Όταν μαθαίναμε το 1, 2, 3 και το Α, Β, Γ, λίγοι από εμάς είχαμε ακούσει το παιχνίδι του Μαύρου και του Άσπρου. Είναι εξ ίσου απλό, αλλά συγκαταλέγεται στα απόκρυφα. Ας θεωρήσουμε αρχικά ότι και οι πέντε αισθήσεις μας είναι διαφορετικές μορφές μιας βασικής αίσθησης, έστω της αφής.
Η όραση είναι μια πολύ ευαίσθητη αφή. Τα μάτια αγγίζουν, ή αισθάνονται, τη φωτεινή ακτινοβολία και έτσι μας επιτρέπουν να αγγίζουμε αντικείμενα που βρίσκονται πέρα από τα όρια των χεριών μας. Με ανάλογο τρόπο τα αυτιά αγγίζουν ηχητικά κύματα και η μύτη μικροσκοπικά σωματίδια σκόνης και αερίων.
Το σύνθετο πλέγμα των νευρώνων που συγκροτούν τις αισθήσεις αυτές δομούνται από μονάδες που μπορούν να βρίσκονται μόνο σε δύο καταστάσεις: Διεγερμένη (on) και Ηρεμίας (off).
Το σήμα που στέλνει στον εγκέφαλο κάθε ανεξάρτητος νευρώνας είναι ναι ή όχι.
Όπως όμως γνωρίζουμε από τους υπολογιστές που χρησιμοποιούν τέτοιο δυαδικό σύστημα λειτουργίας, τέτοια απλά σύμβολα (ναι ή όχι, 0 ή 1) μπορούν να συγκροτήσουν εξαιρετικά πολύπλοκες και θαυμαστές διαμορφώσεις.
Κάτω από αυτή την οπτική, οι υπολογιστές και το νευρικό μας σύστημα είναι βασικά για τον φυσικό μας κόσμο δονήσεις. Όπως και να θεωρούμε τις δονήσεις αυτές, σαν κύματα ή σωματίδια, δεν υπάρχει κορυφή κύματος χωρίς κοίλωμα, σωματίδιο χωρίς διάστημα ή χώρο μεταξύ του ιδίου και άλλων σωματιδίων. Με άλλα λόγια, δεν υπάρχει μισό κύμα, ούτε σωματίδιο χωρίς περιβάλλοντα χώρο. Δεν υπάρχει ναι χωρίς όχι, πάνω χωρίς κάτω.
...
Ενώ και τα μάτια και τα αυτιά καταγράφουν και αντιδρούν τόσο στα υψηλά όσο και στα χαμηλά σημεία των δονήσεων - ο εγκέφαλος, η συνειδητή προσοχή μας δηλαδή - καταγράφει μόνο τα υψηλά σημεία. Τα σκοτεινά ή τα διαστήματα σιγής αγνοούνται. Είναι μία σχεδόν γενική αρχή σύμφωνα με την οποία η συνείδηση αγνοεί τα μεσοδιαστήματα, αλλά ταυτόχρονα δε μπορεί να αντιληφθεί ενεργειακές εκπομπές χωρίς τέτοια μεσοδιαστήματα - διαλείμματα.
Εάν κάποιος απλά ακουμπήσει το χέρι του στο γόνατο μιας κοπέλας και το αφήσει εκεί, εκείνη πιθανώς θα πάψει να το αισθάνεται. Εάν όμως συνεχώς χτυπάει απαλά το γόνατό της, τότε θα αντιληφθεί έντονα την παρουσία και το ενδιαφέρον του. Αλλά αντιλαμβάνεται και, ελπίζει, εκτιμάει την παρουσία σήματος περισσότερο από την απουσία του. Παρόλα αυτά, το τι αντιλαμβανόμαστε είναι ναι/όχι, σήμα/ όχι σήμα. Μόνη η παρουσία ή απουσία σήματος δε γίνεται αντιληπτή.
...
Δεν αντιλαμβανόμαστε ότι αυτά που καλούνται αντίθετα, όπως το φως και το σκοτάδι, ο ήχος κι η σιωπή, η ύλη και ο χώρος, το ανοικτό και το κλειστό, το εσωτερικό και το εξωτερικό, η εμφάνιση και η εξαφάνιση, η αιτία και το αποτέλεσμα, είναι αντίθετοι πόλοι ή όψεις του ίδιου πράγματος. Αλλά δεν έχουμε λέξη για κάτι τέτοιο...
...
Είμαστε τόσο απορροφημένοι στη συνειδητή παρατήρηση, τόσο πεισμένοι ότι αυτή η περιορισμένη αντίληψη δεν είναι μόνο ο πραγματικός τρόπος να βλέπεις τον κόσμο, αλλά και η πολύ βασική αίσθηση του εαυτού μας ως συνειδητού όντος, που είμαστε πλήρως υπνωτισμένοι από αυτή την ασύνδετη οπτική του κόσμου.
Πραγματικά αισθανόμαστε ότι το σύμπαν είναι Συναρμολόγημα διακριτών πραγμάτων που με κάποιο τρόπο συνδέθηκαν, ή πιθανόν διασπάστηκαν και καθένας μας είναι ένα τέτοιο κομμάτι.
Τους βλέπουμε όλους Μόνους, να γεννιούνται μόνοι, να πεθαίνουν μόνοι, πιθανόν σαν τμήματα μιας παγκόσμιας ολότητας, ή αναλώσιμα μέρη μιας μεγάλης μηχανής.
Σπάνια βλέπουμε αυτά τα αντικείμενα και γεγονότα να "πηγαίνουν μαζί"...
Με άλλα λόγια, δεν παίζουμε το παιχνίδι Μαύρο - Άσπρο, το παγκόσμιο παιχνίδι του πάνω - κάτω, ανοιχτό - κλειστό, ύλη - χώρος και καθένας - όλοι.
Αντ' αυτών παίζουμε το παιχνίδι Μαύρο εναντίον Άσπρου, ή πιο συχνά Άσπρο εναντίον Μαύρου.
Γιατί, ειδικότερα όταν οι ρυθμοί εναλλαγών είναι αργοί, όπως συμβαίνει με τη μέρα και τη νύχτα, τη ζωή και το θάνατο, είμαστε αναγκασμένοι να έχουμε πλήρη επίγνωση της μαύρης ή αρνητικής πλευράς του κόσμου. Στη συνέχεια, χωρίς να αντιλαμβανόμαστε την αδυναμία διαχωρισμού των θετικών και αρνητικών πόλων του ρυθμού, φοβόμαστε πως το Μαύρο μπορεί να κερδίσει το παιχνίδι. Αλλά το παιχνίδι "Το Άσπρο πρέπει να κερδίσει", δεν είναι πια παιχνίδι. Είναι μια μάχη, μια μάχη κυνηγημένη από μια αίσθηση χρόνιας αποτυχίας, γιατί κάνουμε κάτι τόσο τρελό όσο το να προσπαθούμε να διατηρήσουμε τα βουνά και να ξεφορτωθούμε τις πεδιάδες...
Η όραση είναι μια πολύ ευαίσθητη αφή. Τα μάτια αγγίζουν, ή αισθάνονται, τη φωτεινή ακτινοβολία και έτσι μας επιτρέπουν να αγγίζουμε αντικείμενα που βρίσκονται πέρα από τα όρια των χεριών μας. Με ανάλογο τρόπο τα αυτιά αγγίζουν ηχητικά κύματα και η μύτη μικροσκοπικά σωματίδια σκόνης και αερίων.
Το σύνθετο πλέγμα των νευρώνων που συγκροτούν τις αισθήσεις αυτές δομούνται από μονάδες που μπορούν να βρίσκονται μόνο σε δύο καταστάσεις: Διεγερμένη (on) και Ηρεμίας (off).
Το σήμα που στέλνει στον εγκέφαλο κάθε ανεξάρτητος νευρώνας είναι ναι ή όχι.
Όπως όμως γνωρίζουμε από τους υπολογιστές που χρησιμοποιούν τέτοιο δυαδικό σύστημα λειτουργίας, τέτοια απλά σύμβολα (ναι ή όχι, 0 ή 1) μπορούν να συγκροτήσουν εξαιρετικά πολύπλοκες και θαυμαστές διαμορφώσεις.
Κάτω από αυτή την οπτική, οι υπολογιστές και το νευρικό μας σύστημα είναι βασικά για τον φυσικό μας κόσμο δονήσεις. Όπως και να θεωρούμε τις δονήσεις αυτές, σαν κύματα ή σωματίδια, δεν υπάρχει κορυφή κύματος χωρίς κοίλωμα, σωματίδιο χωρίς διάστημα ή χώρο μεταξύ του ιδίου και άλλων σωματιδίων. Με άλλα λόγια, δεν υπάρχει μισό κύμα, ούτε σωματίδιο χωρίς περιβάλλοντα χώρο. Δεν υπάρχει ναι χωρίς όχι, πάνω χωρίς κάτω.
...
Ενώ και τα μάτια και τα αυτιά καταγράφουν και αντιδρούν τόσο στα υψηλά όσο και στα χαμηλά σημεία των δονήσεων - ο εγκέφαλος, η συνειδητή προσοχή μας δηλαδή - καταγράφει μόνο τα υψηλά σημεία. Τα σκοτεινά ή τα διαστήματα σιγής αγνοούνται. Είναι μία σχεδόν γενική αρχή σύμφωνα με την οποία η συνείδηση αγνοεί τα μεσοδιαστήματα, αλλά ταυτόχρονα δε μπορεί να αντιληφθεί ενεργειακές εκπομπές χωρίς τέτοια μεσοδιαστήματα - διαλείμματα.
Εάν κάποιος απλά ακουμπήσει το χέρι του στο γόνατο μιας κοπέλας και το αφήσει εκεί, εκείνη πιθανώς θα πάψει να το αισθάνεται. Εάν όμως συνεχώς χτυπάει απαλά το γόνατό της, τότε θα αντιληφθεί έντονα την παρουσία και το ενδιαφέρον του. Αλλά αντιλαμβάνεται και, ελπίζει, εκτιμάει την παρουσία σήματος περισσότερο από την απουσία του. Παρόλα αυτά, το τι αντιλαμβανόμαστε είναι ναι/όχι, σήμα/ όχι σήμα. Μόνη η παρουσία ή απουσία σήματος δε γίνεται αντιληπτή.
...
Δεν αντιλαμβανόμαστε ότι αυτά που καλούνται αντίθετα, όπως το φως και το σκοτάδι, ο ήχος κι η σιωπή, η ύλη και ο χώρος, το ανοικτό και το κλειστό, το εσωτερικό και το εξωτερικό, η εμφάνιση και η εξαφάνιση, η αιτία και το αποτέλεσμα, είναι αντίθετοι πόλοι ή όψεις του ίδιου πράγματος. Αλλά δεν έχουμε λέξη για κάτι τέτοιο...
...
Είμαστε τόσο απορροφημένοι στη συνειδητή παρατήρηση, τόσο πεισμένοι ότι αυτή η περιορισμένη αντίληψη δεν είναι μόνο ο πραγματικός τρόπος να βλέπεις τον κόσμο, αλλά και η πολύ βασική αίσθηση του εαυτού μας ως συνειδητού όντος, που είμαστε πλήρως υπνωτισμένοι από αυτή την ασύνδετη οπτική του κόσμου.
Πραγματικά αισθανόμαστε ότι το σύμπαν είναι Συναρμολόγημα διακριτών πραγμάτων που με κάποιο τρόπο συνδέθηκαν, ή πιθανόν διασπάστηκαν και καθένας μας είναι ένα τέτοιο κομμάτι.
Τους βλέπουμε όλους Μόνους, να γεννιούνται μόνοι, να πεθαίνουν μόνοι, πιθανόν σαν τμήματα μιας παγκόσμιας ολότητας, ή αναλώσιμα μέρη μιας μεγάλης μηχανής.
Σπάνια βλέπουμε αυτά τα αντικείμενα και γεγονότα να "πηγαίνουν μαζί"...
Με άλλα λόγια, δεν παίζουμε το παιχνίδι Μαύρο - Άσπρο, το παγκόσμιο παιχνίδι του πάνω - κάτω, ανοιχτό - κλειστό, ύλη - χώρος και καθένας - όλοι.
Αντ' αυτών παίζουμε το παιχνίδι Μαύρο εναντίον Άσπρου, ή πιο συχνά Άσπρο εναντίον Μαύρου.
Γιατί, ειδικότερα όταν οι ρυθμοί εναλλαγών είναι αργοί, όπως συμβαίνει με τη μέρα και τη νύχτα, τη ζωή και το θάνατο, είμαστε αναγκασμένοι να έχουμε πλήρη επίγνωση της μαύρης ή αρνητικής πλευράς του κόσμου. Στη συνέχεια, χωρίς να αντιλαμβανόμαστε την αδυναμία διαχωρισμού των θετικών και αρνητικών πόλων του ρυθμού, φοβόμαστε πως το Μαύρο μπορεί να κερδίσει το παιχνίδι. Αλλά το παιχνίδι "Το Άσπρο πρέπει να κερδίσει", δεν είναι πια παιχνίδι. Είναι μια μάχη, μια μάχη κυνηγημένη από μια αίσθηση χρόνιας αποτυχίας, γιατί κάνουμε κάτι τόσο τρελό όσο το να προσπαθούμε να διατηρήσουμε τα βουνά και να ξεφορτωθούμε τις πεδιάδες...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου