Δες ΤΩΡΑ τι τρώει η κυρία Παπα&*^$οπούλου!

Ναι, μας τσιμπάει το ενδιαφέρον. Το όνομα ενός διάσημου μας χτυπάει στο αφτί. Το ότι κάποιος αναγνωρίζεται από τον πολύ κόσμο, μας κάνει αυτομάτως να τον βλέπουμε με άλλο μάτι.. Το ότι είναι ‘διάσημος’ μας τραβάει την προσοχή.. Γιατί?

Τι είναι αυτό που μας κάνει να βάζουμε τον κύριο Παπα&*^%όπουλο και την κυρία Παπα^&*%οπούλου σε βάθρο? Και να τους προσκυνάμε, ο καθένας με τον τρόπο του? Πολλές φορές, τελείως ασυναίσθητα?

Το ότι η κάθε δι - άσημη έχει επίπεδη κοιλιά τρώγοντας ραπανάκια βουτηγμένα σε ντιπ ακρίδας, εμένα προσωπικά, γιατί να με ενδιαφέρει? Γιατί να θέλω να μιμηθώ αυτόν που προβάλλεται ως ‘σημαίνον’ πρόσωπο? Και γιατί να αφιερώσω έστω και ελάχιστο από το χρόνο μου στο τι τρώει και τι αφοδεύει ο καθένας?

Κι όμως, το κάνω.. Μου τραβάει το ενδιαφέρον.. Γιατί? Η ύπαρξη των μέσων, και η αδυναμία της μάζας, μας οδηγεί αναπόφευκτα στην εξουσία των μέσων της μαζικής ενημέρωσης… Τα μέσα δε μας εξουσιάζουν αυτοβούλως.. είμαστε εμείς που υποτασσόμαστε..

Πόσο κουτό μπορεί να είναι, να δίνω σημασία στο τι κάνει πλάκα την κοιλιά της Παπα^&*%οπούλου και να αδιαφορώ για την κοιλιά της Μαρίας της περιπτερού! Θα μου πεις, η διαφορά εδώ είναι ότι η τηλεόραση π.χ. έχει κάνει την κυρία, για την οποία μιλάμε, δι – άσημη στον πολύ τον κόσμο.. 

Oκ.. αλλά τώρα δε μιλάμε για τον πολύ τον κόσμο, μιλάμε για σένα και για μένα.. εμείς, που είμαστε δυο άσημα πρόσωπα, και γνωρίζουμε τόσο την Παπα&^%$οπούλου όσο και την περιπτερού, γιατί επικεντρωνόμαστε στην κοιλιά της πρώτης, και ψιλο – αδιαφορούμε για την δεύτερη?

Τι είναι αυτό που μας κάνει να βλέπουμε με άλλο μάτι, αυτόν ο οποίος αναγνωρίζεται από τη μάζα? Γιατί δίνουμε τόση αξία στη μάζα…

Και στην τελική, ποια είναι αυτή η μάζα??

Αλλά ρε κορίτσι… δε μου είπες… τι τρώει αυτή η Παπα&*^$οπούλου?

Stay tuned… η συνέχεια έπεται!