το μυστικό δε βρίσκεται στη γνώση

Πόσες δίαιτες έχεις κάνει? Σε ποια ηλικία ξεκίνησες την πρώτη σου δίαιτα? Πόσο διαρκούσε η κάθε σου προσπάθεια? Τι γεύση σου μένει μόλις σταματάς μια δίαιτα? Ή μάλλον, στο άκουσμα της λέξης ‘δίαιτα’ τι γεύση σου έρχεται στο στόμα? Τι νιώθεις όταν ακούς ‘δίαιτα’?

Μην απαντάς. Σκέψου το.

Μόλις ακούς τη λέξη δίαιτα, βλέπω το πρόσωπό σου σε πρώτη φάση να παίρνει μια περίεργη έκφραση, να κάνει μια ιδιαίτερη γκριμάτσα.. στο στόμα σου το πιθανότερο είναι να υπάρχει μια στυφή γεύση, σα να σου έρχεται κάτι το άνοστο.. και στο νου σου μπορεί να έρθει μια εικόνα στην οποία είσαι εσύ, γύρω από το λαιμό σου ένα λουρί, μια τριχιά, η οποία σε δένει με τον εκάστοτε διαιτολόγο.. όχι και τόσο ευχάριστο θέαμα, θα μου πεις..

Μα.. τι να κάνω? Τι λύση υπάρχει? Δε γίνεται, θα υπάρχει κάποια λύση, κάποια διέξοδος.. όλοι οι λαβύρινθοι έχουν την έξοδο, κάπως θα μπορώ να τη βρω..

Ναι, αυτό είναι! Ένας λαβύρινθος! Χαμένος στο λαβύρινθο, ψάχνεις την πόρτα εξόδου.. και καταλήγεις να βλέπεις ότι κάνεις κύκλους, άλλους μικρότερους κ άλλους μεγαλύτερους, αλλά όλοι κύκλοι, κύκλοι γύρω από το ίδιο σταθερό σημείο… από την επιθυμία να χάσεις τα κιλά, να αλλάξεις το σώμα σου…

Παίρνεις ένα μονοπάτι, μέσα στο λαβύρινθο, ένα μονοπάτι πολλά υποσχόμενο, είσαι σίγουρος ότι το συγκεκριμένο θα μπορέσει να σε οδηγήσει στην έξοδο, το νιώθεις, το διαισθάνεσαι, ξέρεις ότι αυτή τη φορά θα την βρεις την έξοδο.. κ όντως βλέπεις ένα φως στην πορεία σου, βλέπεις ότι πλησιάζεις στην πόρτα με την ένδειξη ‘exit’.. και μετά, κάτι γίνεται, κάθε φορά κι από κάτι, το οποίο σε οδηγεί πάλι στον ίδιο κύκλο, στην ίδια πορεία, σε ένα μονοπάτι λίγο παραλλαγμένο από το αρχικό, αλλά με την ίδια κατεύθυνση.. και με μεγαλύτερη απογοήτευση…

Κι έτσι αρχίζει να σε πιάνει η απελπισία, και φτάνει η στιγμή που λες ‘φτάνει, έτσι είμαι, έτσι μου αρέσω, έτσι θα μείνω…’ και στήνεις τα πισινά σου στο πάτωμα και λες, εδώ θα μείνω.. βρίσκεις ένα σημείο στο λαβύρινθο, που μπορείς να πεις ότι σου ψιλο - αρέσει, και στρογγυλοκάθεσαι εκεί.. χάνεις κάθε επιθυμία γι’ αλλαγή, κάθε ελπίδα, κάθε πίστη.. κ βρίσκεις μια ήσυχη γωνίτσα για να βολευτείς..

Δε σ’ αδικώ… πώς να μη νιώθεις χαμένος… το μυστικό δε βρίσκεται στη γνώση.. δε βρίσκεται στη δίαιτα.. δε βρίσκεται στον κάθε ‘επιστήμονα’!

Όταν σου λένε ότι το 95% των ατόμων που κάνουν δίαιτα, ξαναπαίρνουν τα κιλά τους, αυτό τι σου λέει? Σου λέει ότι φταίνε τα άτομα? Το 95%? Είναι δυνατόν να φταίει το 95% γιατί δεν αλλάζει τις συνήθειές του? Το έχουμε σκεφτεί ποτέ αυτό? Μήπως λοιπόν ‘φταίει’ η δίαιτα?

Που σημαίνει… μήπως το μυστικό δε βρίσκεται στη δίαιτα?

Δηλαδή, το πρόβλημα δε βρίσκεται στο ότι εγώ, σαν υπέρβαρο άτομο, δεν έχω εξ αρχής επιθυμία, ελπίδα, πίστη να αλλάξω το σώμα μου, δεν είμαι εξ αρχής βολεμένος, δεν είμαι αυτός που δεν προσπαθεί αρκετά.. δεν είμαι εγώ, το υπέρβαρο άτομο, αυτός που φέρει την ευθύνη, αλλά μήπως αυτή την ευθύνη την φέρει σε ένα σημαντικό βαθμό η δίαιτα?

Από τη μία δίαιτα στην άλλη, από το ένα μονοπάτι στο άλλο, από τον έναν ‘οδηγό’ στον άλλον, χαμένος στο λαβύρινθο… τι μπορώ να περιμένω?

Γιατί δεχόμαστε σαν γεγονός αυτά που έχουν πει κάποιοι?

Γιατί δεχόμαστε σαν γεγονός ότι η δίαιτα μας αδυνατίζει?

Θα μπορούσε η δίαιτα να είναι αυτή που μας παχαίνει?

Μην απαντάς. Σκέψου το.

 δώρα