-"Κάθε φορά που το κάνει αυτό, θυμώνω απίστευτα".
-"Όχι, δε θυμώνεις, νομίζω πως αυτό που σου συμβαίνει είναι ότι ξεβολεύεσαι".
-"Μα σου λέω, θυμώνω..."
Έχουμε εκπαιδευτεί να μιλάμε Για τους άλλους. Μιλάω Για εσένα. Μιλάμε Γι' αυτό που σκέφτονται οι άλλοι, Γι' αυτό που αισθάνονται, Γι' αυτά που κάνουν.
Στις συνομιλίες μας, σπάνια ακούμε ο ένας τον άλλον.
Είναι διαφορετικό πράγμα να μιλάω Σε εσένα, και διαφορετικό να μιλάω Για εσένα.
Τα συμπεράσματα τα έχουμε στην τσέπη μας.
Μα, θα μου πεις, φίλοι μου είναι, τους ξέρω απ' έξω κι ανακατωτά, φυσικά και μπορώ να μιλήσω Για αυτούς. Όσο πιο καλά τους ξέρω, θα μου πεις, τόσο πιο "βαθιά" η σχέση μας και μπορώ να μιλάω γι' αυτούς.
Όταν συναντάω τον Άλλον με τα συμπεράσματά μου - που θα πει, με όλες τις εικόνες, με όλα όσα ξέρω γι' αυτόν, με όλα όσα έχουμε ζήσει, με όλο το παρελθόν - αυτόματα τον φυλακίζω. Είναι Αυτό. Τον κάνω αντικείμενο. Τον περιορίζω, τον κλείνω. Είναι Έτσι, κι έτσι, κι έτσι.
Και σε αυτή τη βάση, φυσικά και μπορώ να μιλήσω Για αυτόν. Ξέρω τα πάντα - ή σχεδόν τα πάντα.
Κι όταν ο άλλος λέει π.χ. ότι θυμώνει με κάτι, αν αυτό που λέει εκείνη την ώρα έρχεται σε αντίθεση με όλα όσα έχω μαζέψει γι' αυτόν, αυτόματα το απορρίπτω. Και συνεχίζω ακυρώνοντας το βίωμά του, μιλώντας για το βίωμα του άλλου... Λες κι έχουμε κανένα δικαίωμα να μιλάμε Για τους άλλους.
Η σχέση είναι κάτι που δημιουργείται την κάθε στιγμή. Αλλιώς, υπάρχει μόνο στη φαντασία μας, σαν μια ιδέα. Χρειάζεται να δημιουργείται την κάθε στιγμή από την αρχή. Για να το κάνω όμως αυτό, χρειάζεται να κρατάω την ίδια στάση και με τον εαυτό μου. Να με προσεγγίζω κάθε φορά από την αρχή. Όσο με προσεγγίζω σαν αυτή που ξέρω, όσο με φυλακίζω σε αυτά που έχω δει από εμένα, ό, τι κάνω θα έχει την ίδια ποιότητα. Θα αναπαράγω φυλακές.
Χρειάζεται να ξεκινήσω με την πρόθεση να ακούσω τον άλλον, πού είναι τώρα. Και μετά να το ξεχάσω, να μη μαζεύω όσα ακούω. Κάθε στιγμή να ακούω χωρίς να βασίζομαι σε όλα όσα ξέρω από τον άλλον, χωρίς τα συμπεράσματα και τις πατερίτσες μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου