Ο βασικός παίκτης στη ζωή σου είσαι ΕΣΥ!

Γιατί ζούμε τη ζωή μας σαν αναπληρωματικοί στον πάγκο? 

Περιμένουμε από κάποιον άλλο να πάρει την απόφαση για εμάς, να πάρει την πρωτοβουλία, για να ξέρουμε ποιόν θα βρίζουμε στο τέλος.. 

Δε θέλουμε να είμαστε εμείς αυτοί που θα φέρουν την ευθύνη! 

Γιατί?

Θέλουμε να βολευτούμε. Βλέπουμε τη ζωή μας σαν βόλεμα. ‘Να έχω μια δουλίτσα, ένα σπιτάκι, μια γυναικούλα (ή έναν αντρούλη).. τη βολή μου βρε αδερφέ! Πολλά ζητάω?’ 

Όχι, δε ζητάμε πολλά. Για την ακρίβεια ζητάμε λίγα.. απελπιστικά λίγα… 

Η βολή μας δε μπορεί να συμβαδίσει με τη ζωή. 

Η ζωή είναι κίνηση.. είναι να παίζεις στο παιχνίδι.. 

όχι να κάθεσαι στον πάγκο, 

ή στο γήπεδο, 

ή στον καναπέ! 

Είναι να παίζεις!

Αλλά στην ουσία, δε θέλουμε να παίξουμε.. μας αρέσει να ρίχνουμε την ευθύνη αλλού..

Αν παίξουμε υπάρχει κίνδυνος.. και φοβόμαστε τον κίνδυνο..

Οι περισσότερες κινήσεις μας γίνονται από φόβο.. κι έχουμε τις αγάπες μας σαν επίχρυση επικάλυψη σε αυτό το φόβο..

 

Αν φοβάμαι, δε μπορώ να παίξω.. Παίζω σημαίνει ρισκάρω.. Υπάρχει ο κίνδυνος να δεχτώ χτύπημα κάτω από τη μέση.. αλλά αυτό είναι μέρος της ζωής..

Αν αποφασίσω να κάτσω στον πάγκο, το μόνο σίγουρο είναι πως θα έχω τη βολή μου.. την ασφάλειά μου.. 

Αν θέλω να ζω τη ζωή μου στον πάγκο.. έχω κάθε δικαίωμα!

Θα πρέπει όμως να βλέπω ότι είμαι ΕΓΩ που απόθεσα τον πισινό μου εκεί. 

Είμαι ΕΓΩ υπεύθυνος για την θέση που βρίσκομαι.. 

Για τη ζωή που ζω.. 

Για την κατάντια της χώρας μου!

δώρα