Το παίξιμο των ρόλων γίνεται τόσο Αυτόματα ώστε σπάνια συνειδητοποιούμε πόσο βαθιά διαποτίζει τη ζωή μας, και τι Σύγχυση επιφέρει στις φυσικές και αυθεντικές μας τάσεις. Κι αυτό έχει σαν συνέπεια να κάνει την Ερωτική σχέση μιαν απλή "πράξη" και τίποτα περισσότερο.
Ο έρωτας θεωρείται συχνά σαν ένα συναίσθημα που πιστεύουμε ότι Οφείλουμε να νιώθουμε. Η παρουσία του αναγνωρίζεται, κατά την υπόθεσή μας, με ορισμένα γνωστά συμπτώματα, που άντρες και γυναίκες συνηθίζουν να τα Απαιτούν από τον ερωτικό τους σύντροφο, και που είμαστε συχνά σε θέση να τα Μιμηθούμε τόσο καλά, ώστε τελικά δεν ξέρει το δεξί χέρι τι ακριβώς κάνει το αριστερό. Υποτίθεται, για παράδειγμα, ότι οι εραστές θα πρέπει να ζηλεύουν ο ένας τον άλλον. Ο άντρας υποτίθεται ότι πρέπει να είναι προστατευτικός και η γυναίκα λίγο ανήμπορη. Ο άντρας υποτίθεται ότι πρέπει να αναλάβει την πρωτοβουλία για να εκφράσει το ερωτικό του συναίσθημα και η γυναίκα να περιμένει μέχρι να εκδηλωθούν οι προθέσεις του. Ορισμένοι τύποι διάπλασης, φωνής και γενικής όψης, υποτίθεται ότι εκφράζουν καλύτερα την ερωτική διάθεση ή την προκαλούν, ενώ η ερωτική επαφή διαφεντεύεται από τελετουργικά σχήματα όπου ο άντρας οφείλει να είναι ενεργητικός και η γυναίκα παθητική, και παράλληλα το σύνολο της προφορικής και συμβολικής ερωτικής επικοινωνίας προσκολλάται σε ένα εξαιρετικά περιορισμένο πρότυπο.
Όλα αυτά όμως είναι Ρόλοι μέσα σε Ρόλους, σαν τα διαδοχικά στρώματα του κρεμμυδιού. Ο άντρας που παίζει τον σύζυγο στη γυναίκα μπορεί επίσης να παίζει το γιο στη μητέρα, ή η γυναίκα την κόρη στον πατέρα. Συχνά οι "κανονικοί" ρόλοι απορρίπτονται και υιοθετούνται οι Ρόλοι της "Φυσικότητας", της "Ειλικρίνειας" ή της "Χειραφέτησης". Η διάθεση για λαγνεία μπορεί να καλλιεργηθεί ασυνείδητα με τέτοιο τρόπο, ώστε ο άντρας να αποσπά τη διαβεβαίωση του ανδρισμού του προκαλώντας στη γυναίκα τις απαιτούμενες κοινωνικά ερωτικές συγκινήσεις.
Περισσότερο από συχνά κάνουμε έρωτα για να αποδείξουμε ότι είμαστε αξιαγάπητοι, για να αποδείξουμε, δηλαδή, ότι μπορούμε να ταυτίσουμε τον εαυτό μας με έναν συμβατικά αποδεκτό ρόλο...
Ο έρωτας θεωρείται συχνά σαν ένα συναίσθημα που πιστεύουμε ότι Οφείλουμε να νιώθουμε. Η παρουσία του αναγνωρίζεται, κατά την υπόθεσή μας, με ορισμένα γνωστά συμπτώματα, που άντρες και γυναίκες συνηθίζουν να τα Απαιτούν από τον ερωτικό τους σύντροφο, και που είμαστε συχνά σε θέση να τα Μιμηθούμε τόσο καλά, ώστε τελικά δεν ξέρει το δεξί χέρι τι ακριβώς κάνει το αριστερό. Υποτίθεται, για παράδειγμα, ότι οι εραστές θα πρέπει να ζηλεύουν ο ένας τον άλλον. Ο άντρας υποτίθεται ότι πρέπει να είναι προστατευτικός και η γυναίκα λίγο ανήμπορη. Ο άντρας υποτίθεται ότι πρέπει να αναλάβει την πρωτοβουλία για να εκφράσει το ερωτικό του συναίσθημα και η γυναίκα να περιμένει μέχρι να εκδηλωθούν οι προθέσεις του. Ορισμένοι τύποι διάπλασης, φωνής και γενικής όψης, υποτίθεται ότι εκφράζουν καλύτερα την ερωτική διάθεση ή την προκαλούν, ενώ η ερωτική επαφή διαφεντεύεται από τελετουργικά σχήματα όπου ο άντρας οφείλει να είναι ενεργητικός και η γυναίκα παθητική, και παράλληλα το σύνολο της προφορικής και συμβολικής ερωτικής επικοινωνίας προσκολλάται σε ένα εξαιρετικά περιορισμένο πρότυπο.
Όλα αυτά όμως είναι Ρόλοι μέσα σε Ρόλους, σαν τα διαδοχικά στρώματα του κρεμμυδιού. Ο άντρας που παίζει τον σύζυγο στη γυναίκα μπορεί επίσης να παίζει το γιο στη μητέρα, ή η γυναίκα την κόρη στον πατέρα. Συχνά οι "κανονικοί" ρόλοι απορρίπτονται και υιοθετούνται οι Ρόλοι της "Φυσικότητας", της "Ειλικρίνειας" ή της "Χειραφέτησης". Η διάθεση για λαγνεία μπορεί να καλλιεργηθεί ασυνείδητα με τέτοιο τρόπο, ώστε ο άντρας να αποσπά τη διαβεβαίωση του ανδρισμού του προκαλώντας στη γυναίκα τις απαιτούμενες κοινωνικά ερωτικές συγκινήσεις.
Περισσότερο από συχνά κάνουμε έρωτα για να αποδείξουμε ότι είμαστε αξιαγάπητοι, για να αποδείξουμε, δηλαδή, ότι μπορούμε να ταυτίσουμε τον εαυτό μας με έναν συμβατικά αποδεκτό ρόλο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου