... Μάθε τον καπετάνιο να κάνει καλά τη δουλειά του!

‘Θέλω πολύ να χάσω τα κιλά που μ’ επιβαρύνουν! Μακάρι να μπορέσω να τα καταφέρω.. Θα το προσπαθήσω…’

Με πόσους τρόπους άραγε σαμποτάρουμε τον ίδιο μας τον εαυτό? Πόσες είναι οι αυτό – μειωτικές ιδέες που μας κατακλύζουν?

Λέμε, για παράδειγμα… ‘Θέλω πολύ να το πετύχω αυτό. Μακάρι να γίνει. Η αλήθεια είναι πως δεν πιστεύω ότι είμαι ικανός για κάτι τέτοιο, με έχουν πάρει και τα χρόνια.. αλλά θα προσπαθήσω!’

Το ‘μακάρι’ μας δείχνει πόσο λίγο πιστεύουμε στον εαυτό μας. Πόσο πολύ περιμένουμε από κάποιον άλλον να έρθει για να μας σώσει.. Η ηλικία μας είναι μια καλή δικαιολογία για να μην μπούμε στη δράση.. Η ‘προσπάθειά’ μας είναι ένας τρόπος εφησυχασμού, έτσι ώστε να νιώθουμε ότι κάνουμε κάτι… Τουλάχιστον, προσπαθούμε!

Είναι όπως όταν ρωτάς κάποιον ‘Τι κάνεις?’ και σου απαντάει ‘Προσπαθώ’..

Η αλήθεια είναι πως δεν προσπαθείς.. Ή κάνεις ή δεν κάνεις. Και όσο το σκέφτεσαι, τόσο δεν το κάνεις… Όταν είσαι στην διαδικασία, όταν είσαι στη δράση, δεν το σκέφτεσαι, δεν το προσπαθείς.

Έστω ότι έχεις εντοπίσει ότι κάτι σ’ ενοχλεί σ’ εσένα. Για παράδειγμα γκρινιάζεις, κι αυτό σ’ ενοχλεί. Ή ενοχλεί τον άλλο και άρα σε βάζει κι εσένα σε σκέψεις.. Σε κάνει κι εσένα να νιώθεις άσχημα με τον εαυτό σου. Οπότε λες ‘Θα προσπαθήσω να μη γκρινιάζω. Θα προσπαθήσω να είμαι ήρεμη. Θα προσπαθήσω να δείχνω κατανόηση’. Αυτό μπορεί να το πεις ύστερα από ένα περιστατικό γκρίνιας.. όταν η ένταση έχει κοπάσει. Λες εκ των υστέρων λοιπόν ‘Θα προσπαθήσω’.

Κι έρχεται το επόμενο κύμα γκρίνιας, η επόμενη φάση διαπληκτισμού, και βλέπεις τον εαυτό σου πιασμένο σ’ ένα δίχτυ, μέσα στο οποίο, αυτό που κάνεις είναι να προσπαθείς.. Μάταια, να προσπαθείς.. Τουλάχιστον, νιώθεις ότι κάτι κάνεις… Ματαιοπονείς…

Ή μπορεί να σ’ ενοχλεί που ώρες ώρες σκέφτεσαι το φαγητό, νιώθεις πως θέλεις να φας, χωρίς να νιώθεις πως πεινάς.. Είναι ώρες που μπορεί να έρχεται σαν πείνα μια ακατάσχετη επιθυμία να φας τον άμπακο… Εκείνη την ώρα μπορεί να νιώθεις ότι δε βλέπεις μπροστά σου.. Ότι πρέπει απαραιτήτως να φας.. Ή καλύτερα, όπως θα έλεγες, να σαβουριάσεις… Είναι ένα κύμα στο οποίο δε μπορείς να αντισταθείς. Και υποκύπτεις. Εκ των υστέρων, όταν αυτό το κύμα περνάει, νιώθεις νικημένος, χαμένος… Και σκέφτεσαι ότι πρέπει να προσπαθήσεις πιο σκληρά. Ότι δεν είσαι αρκετά πειθαρχημένος, ότι είσαι ένας χαμένος, οπότε χαμένος στο κύμα κατηγοριών που σε κατακλύζει για σένα λες ‘πρέπει να προσπαθήσω πιο σκληρά, πρέπει να κάνω κάτι πιο δυναμικό, κάτι ακραίο, κάτι που θα με κάνει να χάσω αυτά τα ρημάδια τα κιλά’ και παράλληλα εκείνη την ώρα αν βλέπεις τον εαυτό σου στον καθρέφτη τον φτύνεις, τον περιφρονείς, τον οικτίρεις, τον σιχτιρίζεις, τον βρίζεις… Από τη μία λες ‘θα προσπαθήσω πιο δυνατά’ κι από την άλλη νιώθεις ότι δεν υπάρχει περίπτωση να τα καταφέρεις, αφού είσαι μια αποτυχία…

Αγαπητό παιδί,

φαντάσου το σώμα σου σαν ένα καράβι… ένα ωραίο δυνατό καράβι… σε αυτό, υπάρχει ένας καπετάνιος κι ένα πλήρωμα.. Ο καπετάνιος είναι οι εντολές που δίνεις εσύ, είναι τα όσα εσύ λες συνειδητά.. Ο καπετάνιος είναι αυτός που λέει ‘Μακάρι να τα καταφέρω, θα προσπαθήσω, είμαι μια αποτυχία, ένας τελειωμένος, τέτοιος που είμαι καλά να πάθω’ ή ‘Δε θα καταφέρω ποτέ να αποκτήσω ένα ωραίο σώμα…’ κλπ. Το πλήρωμα είναι αυτό που δέχεται αυτές τις εντολές.. Είναι ολόκληρη η ύπαρξή σου… Ο καπετάνιος μπορεί να δώσει εντολή στο πλήρωμα να κατευθύνει το καράβι σ’ έναν ύφαλο για να βυθιστεί.. Το πλήρωμα δε θα πάρει καμία πρωτοβουλία, θα υπακούσει στις εντολές.. Ακόμα κι αν αυτό σημαίνει πως θα πνιγούν όλοι οι επιβαίνοντες… Πόσες φορές, με τις αυτό - μειωτικές σου ιδέες δεν έστειλες κατευθείαν το σώμα σου σε ύφαλο.. Πόσο δυνατό αποδείχτηκε τελικά το σώμα σου, κι από πόσες συμφορές σε έχει σώσει??

Το σώμα έχει τη δική του σοφία… μπορεί να το υπονομεύω, να προσπαθώ με τον ένα ή τον άλλο τρόπο να το καταστρέψω (είτε το αντιλαμβάνομαι είτε όχι), να του δίνω εντολές που το στέλνουν στην καταστροφή, και αυτό να εξακολουθεί να επιζεί σε πείσμα των δικών μου εντολών…

Είναι στο χέρι μου! Αρκεί, βέβαια, να έχω εγώ τα ηνία του καραβιού! Να είμαι εγώ ο καπετάνιος της δικής μου ύπαρξης και να μην εξουσιοδοτώ κανέναν για το που θα καταλήξω…

Γιατί υπάρχει κίνδυνος, το καράβι μου να παραδέρνει σε τρικυμισμένη θάλασσα, και να μην βρεθεί ποτέ, η πολυπόθητη στεριά… κι έτσι να εξακολουθώ να ζω σε αυτό το ‘μακάρι’!

 

Είναι στο χέρι σου… στο χέρι του κάθε καπετάνιου να δώσει τις σωστές εντολές… Μπορείς να κατευθύνεις το καράβι σε σκόπελο… Αν το θέλεις, μπορείς!

Μπορείς όμως να το κατευθύνεις σ’ ένα ήρεμο νησί, απάνεμο, ηλιόλουστο!

Είναι στο χέρι σου… Μπορείς! 

Για την ακρίβεια, μόνο εσύ, για σένα, μπορείς!

με αγάπη

δώρα