Γιατί δίνουμε κάποιο όνομα στα πάντα; Γιατί βάζουμε μια ετικέτα πάνω σ' ένα λουλούδι, σ' ένα πρόσωπο, σ' ένα συναίσθημα;
Το κάνουμε είτε για να μεταδώσουμε στους άλλους το συναίσθημά μας, είτε για να περιγράψουμε το λουλούδι ή για να ταυτιστούμε με αυτό το συναίσθημα...
Δίνοντας ένα όνομα σε κάτι, το τοποθετούμε απλώς σε μια κατηγορία και νομίζουμε ότι το έχουμε κατανοήσει, δεν το κοιτάμε πιο προσεκτικά, από πιο κοντά.
Αν δεν του δώσουμε ένα όνομα, είμαστε Αναγκασμένοι να το κοιτάξουμε προσεκτικά. Κοιτάζουμε, δηλαδή, το λουλούδι - ή ό, τι άλλο είναι αυτό - με άλλη ματιά, με μια νέα θεώρηση... Το κοιτάμε σα να μην το έχουμε ξαναδεί ποτέ.
Το να δίνουμε ένα όνομα, είναι ένας πολύ βολικός τρόπος για να ξεφορτωνόμαστε τα πράγματα και τους ανθρώπους. Λέγοντας ότι κάποιοι είναι Γερμανοί, Γιαπωνέζοι, Αμερικανοί, Ινδοί, τους βάζεις μια ταμπέλα, και κάνοντας έναν πόλεμο, καταστρέφεις την Ταμπέλα, όχι τους ανθρώπους. Αν όμως δεν τους βάλεις καμιά ταμπέλα, είσαι Υποχρεωμένος να τους κοιτάξεις και τότε είναι πολύ πιο δύσκολο να τους σκοτώσεις. Μπορείς να καταστρέψεις την Ταμπέλα με μια βόμβα και να νιώθεις δικαιωμένος, αλλά αν δεν κολλήσεις καμιά ταμπέλα κι έτσι είσαι υποχρεωμένος να κοιτάξεις εκείνο που έχεις μπροστά σου (είτε είναι άνθρωπος, είτε λουλούδι, είτε γεγονός ή συναίσθημα), τότε αναγκάζεσαι να σκεφτείς τη σχέση σου με αυτό και το τι θα κάνεις μετά. Ένας χαρακτηρισμός λοιπόν ή μια ταμπέλα είναι ένας πολύ βολικός τρόπος να ξεφορτώνεσαι οτιδήποτε, να το απορρίπτεις, να το καταδικάζεις ή να το δικαιώνεις.
...
Από τη στιγμή που κάνεις κριτική, μένεις καθηλωμένος. Οι λέξεις "μου αρέσει" και "δε μου αρέσει" γίνονται πολύ σημαντικές. Αλλά τι θα συμβεί αν πάψεις να δίνεις όνομα σε ό, τι συμβαίνει; Είσαι αναγκασμένος να κοιτάξεις με νέα, καθαρή ματιά. Όταν δεν ονομάσεις συνολικά μια ομάδα ανθρώπων, είσαι αναγκασμένος να προσέξεις τον Κάθε Άνθρωπο Χωριστά και όχι να τους αντιμετωπίσεις σαν μία μάζα...
Όταν δε βάζεις ταμπέλες, αναγκάζεσαι να κοιτάς το κάθε συναίσθημα Καθώς Εμφανίζεται.
Όταν του βάζεις ταμπέλα, είναι το συναίσθημα διαφορετικό από την ταμπέλα ή η ταμπέλα ξυπνάει το συναίσθημα;
Όταν βάζουμε μια ταμπέλα, οι περισσότεροι από εμάς δυναμώνουμε το συναίσθημα. Το συναίσθημα και η ονομασία του είναι στιγμιαία. Αν υπήρχε ένα κενό ανάμεσα στην ονομασία και στο συναίσθημα, τότε θα μπορούσες να ανακαλύψεις αν το συναίσθημα είναι διαφορετικό από την ονομασία του, κι έτσι θα μπορούσες να διαχειριστείς το συναίσθημα χωρίς να το ονομάσεις.
Το πρόβλημα είναι πώς να ελευθερωθούμε από ένα συναίσθημα που το έχουμε ονομάσει , όπως, ας πούμε, το θυμό. Όχι πώς να δαμάσουμε το θυμό, να τον δικαιώσουμε ή να τον καταπιέσουμε, που είναι όλα ανόητα και ανώριμα, αλλά πώς να ελευθερωθούμε πραγματικά απ' αυτόν. Και για να ελευθερωθούμε πραγματικά από το θυμό, πρέπει να ανακαλύψουμε αν η λέξη έχει μεγαλύτερη σημασία από το ίδιο το συναίσθημα...
Είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον να παρακολουθείς τη διαδικασία του νου, πώς εξαρτάται από τις λέξεις, πώς οι λέξεις ζωηρεύουν τη μνήμη ή πώς αναζωογονούν τις νεκρές εμπειρίες και τους δίνουν ζωή. Σ' αυτή τη διαδικασία ο νους ζει είτε στο μέλλον είτε στο παρελθόν, αλλά όχι στο παρόν. Έτσι, οι λέξεις έχουν τεράστια σημασία, τόσο νευρολογικά όσο και ψυχολογικά.
...
Συναντηθήκαμε χθες. Ξανασυναντιόμαστε σήμερα. Εσύ από χθες έχεις αλλάξει, κάτι σου έχει συμβεί, αλλά εγώ εξακολουθώ να έχω τη χθεσινή σου εικόνα. Σε συναντώ σήμερα με την εικόνα που έχω ήδη για σένα κι έτσι δεν σε καταλαβαίνω - μπορώ να καταλάβω μόνο την εικόνα σου που έχω από χθες. Αν θέλω να καταλάβω εσένα σήμερα, που έχεις αλλάξει, πρέπει να πετάξω την εικόνα σου του χθες, πρέπει να ελευθερωθώ απ' αυτήν.
Πρέπει λοιπόν να πω αντίο στο χθες.
Στο κάτω κάτω, τι είναι η ζωή; Είναι κάτι καινούργιο όλη την ώρα. Είναι κάτι που διαρκώς περνάει από αλλαγές, δημιουργώντας μια καινούργια αίσθησή της.
Το σήμερα δεν είναι ποτέ το ίδιο με το χθες κι αυτή είναι η ομορφιά της ζωής.
Το κάνουμε είτε για να μεταδώσουμε στους άλλους το συναίσθημά μας, είτε για να περιγράψουμε το λουλούδι ή για να ταυτιστούμε με αυτό το συναίσθημα...
Δίνοντας ένα όνομα σε κάτι, το τοποθετούμε απλώς σε μια κατηγορία και νομίζουμε ότι το έχουμε κατανοήσει, δεν το κοιτάμε πιο προσεκτικά, από πιο κοντά.
Αν δεν του δώσουμε ένα όνομα, είμαστε Αναγκασμένοι να το κοιτάξουμε προσεκτικά. Κοιτάζουμε, δηλαδή, το λουλούδι - ή ό, τι άλλο είναι αυτό - με άλλη ματιά, με μια νέα θεώρηση... Το κοιτάμε σα να μην το έχουμε ξαναδεί ποτέ.
Το να δίνουμε ένα όνομα, είναι ένας πολύ βολικός τρόπος για να ξεφορτωνόμαστε τα πράγματα και τους ανθρώπους. Λέγοντας ότι κάποιοι είναι Γερμανοί, Γιαπωνέζοι, Αμερικανοί, Ινδοί, τους βάζεις μια ταμπέλα, και κάνοντας έναν πόλεμο, καταστρέφεις την Ταμπέλα, όχι τους ανθρώπους. Αν όμως δεν τους βάλεις καμιά ταμπέλα, είσαι Υποχρεωμένος να τους κοιτάξεις και τότε είναι πολύ πιο δύσκολο να τους σκοτώσεις. Μπορείς να καταστρέψεις την Ταμπέλα με μια βόμβα και να νιώθεις δικαιωμένος, αλλά αν δεν κολλήσεις καμιά ταμπέλα κι έτσι είσαι υποχρεωμένος να κοιτάξεις εκείνο που έχεις μπροστά σου (είτε είναι άνθρωπος, είτε λουλούδι, είτε γεγονός ή συναίσθημα), τότε αναγκάζεσαι να σκεφτείς τη σχέση σου με αυτό και το τι θα κάνεις μετά. Ένας χαρακτηρισμός λοιπόν ή μια ταμπέλα είναι ένας πολύ βολικός τρόπος να ξεφορτώνεσαι οτιδήποτε, να το απορρίπτεις, να το καταδικάζεις ή να το δικαιώνεις.
...
Από τη στιγμή που κάνεις κριτική, μένεις καθηλωμένος. Οι λέξεις "μου αρέσει" και "δε μου αρέσει" γίνονται πολύ σημαντικές. Αλλά τι θα συμβεί αν πάψεις να δίνεις όνομα σε ό, τι συμβαίνει; Είσαι αναγκασμένος να κοιτάξεις με νέα, καθαρή ματιά. Όταν δεν ονομάσεις συνολικά μια ομάδα ανθρώπων, είσαι αναγκασμένος να προσέξεις τον Κάθε Άνθρωπο Χωριστά και όχι να τους αντιμετωπίσεις σαν μία μάζα...
Όταν δε βάζεις ταμπέλες, αναγκάζεσαι να κοιτάς το κάθε συναίσθημα Καθώς Εμφανίζεται.
Όταν του βάζεις ταμπέλα, είναι το συναίσθημα διαφορετικό από την ταμπέλα ή η ταμπέλα ξυπνάει το συναίσθημα;
Όταν βάζουμε μια ταμπέλα, οι περισσότεροι από εμάς δυναμώνουμε το συναίσθημα. Το συναίσθημα και η ονομασία του είναι στιγμιαία. Αν υπήρχε ένα κενό ανάμεσα στην ονομασία και στο συναίσθημα, τότε θα μπορούσες να ανακαλύψεις αν το συναίσθημα είναι διαφορετικό από την ονομασία του, κι έτσι θα μπορούσες να διαχειριστείς το συναίσθημα χωρίς να το ονομάσεις.
Το πρόβλημα είναι πώς να ελευθερωθούμε από ένα συναίσθημα που το έχουμε ονομάσει , όπως, ας πούμε, το θυμό. Όχι πώς να δαμάσουμε το θυμό, να τον δικαιώσουμε ή να τον καταπιέσουμε, που είναι όλα ανόητα και ανώριμα, αλλά πώς να ελευθερωθούμε πραγματικά απ' αυτόν. Και για να ελευθερωθούμε πραγματικά από το θυμό, πρέπει να ανακαλύψουμε αν η λέξη έχει μεγαλύτερη σημασία από το ίδιο το συναίσθημα...
Είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον να παρακολουθείς τη διαδικασία του νου, πώς εξαρτάται από τις λέξεις, πώς οι λέξεις ζωηρεύουν τη μνήμη ή πώς αναζωογονούν τις νεκρές εμπειρίες και τους δίνουν ζωή. Σ' αυτή τη διαδικασία ο νους ζει είτε στο μέλλον είτε στο παρελθόν, αλλά όχι στο παρόν. Έτσι, οι λέξεις έχουν τεράστια σημασία, τόσο νευρολογικά όσο και ψυχολογικά.
...
Συναντηθήκαμε χθες. Ξανασυναντιόμαστε σήμερα. Εσύ από χθες έχεις αλλάξει, κάτι σου έχει συμβεί, αλλά εγώ εξακολουθώ να έχω τη χθεσινή σου εικόνα. Σε συναντώ σήμερα με την εικόνα που έχω ήδη για σένα κι έτσι δεν σε καταλαβαίνω - μπορώ να καταλάβω μόνο την εικόνα σου που έχω από χθες. Αν θέλω να καταλάβω εσένα σήμερα, που έχεις αλλάξει, πρέπει να πετάξω την εικόνα σου του χθες, πρέπει να ελευθερωθώ απ' αυτήν.
Πρέπει λοιπόν να πω αντίο στο χθες.
Στο κάτω κάτω, τι είναι η ζωή; Είναι κάτι καινούργιο όλη την ώρα. Είναι κάτι που διαρκώς περνάει από αλλαγές, δημιουργώντας μια καινούργια αίσθησή της.
Το σήμερα δεν είναι ποτέ το ίδιο με το χθες κι αυτή είναι η ομορφιά της ζωής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου