Η Υπέρτατη Προδοσία

Μας ενοχλεί να μας προδίδουν. Θέλουμε οι άλλοι να κρατάνε τις υποσχέσεις τους. Δε μας αρέσει να μας "κλωτσάνε", να μας παραμελούν, να μας παραγκωνίζουν. Δε μας αρέσει να μας στήνουν στα ραντεβού, και τα σχετικά.
Αλήθεια, γιατί μας νοιάζει τι μας κάνουν οι άλλοι; Αν μας σέβονται, αν μας "φτύνουν";
Θα μου πεις, είναι ανθρώπινο, κανείς δε θέλει τέτοια συμπεριφορά. Και δεν το αρνούμαι αυτό.
Όμως, μοιάζει να δίνουμε βάρος εκεί που δεν υπάρχει.
Ο κόσμος μπορεί να μας προδώσει. Και συχνά το κάνει. Μπορεί να μας υποτιμήσει. Θα μας κάνει πέρα. Είναι μέρος της ζωής. Το θέμα είναι, γιατί με νοιάζει το πώς θα μου φερθούν οι άλλοι;
Τι είναι αυτό που υπάρχει εδώ;
Ποιος με προδίδει; Και γιατί με ενοχλεί αυτό που αποκαλώ προδοσία;
Ενοχλούμαι στο βαθμό που Κάνω αυτό που λέω ότι κάνουν οι άλλοι.
Ποιος προδίδει; Στο βαθμό που δε στέκομαι, που δεν είμαι εδώ για μένα, είμαι εγώ που νομιμοποιώ την προδοσία που υφίσταμαι.
Για να μην προδοθώ, χρειάζεται να διαφυλάττω τα όριά μου. Χρειάζεται να εμπιστεύομαι αυτό που είμαι κάθε φορά, και να μη φοβάμαι να το επικοινωνήσω. Αν περιμένω από τον κόσμο να επιβεβαιώσει αυτό που είμαι, να αποδεχτεί αυτό που είμαι και να μου επιτρέψει να είμαι αυτό που είμαι, έχω χαθεί.

Είμαι εγώ κάθε φορά που επικυρώνω την προδοσία, που με πουλάω.
Αν θεωρώ ότι κάτι μου κάνουν οι άλλοι που δε μου αρέσει, χρειάζεται να δω πού το κάνω εγώ αυτό (στους άλλους και σε μένα).

Δε με ενοχλεί αυτό που δε με αγγίζει...