον χωρίς να δίνει ένα Όνομα σε αυτό που αντιλαμβάνεται; Είναι δυνατό να μη δίνουμε όνομα/ ταμπέλα/ ετικέτα σε αυτούς που συναντάμε στη ζωή μας;
Θα μιλήσω προσωπικά. Μόλις συναντώ έναν άνθρωπο νιώθω κάτι σαν επιτακτική ανάγκη να τον τοποθετήσω κάπου (μέσα μου). Το μυαλό μου, ουσιαστικά, είναι σα να έχει την Ανάγκη να ξέρει τι το περιμένει - από που θα τού 'ρθει, ένα πράγμα. Και το κάνω αυτό μέσα από την αστρολογία. Έχω μια αγάπη για τους πλανήτες, τα ζώδια κι όλα τα σχετικά, κι έτσι μόλις συναντώ ένα πρόσωπο πηδάει κατευθείαν αυτή η ανάγκη για καταχώρηση. Κι άπαξ και γίνει η καταχώρηση, μετά μπορώ να θυμάμαι όλο τον αστρολογικό χάρτη του προσώπου.
Φυσικά, με αυτό τον τρόπο σχετίζομαι με έναν ωραιότατο χάρτη, σχετίζομαι με τις ωραιότατες ερμηνείες μου και Φυσικά Δε Σχετίζομαι με το Πρόσωπο που έχω μπροστά μου.
Υποβιβάζω ουσιαστικά το πρόσωπο αυτό σε ένα Χαρτί - κι όλα αυτά για να αισθάνομαι ασφαλής... Μπούρδες...
Αυτός είναι ο τρόπος του δικού μου μυαλού για να καταχωρεί τους ανθρώπους.
Το κάθε μυαλό έχει και τον δικό του τρόπο... ανάλογα με το τι "αγαπάει".
Κάποιος καταχωρεί τους ανθρώπους με βάση τον τραπεζικό τους λογαριασμό, με βάση το πόσο επιτυχημένοι είναι, τι ομάδα είναι, τι ψηφίζουν, που μένουν, είναι παντρεμένοι/ ανύπαντροι... - η λίστα είναι ατελείωτη.
Το θέμα είναι ότι το Μυαλό θέλει Ασφάλεια.
"Είμαι Χοντρή" σε ακούω να λες στον εαυτό σου. Γιατί φυσικά, οι ταμπέλες και τα ονόματα δε δίνονται μόνο στους άλλους αλλά πρωτίστως στον εαυτό μας.
"Είμαι Χοντρή και Άχρηστη", λες στον εαυτό σου.
Θυμίσου, το Μυαλό θέλει Ασφάλεια. Δε μπορεί την ανασφάλεια, την αβεβαιότητα.
Θέλει ασφάλεια, σιγουριά, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει πως θα βρει την ασφάλεια με το να σε λέει Χοντρή. Έτσι αισθάνεται ασφαλές.
Αναγνώρισε αυτή τη φωνή μέσα σου που μιλάει όλη την ώρα. "Είμαι χοντρή, είμαι ανίκανη, είμαι άχρηστη"... Αναγνώρισέ την.
Βέβαια, ίσως είναι καλύτερα να μην το κάνεις. Ίσως είναι καλύτερο να την αφήσεις να μιλάει όπως μιλάει.
Ξέρεις, το να αναγνωρίσεις αυτή τη φωνή, αυτή τη φωνή που μιλάει μέσα σου, είναι επικίνδυνο.
Είναι επικίνδυνο, γιατί μόλις την αναγνωρίσεις, αυτή θα αρχίσει να χάνει τη Δύναμη που ασκεί επάνω σου.
Και είναι επικίνδυνο γιατί τότε θα δεις ότι όλα όσα λέει είναι ψέματα, είναι ψέμα όταν λέει ότι είσαι χοντρή, ότι είσαι ανίκανη και άχρηστη. Είναι επικίνδυνο γιατί μόλις δεις ότι όλα αυτά είναι ψέματα, τότε τι μένει;
Δεν υπάρχει καμία ασφάλεια τότε. Τότε βλέπεις ότι μπορείς να είσαι αυτό που είσαι. Ότι αυτό που είσαι είναι πραγματικά σπουδαίο. Και τότε γεννιέται η αγάπη και η φροντίδα γι' αυτό που Είσαι.
Το να ζει κανείς - είναι επικίνδυνο.
Το να μη δίνει Όνομα/ Ταμπέλα στους ανθρώπους και στα γεγονότα - είναι επικίνδυνο.
Επιλέγουμε το Ακίνδυνο, Επιλέγουμε την Ασφάλεια, Επιλέγουμε το να Μη Ζούμε.
Μπορούμε να Επιλέξουμε να Σχετιστούμε, να Ζήσουμε και να Αγαπήσουμε.
Η Ζωή είναι Επιλογή.
Όσο δεν κάνουμε αυτή την επιλογή, δε ζούμε.
Θα μιλήσω προσωπικά. Μόλις συναντώ έναν άνθρωπο νιώθω κάτι σαν επιτακτική ανάγκη να τον τοποθετήσω κάπου (μέσα μου). Το μυαλό μου, ουσιαστικά, είναι σα να έχει την Ανάγκη να ξέρει τι το περιμένει - από που θα τού 'ρθει, ένα πράγμα. Και το κάνω αυτό μέσα από την αστρολογία. Έχω μια αγάπη για τους πλανήτες, τα ζώδια κι όλα τα σχετικά, κι έτσι μόλις συναντώ ένα πρόσωπο πηδάει κατευθείαν αυτή η ανάγκη για καταχώρηση. Κι άπαξ και γίνει η καταχώρηση, μετά μπορώ να θυμάμαι όλο τον αστρολογικό χάρτη του προσώπου.
Φυσικά, με αυτό τον τρόπο σχετίζομαι με έναν ωραιότατο χάρτη, σχετίζομαι με τις ωραιότατες ερμηνείες μου και Φυσικά Δε Σχετίζομαι με το Πρόσωπο που έχω μπροστά μου.
Υποβιβάζω ουσιαστικά το πρόσωπο αυτό σε ένα Χαρτί - κι όλα αυτά για να αισθάνομαι ασφαλής... Μπούρδες...
Αυτός είναι ο τρόπος του δικού μου μυαλού για να καταχωρεί τους ανθρώπους.
Το κάθε μυαλό έχει και τον δικό του τρόπο... ανάλογα με το τι "αγαπάει".
Κάποιος καταχωρεί τους ανθρώπους με βάση τον τραπεζικό τους λογαριασμό, με βάση το πόσο επιτυχημένοι είναι, τι ομάδα είναι, τι ψηφίζουν, που μένουν, είναι παντρεμένοι/ ανύπαντροι... - η λίστα είναι ατελείωτη.
Το θέμα είναι ότι το Μυαλό θέλει Ασφάλεια.
"Είμαι Χοντρή" σε ακούω να λες στον εαυτό σου. Γιατί φυσικά, οι ταμπέλες και τα ονόματα δε δίνονται μόνο στους άλλους αλλά πρωτίστως στον εαυτό μας.
"Είμαι Χοντρή και Άχρηστη", λες στον εαυτό σου.
Θυμίσου, το Μυαλό θέλει Ασφάλεια. Δε μπορεί την ανασφάλεια, την αβεβαιότητα.
Θέλει ασφάλεια, σιγουριά, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει πως θα βρει την ασφάλεια με το να σε λέει Χοντρή. Έτσι αισθάνεται ασφαλές.
Αναγνώρισε αυτή τη φωνή μέσα σου που μιλάει όλη την ώρα. "Είμαι χοντρή, είμαι ανίκανη, είμαι άχρηστη"... Αναγνώρισέ την.
Βέβαια, ίσως είναι καλύτερα να μην το κάνεις. Ίσως είναι καλύτερο να την αφήσεις να μιλάει όπως μιλάει.
Ξέρεις, το να αναγνωρίσεις αυτή τη φωνή, αυτή τη φωνή που μιλάει μέσα σου, είναι επικίνδυνο.
Είναι επικίνδυνο, γιατί μόλις την αναγνωρίσεις, αυτή θα αρχίσει να χάνει τη Δύναμη που ασκεί επάνω σου.
Και είναι επικίνδυνο γιατί τότε θα δεις ότι όλα όσα λέει είναι ψέματα, είναι ψέμα όταν λέει ότι είσαι χοντρή, ότι είσαι ανίκανη και άχρηστη. Είναι επικίνδυνο γιατί μόλις δεις ότι όλα αυτά είναι ψέματα, τότε τι μένει;
Δεν υπάρχει καμία ασφάλεια τότε. Τότε βλέπεις ότι μπορείς να είσαι αυτό που είσαι. Ότι αυτό που είσαι είναι πραγματικά σπουδαίο. Και τότε γεννιέται η αγάπη και η φροντίδα γι' αυτό που Είσαι.
Το να ζει κανείς - είναι επικίνδυνο.
Το να μη δίνει Όνομα/ Ταμπέλα στους ανθρώπους και στα γεγονότα - είναι επικίνδυνο.
Επιλέγουμε το Ακίνδυνο, Επιλέγουμε την Ασφάλεια, Επιλέγουμε το να Μη Ζούμε.
Μπορούμε να Επιλέξουμε να Σχετιστούμε, να Ζήσουμε και να Αγαπήσουμε.
Η Ζωή είναι Επιλογή.
Όσο δεν κάνουμε αυτή την επιλογή, δε ζούμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου