Η επιστήμη ως δικτατορία. Μα, είναι δυνατόν; Οι επιστήμονες ερευνούν, πειραματίζονται, επαληθεύουν, βγάζουν συμπεράσματα, και πάλι απ' την αρχή.
"Το λένε οι έρευνες!" λες, κι είναι σα να βάζεις μία τάπα στο στόμα του συνομιλητή σου. Έχουμε τις έρευνες σε μεγάλη υπόληψη.
Είναι σα να είμαστε ακόμα 6 μηνών και τρώμε αλεσμένη τροφή.
Δεν έχουμε μάθει - ακόμα - να μασάμε το φαγητό μας. Έχουμε μάθει να το καταπίνουμε. Γι' αυτό θέλουμε την τροφή έτοιμη. Έτσι, π.χ. θα πάμε κατευθείαν στα συμπεράσματα της έρευνας, ή στη συζήτηση, και θα προσπεράσουμε τις "λεπτομέρειες"...
Ένας επιστήμονας χρειάζεται να μένει χωρίς συμπεράσματα. Αυτό δε σημαίνει πως δεν θα βγάζει συμπεράσματα. Χρειάζεται να μην προσκολλάται σε αυτά. Να τα αναγνωρίζει και να τα βάζει κάπου στην άκρη, γιατί αν τα φέρνει μαζί του στο επόμενο πείραμα - και ποιός δεν το κάνει - τότε αναπόφευκτα η όρασή του θα είναι θολή ή χρωματισμένη.
Είναι σημαντικό η αγάπη του για το τι συμβαίνει πραγματικά να είναι μεγαλύτερη από την αγάπη του να έχει δίκιο, να αποδείξει τις θέσεις του.
Χρειάζεται να αφουγκράζεται, χωρίς να δέχεται ή να απορρίπτει.
Όταν διαβάζω μία έρευνα αυτό που με δυσκολεύει περισσότερο είναι να δεχτώ ότι αυτό που διαβάζω είναι απλά τα συμπεράσματα κάποιου. Έχω την τάση να τα δέχομαι (αν μου αρέσουν, γιατί συμφωνώ), ή να τα απορρίπτω (αν δε μου αρέσουν, γιατί διαφωνώ). Όμως έτσι, προσκολλημένη σε αυτά που μου αρέσουν ή δε μου αρέσουν, δεν πρόκειται να ανακαλύψω αυτό που συμβαίνει πραγματικά.
Αυτό που χρειάζεται είναι μία άλλη θέαση. Μία γωνία από την οποία να βλέπω τόσο τα δικά μου συμπεράσματα όσο και τα συμπεράσματα του άλλου. Να μην κλείνω σε κανένα από αυτά. Είναι όλα απλά συμπεράσματα.
Το μοναδικό εργαστήριο το οποίο μπορώ πραγματικά να εμπιστεύομαι είναι το δικό μου "πεπτικό σύστημα". Δε μπορώ να αφομοιώσω την τροφή που δεν έχω μασήσει,
και το μόνο που θα πάθω αν το επιχειρήσω είναι να μπουκώσω.
"Το λένε οι έρευνες!" λες, κι είναι σα να βάζεις μία τάπα στο στόμα του συνομιλητή σου. Έχουμε τις έρευνες σε μεγάλη υπόληψη.
Είναι σα να είμαστε ακόμα 6 μηνών και τρώμε αλεσμένη τροφή.
Δεν έχουμε μάθει - ακόμα - να μασάμε το φαγητό μας. Έχουμε μάθει να το καταπίνουμε. Γι' αυτό θέλουμε την τροφή έτοιμη. Έτσι, π.χ. θα πάμε κατευθείαν στα συμπεράσματα της έρευνας, ή στη συζήτηση, και θα προσπεράσουμε τις "λεπτομέρειες"...
Ένας επιστήμονας χρειάζεται να μένει χωρίς συμπεράσματα. Αυτό δε σημαίνει πως δεν θα βγάζει συμπεράσματα. Χρειάζεται να μην προσκολλάται σε αυτά. Να τα αναγνωρίζει και να τα βάζει κάπου στην άκρη, γιατί αν τα φέρνει μαζί του στο επόμενο πείραμα - και ποιός δεν το κάνει - τότε αναπόφευκτα η όρασή του θα είναι θολή ή χρωματισμένη.
Είναι σημαντικό η αγάπη του για το τι συμβαίνει πραγματικά να είναι μεγαλύτερη από την αγάπη του να έχει δίκιο, να αποδείξει τις θέσεις του.
Χρειάζεται να αφουγκράζεται, χωρίς να δέχεται ή να απορρίπτει.
Όταν διαβάζω μία έρευνα αυτό που με δυσκολεύει περισσότερο είναι να δεχτώ ότι αυτό που διαβάζω είναι απλά τα συμπεράσματα κάποιου. Έχω την τάση να τα δέχομαι (αν μου αρέσουν, γιατί συμφωνώ), ή να τα απορρίπτω (αν δε μου αρέσουν, γιατί διαφωνώ). Όμως έτσι, προσκολλημένη σε αυτά που μου αρέσουν ή δε μου αρέσουν, δεν πρόκειται να ανακαλύψω αυτό που συμβαίνει πραγματικά.
Αυτό που χρειάζεται είναι μία άλλη θέαση. Μία γωνία από την οποία να βλέπω τόσο τα δικά μου συμπεράσματα όσο και τα συμπεράσματα του άλλου. Να μην κλείνω σε κανένα από αυτά. Είναι όλα απλά συμπεράσματα.
Το μοναδικό εργαστήριο το οποίο μπορώ πραγματικά να εμπιστεύομαι είναι το δικό μου "πεπτικό σύστημα". Δε μπορώ να αφομοιώσω την τροφή που δεν έχω μασήσει,
και το μόνο που θα πάθω αν το επιχειρήσω είναι να μπουκώσω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου