δίαιτες, διατροφές, και τα σχετικά

"Πρέπει να το ράψεις, πρέπει να χάσεις αυτά τα κιλά επιτέλους". Νά μια φράση που ακούγεται συχνά προς τα άτομα που έχουν παραπανίσιο σωματικό βάρος. Και με αφορμή τη χθεσινή ημέρα κατά της Δίαιτας, θέλω να πω δυο λόγια επάνω σ' αυτό.
Εάν η συμβουλή "ράψτο και αδυνάτισε" απέδιδε, θα το είχαμε μάθει τόσα χρόνια.

Το περίεργο με τους ειδικούς - επί διαφόρων θεμάτων - είναι ότι δουλεύουν με συγκεκριμένα συμπεράσματα. Εμείς οι διαιτολόγοι ξεκινάμε από τη βάση ότι η δίαιτα είναι το κλειδί. Και όσο περνάει ο καιρός, αυτό που κάνουμε είναι να εξευγενίζουμε το κλειδί, να τελειοποιούμε το κλειδί. Δεν αναρωτιόμαστε εάν αυτό το συγκεκριμένο κλειδί είναι η απάντηση. Και μοιάζει - έχοντας βγάλει τα συμπεράσματά μας - να μη βλέπουμε ό, τι είναι αντίθετο σε αυτά. Προτιμάμε να το "ρίχνουμε" στους πελάτες μας. "Αν είχε αρκετή θέληση, θα τα έχανε - ή θα διατηρούσε την απώλεια", "Έκανα ό, τι μπορούσα, δεν ήταν αρκετά κινητοποιημένος" - και διάφορα τέτοια.
Συμβαίνει σε όλους μας, όταν έχουμε βγάλει τα συμπεράσματά μας, να γυρίζουμε τα γεγονότα έτσι ώστε να κουμπώνουν στις απόψεις μας. Δεν είναι κάτι το καινούργιο αυτό. Είναι ο τρόπος λειτουργίας του μυαλού μας. Εάν εγώ περπατάω στο πεζοδρόμιο και βιάζομαι, αυτό που θα πω μάλλον είναι ότι ο μπροστινός μου είναι πολύ αργός στο περπάτημά του, και όχι ότι εγώ βιάζομαι. Αυτό που κάνουμε γενικότερα είναι να "το ρίχνουμε στον άλλον", γιατί άλλωστε πάντα υπάρχει ένας άλλος...
Το ερώτημα για μένα εδώ, είναι: μπορώ να μην έχω έτοιμα συμπεράσματα; Κι αν δεν έχω έτοιμα συμπεράσματα, τι ειδικός είμαι, πού μπαίνει η εμπειρία μου; Και τι εννοούμε όταν λέμε ότι κάποιος έχει εμπειρία; Έχει δει πολύ κόσμο. Τι σημαίνει αυτό; Όσο έχω έναν κλειστό νου, ένα κλειστό σύστημα αντίληψης - και ποιός δεν έχει ένα τέτοιο - πού πάει η εμπειρία;
Κι από την άλλη πλευρά, είμαι εγώ που θέλω να χάσω το παραπανίσιο βάρος. Πώς νιώθω εγώ; Κατηγορούμενος για κάτι; Σα να φταίω για κάτι, σα να φταίω που όπως λένε δε μπορώ "να το ράψω", γιατί πραγματικά "δε μπορώ", αλλά τί υπάρχει εκεί και "δε μπορώ"? "Πρέπει να πειθαρχήσω", "πρέπει να μπω στο πρόγραμμα"... Δυο πλευρές μέσα μου πολεμάνε "πρέπει να ακολουθήσω αυτό, να τρώω σωστά" κι από την άλλη "δε μπορώ να μη φάω αυτό, το λιχουδάτο γεύμα".
Κι αυτό που πραγματικά αισθάνομαι είναι ότι κανείς δε με καταλαβαίνει. Κανείς δε μπορεί να καταλάβει αυτό που αισθάνομαι. Όλοι προσπαθούν να με αλλάξουν, να με ρετουσάρουν - μα φυσικά, για το καλό μου - να με βοηθήσουν να χάσω αυτό το παραπανίσιο βάρος, αλλά βαθιά μέσα μου το νιώθω ότι δε με καταλαβαίνουν. Κι έχοντας κι εγώ βγάλει τα δικά μου συμπεράσματα - κανείς δε με νιώθει - κλείνω τις πόρτες, κατεβάζω τις γέφυρες με τον έξω κόσμο, και ζω κλεισμένη μέσα στον εαυτό μου, στον "ασφαλή" μου κόσμο...
Αλήθεια, είναι δυνατό να καταλάβουμε ο ένας τον άλλον; Τι σημαίνει καταλαβαίνω τον άλλον; Μπορώ να σε καταλάβω όσο θέλω να σε αλλάξω; Μπορώ να με καταλάβω όσο θέλω να με αλλάξω; Μπορώ να καταλάβω το παραπανίσιο μου βάρος, να καταλάβω την ανάγκη μου να τρώω ακατάπαυστα, όσο θέλω να τα αλλάξω, να τα διώξω, να τα ξεφορτωθώ;
Και πώς μπορώ να παραμείνω με το βάρος μου, να αναγνωρίσω ότι θέλω να το ξεφορτωθώ από τη μία, αλλά να δω ότι όσο εγώ προσπαθώ να το ξεφορτωθώ, τόσο αυτό θα παραμένει; Γιατί, οτιδήποτε παρουσιάζεται, έχει τη λειτουργική του αξία. Το βάρος είναι ο φορέας του μηνύματος, είναι ένας messenger, που όσο τον απωθώ, άλλο τόσο θα παραμένει και θα ενισχύεται, γιατί θέλει κάτι από μένα.
Μπορώ να του κάνω χώρο, να κάνω χώρο στο βάρος, να δεχτώ ότι είναι εδώ, και να πλησιάσω για να δω τι υπάρχει εκεί;
Να το πλησιάσω, χωρίς τα συμπεράσματά  μου...