Υπάρχει μια ωραία ιστορία του Χόρχε Μπουκάι η οποία μας ταιριάζει και θα ήθελα να τη μοιραστώ μαζί σας.
Όταν ήταν μικρός, του άρεσε να πηγαίνει στο τσίρκο. Εκεί, πιο πολύ του άρεσαν τα ζώα. Και απ’ όλα τα ζώα περισσότερο του άρεσε ο ελέφαντας. Στην παράσταση, το θεόρατο ζώο έκανε επίδειξη του τεράστιου βάρους του, του όγκου και της δύναμής του... Όμως, μετά την παράσταση και λίγο προτού επιστρέψει στη σκηνή, ο ελέφαντας στεκόταν δεμένος συνεχώς σ’ ένα μικρό ξύλο μπηγμένο στο έδαφος. Μια αλυσίδα κρατούσε φυλακισμένα τα πόδια του.
Ωστόσο, το ξύλο ήταν αληθινά μικροσκοπικό κι έμπαινε σε ελάχιστο βάθος μέσα στο έδαφος. Μολονότι η αλυσίδα ήταν χοντρή και ισχυρή, του φαινόταν ολοφάνερο ότι ένα ζώο που μπορούσε να ξεριζώνει δέντρα με τη δύναμη του, θα μπορούσε εύκολα να λυθεί και να φύγει.
Το θεωρούσε αληθινό μυστήριο.
«Μα τι τον κρατάει;», «Γιατί δεν το σκάει;»
Κάποτε ρώτησε έναν δάσκαλο για το μυστήριο του ελέφαντα. Αυτός του εξήγησε ότι ο ελέφαντας είναι δαμασμένος.
Έκανε τότε την προφανή ερώτηση: "Κι αφού είναι δαμασμένος, γιατί τον αλυσοδένουν;"
Δε θυμάται να πήρε κάποια ικανοποιητική απάντηση. Με τον καιρό, ξέχασε το μυστήριο του ελέφαντα με το παλούκι.
Ώσπου μετά από χρόνια ανακάλυψε ότι κάποιος είχε αρκετή σοφία ώστε να βρει την απάντηση.
Ο ελέφαντας του τσίρκου δεν το σκάει επειδή τον έδεναν σ’ ένα παρόμοιο παλούκι από τότε που ήταν πολύ, πολύ μικρός.
Φαντάστηκε τότε το νεογέννητο ανυπεράσπιστο ελέφαντα δεμένο στο παλούκι. Σίγουρα τότε το ελεφαντάκι θα είχε σπρώξει, τραβήξει και ιδρώσει πασχίζοντας να ελευθερωθεί. Μα, παρ’ όλες τις προσπάθειές του, δεν τα είχε καταφέρει, γιατί το παλούκι ήταν πολύ γερό για τις δυνάμεις του.
Ωστόσο, το ξύλο ήταν αληθινά μικροσκοπικό κι έμπαινε σε ελάχιστο βάθος μέσα στο έδαφος. Μολονότι η αλυσίδα ήταν χοντρή και ισχυρή, του φαινόταν ολοφάνερο ότι ένα ζώο που μπορούσε να ξεριζώνει δέντρα με τη δύναμη του, θα μπορούσε εύκολα να λυθεί και να φύγει.
Το θεωρούσε αληθινό μυστήριο.
«Μα τι τον κρατάει;», «Γιατί δεν το σκάει;»
Κάποτε ρώτησε έναν δάσκαλο για το μυστήριο του ελέφαντα. Αυτός του εξήγησε ότι ο ελέφαντας είναι δαμασμένος.
Έκανε τότε την προφανή ερώτηση: "Κι αφού είναι δαμασμένος, γιατί τον αλυσοδένουν;"
Δε θυμάται να πήρε κάποια ικανοποιητική απάντηση. Με τον καιρό, ξέχασε το μυστήριο του ελέφαντα με το παλούκι.
Ώσπου μετά από χρόνια ανακάλυψε ότι κάποιος είχε αρκετή σοφία ώστε να βρει την απάντηση.
Ο ελέφαντας του τσίρκου δεν το σκάει επειδή τον έδεναν σ’ ένα παρόμοιο παλούκι από τότε που ήταν πολύ, πολύ μικρός.
Φαντάστηκε τότε το νεογέννητο ανυπεράσπιστο ελέφαντα δεμένο στο παλούκι. Σίγουρα τότε το ελεφαντάκι θα είχε σπρώξει, τραβήξει και ιδρώσει πασχίζοντας να ελευθερωθεί. Μα, παρ’ όλες τις προσπάθειές του, δεν τα είχε καταφέρει, γιατί το παλούκι ήταν πολύ γερό για τις δυνάμεις του.
Φαντάσθηκε ότι θα κοιμόταν εξαντλημένο και την επόμενη μέρα θα προσπαθούσε ξανά, και τη μεθεπόμενη το ίδιο... Ώσπου μια μέρα, μια φρικτή μέρα για την ιστορία του, το ζώο θα παραδεχόταν την αδυναμία του και θα υποτασσόταν στη μοίρα του.
Αυτός ο πανίσχυρος και θεόρατος ελέφαντας που βλέπουμε στο τσίρκο δεν το σκάει γιατί νομίζει ότι δεν μπορεί, ο δυστυχής.
Η ανάμνηση της αδυναμίας που ένιωσε λίγο μετά τη γέννησή του είναι χαραγμένη στη μνήμη του.
Και το χειρότερο είναι ότι ποτέ δεν αμφισβήτησε σοβαρά αυτή την ανάμνηση.
Ποτέ μα ποτέ δεν ξαναπροσπάθησε να δοκιμάσει τις δυνάμεις του...
Όλοι είμαστε λίγο - πολύ σαν τον ελέφαντα του τσίρκου. Περιδιαβαίνουμε τον κόσμο δεμένοι σε εκατοντάδες παλούκια που μας στερούν την ελευθερία.
Ζούμε πιστεύοντας ότι "δε μπορούμε" να κάνουμε ένα σωρό πράγματα , απλώς επειδή μια φορά (ή και περισσότερες), πριν από πολύ καιρό, όταν είμαστε μικροί, προσπαθήσαμε και δεν τα καταφέραμε.
Και το χειρότερο είναι ότι ποτέ δεν αμφισβήτησε σοβαρά αυτή την ανάμνηση.
Ποτέ μα ποτέ δεν ξαναπροσπάθησε να δοκιμάσει τις δυνάμεις του...
Όλοι είμαστε λίγο - πολύ σαν τον ελέφαντα του τσίρκου. Περιδιαβαίνουμε τον κόσμο δεμένοι σε εκατοντάδες παλούκια που μας στερούν την ελευθερία.
Ζούμε πιστεύοντας ότι "δε μπορούμε" να κάνουμε ένα σωρό πράγματα , απλώς επειδή μια φορά (ή και περισσότερες), πριν από πολύ καιρό, όταν είμαστε μικροί, προσπαθήσαμε και δεν τα καταφέραμε.
Πάθαμε τότε το ίδιο με τον ελέφαντα. Χαράξαμε στη μνήμη μας αυτό το μήνυμα: "Δεν μπορώ, δεν μπορώ και ποτέ δε θα μπορέσω."
Αυτό συμβαίνει και σε σένα. Ζεις μέσα στα όρια της ανάμνησης ενός εαυτού που δεν υπάρχει πια, εκείνου που δεν τα κατάφερε.
Ο μοναδικός τρόπος να μάθεις εάν μπορείς, είναι να προσπαθήσεις πάλι με όλη σου την ψυχή... Με όλη σου την ψυχή!
Με τη σωστή καθοδήγηση, μπορείς!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου