Φυλακίζοντας ο ένας τον άλλον...

-"Κάθε φορά που το κάνει αυτό, θυμώνω απίστευτα".

-"Όχι, δε θυμώνεις, νομίζω πως αυτό που σου συμβαίνει είναι ότι ξεβολεύεσαι".

-"Μα σου λέω, θυμώνω..."

Έχουμε εκπαιδευτεί να μιλάμε Για τους άλλους. Μιλάω Για εσένα. Μιλάμε Γι' αυτό που σκέφτονται οι άλλοι, Γι' αυτό που αισθάνονται, Γι' αυτά που κάνουν. 

Στις συνομιλίες μας, σπάνια ακούμε ο ένας τον άλλον. 

Είναι διαφορετικό πράγμα να μιλάω Σε εσένα, και διαφορετικό να μιλάω Για εσένα. 

Τα συμπεράσματα τα έχουμε στην τσέπη μας. 

Μα, θα μου πεις, φίλοι μου είναι, τους ξέρω απ' έξω κι ανακατωτά, φυσικά και μπορώ να μιλήσω Για αυτούς. Όσο πιο καλά τους ξέρω, θα μου πεις, τόσο πιο "βαθιά" η σχέση μας και μπορώ να μιλάω γι' αυτούς.

Όταν συναντάω τον Άλλον με τα συμπεράσματά μου - που θα πει, με όλες τις εικόνες, με όλα όσα ξέρω γι' αυτόν, με όλα όσα έχουμε ζήσει, με όλο το παρελθόν - αυτόματα τον φυλακίζω. Είναι Αυτό. Τον κάνω αντικείμενο. Τον περιορίζω, τον κλείνω. Είναι Έτσι, κι έτσι, κι έτσι.

Και σε αυτή τη βάση, φυσικά και μπορώ να μιλήσω Για αυτόν. Ξέρω τα πάντα - ή σχεδόν τα πάντα.

Κι όταν ο άλλος λέει π.χ. ότι θυμώνει με κάτι, αν αυτό που λέει εκείνη την ώρα έρχεται σε αντίθεση με όλα όσα έχω μαζέψει γι' αυτόν, αυτόματα το απορρίπτω. Και συνεχίζω ακυρώνοντας το βίωμά του, μιλώντας για το βίωμα του άλλου... Λες κι έχουμε κανένα δικαίωμα να μιλάμε Για τους άλλους.

Η σχέση είναι κάτι που δημιουργείται την κάθε στιγμή. Αλλιώς, υπάρχει μόνο στη φαντασία μας, σαν μια ιδέα. Χρειάζεται να δημιουργείται την κάθε στιγμή από την αρχή. Για να το κάνω όμως αυτό, χρειάζεται να κρατάω την ίδια στάση και με τον εαυτό μου. Να με προσεγγίζω κάθε φορά από την αρχή. Όσο με προσεγγίζω σαν αυτή που ξέρω, όσο με φυλακίζω σε αυτά που έχω δει από εμένα, ό, τι κάνω θα έχει την ίδια ποιότητα. Θα αναπαράγω φυλακές. 

Χρειάζεται να ξεκινήσω με την πρόθεση να ακούσω τον άλλον, πού είναι τώρα. Και μετά να το ξεχάσω, να μη μαζεύω όσα ακούω. Κάθε στιγμή να ακούω χωρίς να βασίζομαι σε όλα όσα ξέρω από τον άλλον, χωρίς τα συμπεράσματα και τις πατερίτσες μου.

        

  

 

Η Υπέρτατη Προδοσία

Μας ενοχλεί να μας προδίδουν. Θέλουμε οι άλλοι να κρατάνε τις υποσχέσεις τους. Δε μας αρέσει να μας "κλωτσάνε", να μας παραμελούν, να μας παραγκωνίζουν. Δε μας αρέσει να μας στήνουν στα ραντεβού, και τα σχετικά.
Αλήθεια, γιατί μας νοιάζει τι μας κάνουν οι άλλοι; Αν μας σέβονται, αν μας "φτύνουν";
Θα μου πεις, είναι ανθρώπινο, κανείς δε θέλει τέτοια συμπεριφορά. Και δεν το αρνούμαι αυτό.
Όμως, μοιάζει να δίνουμε βάρος εκεί που δεν υπάρχει.
Ο κόσμος μπορεί να μας προδώσει. Και συχνά το κάνει. Μπορεί να μας υποτιμήσει. Θα μας κάνει πέρα. Είναι μέρος της ζωής. Το θέμα είναι, γιατί με νοιάζει το πώς θα μου φερθούν οι άλλοι;
Τι είναι αυτό που υπάρχει εδώ;
Ποιος με προδίδει; Και γιατί με ενοχλεί αυτό που αποκαλώ προδοσία;
Ενοχλούμαι στο βαθμό που Κάνω αυτό που λέω ότι κάνουν οι άλλοι.
Ποιος προδίδει; Στο βαθμό που δε στέκομαι, που δεν είμαι εδώ για μένα, είμαι εγώ που νομιμοποιώ την προδοσία που υφίσταμαι.
Για να μην προδοθώ, χρειάζεται να διαφυλάττω τα όριά μου. Χρειάζεται να εμπιστεύομαι αυτό που είμαι κάθε φορά, και να μη φοβάμαι να το επικοινωνήσω. Αν περιμένω από τον κόσμο να επιβεβαιώσει αυτό που είμαι, να αποδεχτεί αυτό που είμαι και να μου επιτρέψει να είμαι αυτό που είμαι, έχω χαθεί.

Είμαι εγώ κάθε φορά που επικυρώνω την προδοσία, που με πουλάω.
Αν θεωρώ ότι κάτι μου κάνουν οι άλλοι που δε μου αρέσει, χρειάζεται να δω πού το κάνω εγώ αυτό (στους άλλους και σε μένα).

Δε με ενοχλεί αυτό που δε με αγγίζει...

In order to lose weight:

1. Eat when hungry and stop when full.
2. Question the voice that says "I am Hungry".
3. Re-inhabit your body. There was a time when (perhaps) losing touch with your body was necessary in order to survive.
Now, it's time to come back. 
4. Feel the body, feel the hunger, feel the satiety, feel all those "named as" negative emotions - like anger & fear.

Start feeling and question your thoughts.

Κάνοντας χώρο για την αλλαγή, για το καινούργιο...

Έχουμε γεμίσει τις ζωές μας με πράγματα. Καταναλωτισμός, το να ζούμε για να αγοράζουμε. Το motto αυτής της εποχής μοιάζει να είναι "Είσαι αυτά που έχεις", ένα μότο που αρχίζει να ξεθωριάζει, και παρ' όλ' αυτά μας είναι δύσκολο να το αφήσουμε πίσω. Όπως μας είναι δύσκολο να αφήσουμε και τα αποκτήματά μας. Γενικά, πόσο εύκολο είναι να αφήσουμε κάτι;

Το πράγμα είναι σύνθετο. Όλα αυτά που Έχω, είναι Δικά μου, είναι εγώ. Πόσο δύσκολο μου είναι να τα αφήσω, είναι ενδεικτικό του πόσο πιασμένη είμαι στις αρπαγές αυτού του εγώ. Οι συνήθειές μου είναι εγώ. Θεωρούμε ότι τα πράγματα μας ανήκουν, είναι αυτό το περιβόητο αίσθημα της ιδιοκτησίας. Το σώμα μου είναι εγώ. Η ζωή μου είναι εγώ. Έχουμε πάει το πράγμα τόσο μακριά.
Όλα αυτά τα έχουμε κάνει δικά μας. Έχουμε κολλήσει σε αυτά, και πονάμε μην τυχόν και τα χάσουμε.
Λέω, για παράδειγμα, πως θέλω να χάσω τα κιλά μου. Είναι τα κιλά Μου. Και θέλω να τα χάσω.
Στο βαθμό, όμως, που έχω ένα ισχυρό αίσθημα ιδιοκτησίας, που δυσκολεύομαι να αφήνω τα αποκτήματά μου, πόσο εύκολο μου είναι άραγε να χάσω τα κιλά Μου;
Περπατάμε τη ζωή φορτωμένοι με διάφορα. Κουραζόμαστε από το βάρος όλων των πραγμάτων που έχουμε μαζέψει κι όμως αδυνατούμε να τα αποχωριστούμε.

Θέλεις να χάσεις βάρος; Ξεκίνα να αποχωρίζεσαι λίγο λίγο τα πράγματα που έχεις μαζέψει τόσα χρόνια, και απέφυγε από το να αγοράζεις καινούργια.


  

η εποχή του magic pill

Quick, Fast, Magic - τα θέλουμε όλα και τα θέλουμε χθες.
Έχω μία εικόνα για το πώς θά 'πρεπε να είναι το σώμα  μου. Φυσικά, η εικόνα που έχω υποστηρίζεται από αυτά που μου λένε οι "συστάσεις" - τόσα κιλά σε αυτό το ύψος και σε αυτή την ηλικία, ή τόσο ποσοστό λίπους για τα δεδομένα σου. Κι επειδή αυτό που είμαι τώρα δεν είναι η εικόνα που έχω για το τί θα έπρεπε να είμαι, παλεύω για να γίνω αυτή η εικόνα. Ή, από την άλλη, παραιτούμαι και λέω "δε βαριέσαι, ποτέ δε θα γίνω αυτό, ας μείνω έτσι, καλή είμαι κι έτσι" και υποστηρίζω πως αποδέχομαι - αλλά μάλλον ανέχομαι - αυτό που είμαι. Ανέχομαι, δηλαδή, θα ήθελα να το αλλάξω αλλά δε μπορώ, οπότε λέω "δε βαριέσαι...".

δίαιτες, διατροφές, και τα σχετικά

"Πρέπει να το ράψεις, πρέπει να χάσεις αυτά τα κιλά επιτέλους". Νά μια φράση που ακούγεται συχνά προς τα άτομα που έχουν παραπανίσιο σωματικό βάρος. Και με αφορμή τη χθεσινή ημέρα κατά της Δίαιτας, θέλω να πω δυο λόγια επάνω σ' αυτό.
Εάν η συμβουλή "ράψτο και αδυνάτισε" απέδιδε, θα το είχαμε μάθει τόσα χρόνια.