Όταν μπαίνεις στο χορό, ΧΟΡΕΥΕΙΣ!

‘Τι κάνει ο Κίτσος?’

‘Ποιος Κίτσος, ο εφοριακός?’

‘Ναι παιδί μου, αυτός ο χοντρός…’

‘Α.. τον Κίτσο το χοντρό λες? Καλά είναι… σε χαιρετάει!’ 

Πόσες τέτοιες συνομιλίες έχουμε στο ιστορικό μας? Πόσο συχνά ακούμε φράσεις τέτοιου τύπου? Ή/ και από την ανάποδη, δηλαδή:

‘Τι κάνει η Κούλα?’

‘Ποια Κούλα, η κομμώτρια?’

‘Ναι, αυτή η αδύνατη…’

‘Α… την κοκαλιάρα λες? Καλά είναι… σου στέλνει τα φιλιά της’

 

Θα έλεγες πως οι δυο παραπάνω συνομιλίες διαφέρουν?

Οκ, στη μία αναφερόμαστε στον Κίτσο και στην άλλη στην Κούλα. Πέρα από αυτό, υπάρχει κάποια ουσιαστική διαφορά στο περιεχόμενο?

Στη μία λέμε ότι ο Κίτσος είναι χοντρός και στην άλλη λέμε ότι η Κούλα είναι αδύνατη. Θα μου πεις… είσαι τρελή, η διαφορά είναι φως φανάρι!

Άραγε, είναι? Για να το δούμε… επιτρέψτε μου τις εκφράσεις αυτές (χοντρός/ αδύνατος) προς ώρας για να συνεννοούμαστε…

Από τη μία έχουμε το χοντρό και από την άλλη την αδύνατη…

Θα μου πεις, υπάρχει χάσμα, μπορεί και 50 κιλών ανάμεσα σε αυτά τα δύο φανταστικά πρόσωπα… Λίγο το λες εσύ αυτό?

Σίγουρα, 50 κιλά δεν τα λες και λίγα.. Αλλά αν προσπαθήσουμε λίγο να ξεφύγουμε από τη στείρα λογική του μετρήσιμου… αν θυμηθούμε ότι ο άνθρωπος δεν είναι μόνο ένα ζωάκι σαν αυτά που πάμε στο χασάπη για ζύγισμα, μπορεί να δούμε ότι τελικά δεν υπάρχει καμία διαφορά σε αυτά τα δυο πρόσωπα (με εξαίρεση ότι ο ένας ονομάζεται Κίτσος και η άλλη Κούλα).

Εδώ έχουμε ένα εκκρεμές… στον έναν πόλο κάθεται ο Κίτσος και στον αντίθετο πόλο έχει βολευτεί η Κούλα… κανένας δε βλέπει τον άλλο, γιατί μεταξύ τους υπάρχει ένα χάσμα (μεγαλύτερο από τα 50 κιλά που τους χωρίζουν). Δεν αντιλαμβάνονται ότι είναι και οι δύο μέρος του ίδιου εκκρεμούς. Ότι χωρίς τον έναν, δε μπορεί να υπάρξει ούτε ο άλλος. Ότι αποτελούν και οι δύο μέρος του ίδιου προβλήματος, αυτού που τιτλοφορείται ‘βάρος’. Κι έτσι… είναι πολύ πιθανόν (και μάλιστα προφανές) ότι ο Κίτσος που τώρα είναι χοντρός, μεθαύριο θα είναι αδύνατος και τανάπαλιν. Και παρόμοια η φίλη μας η Κούλα από αδύνατη, μπορεί μεθαύριο να είναι χοντρή, και τανάπαλιν.

Είναι νόμος. Ο νόμος του εκκρεμούς. Ό,τι είσαι τώρα, μεθαύριο να περιμένεις ότι θα γίνεις το αντίθετο. Μη σε εκπλήξει…

Και θα μου πεις, τι μπορεί να γίνει? Είμαστε έρμαια του εκκρεμούς? Δεν υπάρχει… σωτηρία?

Άπαξ και μπαίνεις στο χορό, χορεύεις. Δεν έχεις επιλογή.

Άπαξ και ονοματίζεις κάποιον χοντρό/ αδύνατο, έχεις μπει στο χορό.   

Περίμενε ότι θα πρέπει και να χορέψεις.

Δε σε τράβηξε κανείς με το ζόρι στο χασάπικο… επιλογή σου ήταν!

Αν δε σου αρέσει το χασάπικο, ο καρσιλαμάς και τα σχετικά

ΣΤΑΜΑΤΑ ΝΑ ΒΑΖΕΙΣ ΤΑΜΠΕΛΕΣ.

Και όταν λέμε σταματάμε να βάζουμε ταμπέλες,

δεν αναφερόμαστε αποκλειστικά στους άλλους,

αλλά πρωτίστως σε εμάς τους ίδιους.

Όταν αναφέρεσαι νοερά, μέσα σου, σ’ εσένα, τιτλοφορώντας σε χοντρό (ή αντίστοιχα αδύνατο), ΠΕΡΙΜΕΝΕ ΝΑ ΧΟΡΕΨΕΙΣ.

Μη ζητάς τα ρέστα, δέξου ότι τώρα έχεις μπει στο χορό.

Για να βγεις, σταμάτα κάθε χαρακτηρισμό.

Και μη λες ότι δε μπορείς, ΔΟΚΙΜΑΣΕ!