Από τον έναν πόλο στον άλλο...

Ας πάρουμε την κυρία Παπα^%&%οπούλου ή τη Μαρία της γειτονιάς, το ίδιο μας κάνει.. Μπαίνει η φίλη μας σ’ ένα πρόγραμμα, διατροφής. Ξεκινάει μ ενθουσιασμό, λαχτάρα, επιθυμία να τα χάσει, να μπει στο φόρεμα που έχει καταχωνιασμένο, ν αλλάξει! Αυτό ξεκινάει, έστω, στο χρόνο μηδέν (δηλαδή στο +θ της εικόνας). Αυτή η κατάσταση της κρατάει ένα διάστημα, ίσως όχι με την ίδια ένταση, παρ όλ αυτά η ποιότητα αυτού που νιώθει κυμαίνεται κάπου εκεί, στη λαχτάρα κ στην επιθυμία για το φόρεμα και την αλλαγή (κοντά στο +θ).

Προχωράμε.. με σταθερά βήματα, και έρχεται μια στιγμή όπου η φίλη μας πιάνει τον εαυτό της να είναι μπουχτισμένος. Να έχει σιχαθεί την ιδέα της δίαιτας, να μπουκώνει τα γεύματα, να ψάχνει την πόρτα της εξόδου (παράλληλα με την πόρτα του ψυγείου)... και να βρίσκεται κάπου κοντά στο -θ. Τι έγινε? Έτσι ξαφνικά? ‘Δε με αναγνωρίζω’, θα πει στον εαυτό της… ‘εγώ, που ήμουν τόσο συνεπής, πειθαρχημένη, συγκροτημένη, τα έκανα όλα με το νι κ με το σίγμα, τι έπαθα’?

Αλήθεια, η στιγμή έρχεται έτσι ξαφνικά, όπως εμείς την αντιλαμβανόμαστε? Ή παρεμβάλλεται ένα διάστημα εσωτερικού ύπνου.. με εναλλαγές της συναισθηματικής μας κατάστασης.. τις οποίες εμείς δεν πιάνουμε? Η Μαρία μας, ξεκινάει με ενθουσιασμό να τρώει το γιαούρτι (έστω) και φτάνει η στιγμή (μετά από χ χρόνο) που μπουκώνει κάθε κουταλιά, κάνοντας το σταυρό της να τελειώσει μια ώρα αρχύτερα… Φταίει το γιαούρτι? Το ταπεινό μας γιαουρτάκι? Φταίει η Μαρία? Φταίει ο καιρός, που είναι βροχερός? Αλήθεια, τι φταίει?

Η δίαιτα είναι ένα εκκρεμές.. το οποίο καθρεφτίζεται και μέσα μας.. ξεκινάει από το μ’ αρέσει και πάει στο δε μ αρέσει.. από τη χαρά στη θλίψη, από την αγάπη στο μίσος, από την κατάφαση στην άρνηση, από την επιθυμία στην αποστροφή.. όταν ξεκινάει με χαρά, περιμένω ότι θα έρθει η θλίψη.. όταν μου αρέσει κάτι, θα έρθει η στιγμή που αυτό δε θα μου αρέσει, όταν αγαπάω κάτι (με τον τρόπο που αγαπάμε), θα έρθει η στιγμή να το μισήσω.. όταν αγκαλιάζω κάποιον, θα έρθει η ώρα να ανοίξω την αγκαλιά και να απομακρυνθώ.. για να υπάρχει ισορροπία.

Δεν το έχεις δει στις κηδείες, αυτό το λεγόμενο νευρικό γέλιο? Μετά το κλάμα, το έντονο κλάμα, έρχεται το γέλιο.. αυτό που λέμε νευρικό.. έτσι πρέπει να γίνει, για να υπάρξει ισορροπία..

Όσο πιο μεγάλος είναι ο ενθουσιασμός.. τόσο πιο μεγάλη μπορεί να είναι η επερχόμενη αποστροφή.. όσο πιο δυνατό το ‘μ αρέσει’, τόσο δυνατό το ‘απεχθάνομαι’..

Κυμαινόμαστε σ ένα εκκρεμές, από τον ένα πόλο στον άλλο.. με ενδιάμεσες καταστάσεις, που μας περνούν απαρατήρητες.. βλέπουμε μόνο την αρχή και το τέλος.. τη γέννηση και το θάνατο.. ζούμε στα άκρα.. και όλο το ενδιάμεσο μας είναι άγνωστο..

Όταν ταυτίζομαι με μία πλευρά της ταλάντευσης, θα βρεθώ κάτω από την εξουσία της άλλης πλευράς, όταν αυτή αναλάβει τα ηνία, και δεν θα μπορώ να δω καμία σύνδεση.. και θα πω… ‘μα είσαι τρελή, αυτά που μου λες δε συνδέονται.. είναι αντίθετα!’ Μα ακριβώς γι αυτό συνδέονται.. γιατί είναι αντίθετα..

Δεν το έχεις προσέξει, στις ανθρώπινες σχέσεις?

Όταν είσαι με κάποιον, και υπάρχει ένταση συναισθημάτων, ‘πολλή αγάπη’ για παράδειγμα, θα έρθει η στιγμή που θα θέλεις να απομακρυνθείς.. να περάσεις λίγο χρόνο μόνος σου, να κάνεις κάτι με σένα ή με τους φίλους σου (χωρίς τον άλλον).. το πρόβλημα θα ξεκινήσει όταν νιώσεις πως αυτό που θες να κάνεις, δεν είναι σωστό για κάποιο λόγο.. όταν ταυτιστείς με τον άλλο και πιστέψεις ότι θα πρέπει να κάνεις τα πάντα μαζί του.. 

όταν δεν αφήσεις τη ροή της ζωής, και προσπαθήσεις να κρατήσεις τον έναν πόλο…