Η Χαρά της Ελευθερίας_ Κρισναμούρτι

Γιατί δίνουμε κάποιο όνομα στα πάντα; Γιατί βάζουμε μια ετικέτα πάνω σ' ένα λουλούδι, σ' ένα πρόσωπο, σ' ένα συναίσθημα;
Το κάνουμε είτε για να μεταδώσουμε στους άλλους το συναίσθημά μας, είτε για να περιγράψουμε το λουλούδι ή για να ταυτιστούμε με αυτό το συναίσθημα...
Δίνοντας ένα όνομα σε κάτι, το τοποθετούμε απλώς σε μια κατηγορία και νομίζουμε ότι το έχουμε κατανοήσει, δεν το κοιτάμε πιο προσεκτικά, από πιο κοντά.

Αν δεν του δώσουμε ένα όνομα, είμαστε Αναγκασμένοι να το κοιτάξουμε προσεκτικά. Κοιτάζουμε, δηλαδή, το λουλούδι - ή ό, τι άλλο είναι αυτό - με άλλη ματιά, με μια νέα θεώρηση... Το κοιτάμε σα να μην το έχουμε ξαναδεί ποτέ.

Τι πονάει περισσότερο...

Τι πονάει περισσότερο;
Να μη μπορείς να είσαι αυτό που είσαι;
Να μη σε δέχονται γι' αυτό που είσαι;
Να μη σε αφήνουν να είσαι αυτό που είσαι;
Να φοβάσαι να είσαι αυτό που είσαι;

Να μην συνειδητοποιείς τι είσαι...

Η φυλακή μας είναι αυτό που πιστεύουμε πως είμαστε.
Ο καλός - ζεστός - τρυφερός
Ο ψυχρός - απόμακρος - αναίσθητος
Ο εγωιστής - ατομιστής - υλιστής
...

Έχεις μια ενσωματωμένη ταυτότητα. Ξέρεις ποιος είσαι. Σωστά;
Ναι, ξέρεις ποιος είσαι. Ή μάλλον, ξέρεις ποιος σου είπαν ότι είσαι.
Κι επειδή νομίζεις πως δεν έχεις επιλογή, κουβαλάς Αυτόν που σου είπαν ότι είσαι, χρόνια τώρα.

Κι επειδή νομίζεις ότι ξέρεις ποιος είσαι, δε βλέπεις τι είσαι.
Όταν κάτι το ξέρεις, δεν αναρωτιέσαι γι' αυτό, δεν το ερευνάς.

Λοιπόν, δεν ξέρεις ποιος είσαι. Ξέρεις αυτό που σου είπαν ότι είσαι.
Μπορείς να ζεις με αυτό, και μάλλον αυτό θα συνεχίσεις να κάνεις...

Οι φυλακές της παιδικής μας ηλικίας_ Alice Miller

... Μόνο έτσι μπορούμε να μετατρέψουμε τον εαυτό μας από το ανίδεο θύμα που ήταν στο παρελθόν σε υπεύθυνο άτομο, που γνωρίζει τη δική του ιστορία και μπορεί να ζήσει μαζί της.

Οι περισσότεροι άνθρωποι όμως κάνουν ακριβώς το αντίθετο. Δεν θέλουν να γνωρίζουν τίποτα από την προσωπική τους ιστορία κι έτσι δεν συνειδητοποιούν ότι, στην ουσία, η ιστορία τους τους καθορίζει συνεχώς στο παρόν.
Συνεχίζουν να ζουν μέσα στην απωθημένη και ανεπίλυτη κατάσταση που παγιώθηκε στην παιδική τους ηλικία.
Δε συνειδητοποιούν ότι φοβούνται και αποφεύγουν κινδύνους οι οποίοι, παρ' όλο που κάποτε ήταν πραγματικοί, εδώ και πολύ καιρό έχουν πάψει να είναι.
Καθοδηγούνται από ασυνείδητες αναμνήσεις και απωθημένα συναισθήματα και ανάγκες, τα οποία, όσο παραμένουν ασυνείδητα και αξεδιάλυτα, συχνά καθορίζουν, με σχεδόν διαστροφικό τρόπο, καθετί που κάνουν ή δεν κάνουν.
...
Θα συνεχίζουμε τη φυγή μας, εκτός κι αν καταλάβουμε ότι η αναβίωση και η συνειδητοποίηση των παιδικών συναισθημάτων δε σκοτώνουν, αλλά απελευθερώνουν.
Άλλωστε, αυτό που πολύ συχνά σκοτώνει είναι η άμυνα ενάντια στα συναισθήματα.
Αντίθετα, η συνειδητή αναβίωσή τους μπορεί να μας αποκαλύψει την αλήθεια.

Έκχαρτ Τόλε_ A new Earth

Οι ζωές των περισσότερων ανθρώπων είναι γεμάτες πράγματα: υλικά πράγματα, πράγματα που πρέπει να κάνουν, πράγματα που πρέπει να σκεφτούν.
Οι ζωές μας είναι σαν την ιστορία της ανθρωπότητας, την οποία ο Ουίνστον Τσόρτσιλ όρισε ως "το ένα αναθεματισμένο πράγμα μετά το άλλο".
Ο νους μας είναι γεμάτος με τη "σαβούρα" των σκέψεων, τη μια σκέψη μετά την άλλη.
Αυτή είναι η διάσταση της συνειδητότητας αντικειμένου που αποτελεί την κυρίαρχη πραγματικότητα πολλών ανθρώπων, κι αυτός είναι ο λόγος που οι ζωές μας έχουν τέτοια έλλειψη ισορροπίας.
...Η ανάδυση της συνειδητότητας χώρου είναι το επόμενο στάδιο στην εξέλιξη της ανθρωπότητας.
Συνειδητότητα χώρου σημαίνει ότι, επιπλέον του να έχει κανείς συνείδηση των πραγμάτων - πράγμα που πάντα είναι αποτέλεσμα αισθητητιακής αντίληψης, σκέψεων και συναισθημάτων - υπάρχει ένα Υπόγειο Ρεύμα Επίγνωσης.
Η Επίγνωση συνεπάγεται ότι δεν έχεις συνείδηση μόνο των πραγμάτων (αντικειμένων), αλλά ότι έχεις επίσης συνείδηση του ότι έχεις συνείδηση. Αν μπορείς να νιώθεις μια άγρυπνη εσωτερική ησυχία στο παρασκήνιο ενώ συμβαίνουν πράγματα στο προσκήνιο, αυτό είναι!
Όποτε είσαι ταραγμένος για ένα γεγονός, έναν άνθρωπο ή μια κατάσταση, η αληθινή αιτία δεν είναι το γεγονός, ο άνθρωπος ή η κατάσταση, αλλά η απώλεια της αληθινής προοπτικής που μόνο ο χώρος μπορεί να παράσχει. Είσαι παγιδευμένος στη συνειδητότητα αντικειμένου, χωρίς επίγνωση του άχρονου εσωτερικού χώρου της ίδιας της συνειδητότητας.
Τα λόγια "κι αυτό θα περάσει", όταν χρησιμοποιούνται ως δείκτης, μπορούν να σου αποκαταστήσουν την επίγνωση αυτής της διάστασης.
Ένας άλλος δείκτης προς την αλήθεια μέσα σου περιέχεται στην παρακάτω πρόταση: "Ποτέ δεν είμαι ταραγμένος για το λόγο που νομίζω".

Eckhart Tolle_ Η Δύναμη του Τώρα

Η αγάπη δεν είναι επιλεκτική,
όπως δεν είναι και το φως του ήλιου.
Δεν κάνει Κάποιον άνθρωπο Ξεχωριστό. 
Δεν είναι Αποκλειστική.

 Η Αποκλειστικότητα είναι η "αγάπη" του εγώ.

Γιατί να εθιζόμαστε σε έναν άλλον άνθρωπο. - Eckhart Tolle, Η Δύναμη του Τώρα

... Και Τότε εμφανίζεται αυτή η Ιδιαίτερη Σχέση. Φαίνεται να είναι η Απάντηση σε όλα τα προβλήματα του εγώ και να ικανοποιεί όλες του τις ανάγκες.

Τουλάχιστον έτσι μοιάζει στην Αρχή.

Όλα τα άλλα από τα οποία αντλούσες την αίσθηση του εαυτού σου πριν, γίνονται τώρα σχετικά ασήμαντα. Τώρα έχεις Ένα και Μοναδικό εστιακό σημείο που τα αντικαθιστά όλα, που δίνει Νόημα στη ζωή σου και μέσα από το οποίο προσδιορίζεις την ταυτότητά σου: 

τον Άνθρωπο με τον οποίο είσαι Ερωτευμένος.

Δεν είσαι πια ένα Απομονωμένο Ψήγμα σε ένα Αδιάφορο Σύμπαν,

ή τουλάχιστον Έτσι σου φαίνεται.

Σχέσεις Αγάπης/ Μίσους - από το βιβλίο του Eckhart Tolle "Η Δύναμη του Τώρα"

Φαίνεται πως, πριν περάσει πολύς καιρός, οι περισσότερες "σχέσεις αγάπης" γίνονται σχέσεις αγάπης/ μίσους. Η τρυφερότητα φεύγει. Η αγάπη μπορεί τότε να μετατραπεί σε εχθρότητα ή σε άγρια επίθεση, με το πάτημα ενός κουμπιού. Αυτό θεωρείται φυσιολογικό.
Η σχέση ταλαντεύεται στη συνέχεια για κάποιο διάστημα, που μπορεί να είναι μήνες ή χρόνια, ανάμεσα στους πόλους "αγάπης" και μίσους, και σου δίνει τόσο χαρά όσο και πόνο.

Δεν είναι ασυνήθιστο για τα ζευγάρια να εθίζονται σ' αυτούς τους κύκλους.
Το δράμα τους τους κάνει να νιώθουν ζωντανοί.

Είναι Αγάπη Ή Είναι Εξάρτηση; Σκοτ Πεκ - "Ο δρόμος ο λιγότερο ταξιδεμένος"

Η δεύτερη συνηθέστατη λαθεμένη αντίληψη σχετικά με την αγάπη είναι η ιδέα ότι η εξάρτηση είναι αγάπη. Πρόκειται για μία λαθεμένη αντίληψη που οι ψυχοθεραπευτές αντιμετωπίζουν σχεδόν καθημερινά. Οι συνέπειές της φαίνονται δραματικά σε άτομα που κάνουν μια απόπειρα, ή κίνηση ή απειλή αυτοκτονίας ή που έχουν γίνει ράκος από κατάθλιψη ύστερα από μια απόρριψη ή από ένα χωρισμό από σύζυγο ή ερωμένο.
Ένα τέτοιο άτομο λέει: "Δε θέλω να ζήσω, δεν μπορώ να ζήσω χωρίς τον σύζυγο (τη γυναίκα, τον φίλο, τη φιλενάδα) μου, τον (ή την) αγαπώ τόσο πολύ". Και όταν του απαντώ, όπως κάνω συχνά: "Πέφτεις έξω... δεν αγαπάς τον άντρα (τη γυναίκα, τον φίλο, τη φιλενάδα) σου".
"Τι εννοείς;" έρχεται η θυμωμένη ερώτηση. "Σου είπα πως δε μπορώ να ζήσω χωρίς αυτόν (ή αυτήν)". Προσπαθώ να εξηγήσω: "Αυτό που λες είναι παρασιτισμός, όχι αγάπη. Όταν έχεις ανάγκη ένα άλλο άτομο για να επιβιώσεις, είσαι ένα παράσιτο αυτού του ατόμου. Δεν υπάρχει εκλογή, δεν υπάρχει ελευθερία στις σχέσεις σου. Είναι ζήτημα ανάγκης, όχι αγάπης.

Η αγάπη είναι ελεύθερη εκλογή. Δύο άνθρωποι αγαπούν ο ένας τον άλλο μόνο όταν είναι ικανοί να ζουν ο ένας χωρίς τον άλλο αλλά ΔΙΑΛΕΓΟΥΝ να ζήσουν ο ένας με τον άλλο".