Μα... οι συνήθειές μου είναι τόσο γλυκές!!

‘Δηλαδή μου λες με λίγα λόγια, ότι δεν θα ξαναφάω σαν άνθρωπος? Τέρμα τα φαγητά της μαμάς?’ (Αχ… αθάνατη ελληνίδα μάνα!)…

Μια τυπική ερώτηση που βγαίνει ασυναίσθητα από όποιον μπαίνει σε ένα οποιοδήποτε πρόγραμμα διατροφής. Υπάρχει ο φόβος του ‘μετά’, του πως θα καταφέρω να κρατήσω ό, τι με κόπο σκοπεύω να πετύχω (ή έχω πετύχει)… ο φόβος ότι δεν θα μπορέσω να επιστρέψω στις συνήθειές μου.

‘Μα σου λέω, τέρμα… Το ξέρω πως αυτή η φορά θα είναι διαφορετική. Αυτή είναι η τελευταία προσπάθεια που κάνω, και αυτή τη φορά θα πετύχει.’

Δε σε αδικώ… αυτό το μοτίβο το ενισχύουμε όλοι εμείς της βιομηχανίας της δίαιτας, όταν σου λέμε για παράδειγμα: θα κάνεις κάτι εξατομικευμένο… κάτι δηλαδή που να απευθύνεται στο δικό σου και μόνο άτομο… και με αυτό το εξατομικευμένο που θα κάνεις, τα κιλά δεν θα ξαναμπούν, γιατί με το συγκεκριμένο πρόγραμμα, τα κιλά… δεν ξαναμπαίνουν.. Πες το όπως θέλεις, γίνεται μια μεταστροφή στη λειτουργία του μεταβολισμού σου, το σώμα σου την βλέπει… διαφορετικά, ο μεταβολισμός σου ρυθμίζεται και δεν απορυθμίζεται…  η ουσία σου λέμε όλοι εμείς λοιπόν είναι ότι θα χάσεις τα κιλά… μια και καλή. Κι εσύ λες.. όπα, εδώ είμαστε! Αυτή τη φορά, θα τα χάσω μια και καλή!

Αφού λοιπόν αποφασίσεις ότι αυτή η φορά θα είναι διαφορετική, θα έχει έναν αέρα ανατρεπτικό που θα αλλάξει τα κιλά σου και μαζί και τη ζωή σου… σου έρχεται η λογική ερώτηση… ‘Δηλαδή θα πρέπει να τρώω έτσι μια ζωή?’

Αυτή η ερώτηση έχει μέσα της διάφορες παγίδες…

Θα τρώω ‘έτσι’ μια ζωή?... Εγώ για παράδειγμα έχω μάθει στο φαγητό μου το λάδι να το υπολογίζω με το μάτι, και θέλω το μάτι μου να χορταίνει, που σημαίνει ότι έχω μάθει να καλύπτω όλο τον πάτο της κατσαρόλας… Αυτό θα πρέπει να το κόψω? Έχω μάθει τα ψάρια μου να τα τηγανίζω, γιατί αλλιώς δεν έχουν γεύση… Θα πρέπει τώρα να τα ψήνω? Έχω μάθει να τρώω 3 φορές τη μέρα, γιατί άλλωστε έχω τόσα πράγματα να κάνω… που δεν προλαβαίνω… θα πρέπει αυτό να το αλλάξω για πάντα… Έχω μάθει να πίνω 8 γουλιές νερό τη μέρα, κι εσύ μου λες ότι θα πρέπει να μετράω το νερό μου σε ποτήρια? Έχω μάθει μόλις γυρίζω από τη δουλειά να την αράζω στον καναπέ, να παρακολουθώ τις ειδήσεις μου, μετά τις ταινίες μου και γενικά να χαλαρώνω… χαζεύοντας, κι εσύ μου λες πως θα πρέπει να τρέχω ή γενικότερα να κουνιέμαι, τις ώρες που εγώ θέλω να χαλαρώνω? Έχω μάθει τον ελεύθερό μου χρόνο να τον απολαμβάνω τοποθετώντας κάπου ήσυχα τον πισινό μου, κι εσύ με συνοπτικές διαδικασίες μου λες ότι θα πρέπει να τον ξε - κουνήσω? Μήπως μου ζητάς πολλά?

Μου λες ότι θα πρέπει να εγκαταστήσω τόσες και τόσες αλλαγές μέσα στην καθημερινότητά μου? Μα οι συνήθειές μου είναι τόσο γλυκές… με έχουν συντροφεύσει για τόσα και τόσα χρόνια, κι εσύ μου λες ότι θα πρέπει να τις εγκαταλείψω… έτσι στεγνά?? Μήπως είσαι λίγο… σκληρή μαζί μου?

Το ξέρω πως για να κρατήσω τα κιλά μου μακριά, και να μάθω να ζω στο επιθυμητό για μένα επίπεδο βάρους, θα πρέπει να γίνουν κάποιες αλλαγές.

Αντιλαμβάνομαι ότι είμαι εγώ που θα πρέπει να κάνω αυτές τις αλλαγές. 

Γιατί ό, τι έχω μάθει, όσο γλυκό και τρυφερό κι αν είναι, όσα χρόνια κι αν με έχει συντροφεύσει, έρχεται η ώρα που θα πρέπει να το παρατήσω.. να το ξε - μάθω όσο γλυκά και τρυφερά το έμαθα…

Και να μάθω ό, τι θα με συντροφεύει από εδώ και στο εξής…

Γιατί ζω σημαίνει αλλά – ζω. Όσο σκληρό κι αν είναι αυτό καμιά φορά!

φιλικά,

δώρα