Πόσες Θερμίδες έχει ένας Κουραμπιές;

Να τον φάω... Να μη τον φάω... Να τον φάω... Να μη τον φάω...
Σα να μαδάω μια μαργαρίτα, ένα πράγμα.
Και κάθε φορά να καταλήγω στο μονό αριθμό... Και τον τρώω...
Και μετά - ούτε προγραμματισμένο να το είχα - αυτόματα πετάγεται η σκέψη 'Πόσες θερμίδες πήρα;'
Αλήθεια, πόσες Θερμίδες έχει ο Κουραμπιές;
Ας αντιστρέψω την ερώτηση. Αν σου δώσω μια απάντηση, τι κερδίζεις;
Μα φυσικά, γνώση. Θα Ξέρω.
Γνώση λοιπόν. Πόσες θερμίδες θα πάρω. Πόσο θα παχύνω...
Αλήθεια, δε μου είπες. Εσύ, τρως κουραμπιέ;

Θερμίδες... Παχαίνω - Αδυνατίζω... Το τρώω - Δεν το τρώω...
Καλά, πώς έχω γίνει έτσι; Πάμε πάλι:
Θερμίδες... Παχαίνω - Αδυνατίζω... Το τρώω - Δεν το τρώω...
Μια ζωή θα μείνω έτσι; Πάμε πάλι:
...
Κοίτα κάτι σώματα στην τηλεόραση... Αλήθεια, τι τρώνε; Πάμε πάλι:
...
Τελικά, είμαι καταδικασμένη. Έτσι είναι η φτιαξιά μου βρε αδερφέ. Θα παλεύω μια ζωή με τα κιλά μου. Πάμε πάλι:
...

Γιατί, ναι, πρέπει να πάμε στην ουσία.
Η ερώτησή μου για τον πόσες θερμίδες έχει ο κουραμπιές, δεν έχει Τίποτα να κάνει με τη γνώση.
Ξέρω πόσες θερμίδες έχει ο κουραμπιές. Το έχω ακούσει τόσες και τόσες φορές. Κι αν είναι 50 πάνω ή 50 κάτω, δεν άλλαξε κάτι.
Η ουσία είναι που έχει σημασία.
Η ουσία... ότι φοβάμαι... ότι πιστεύω πως δεν είμαι ικανός/ή να τα καταφέρω...
ότι πιστεύω πως ανήκω στην κατηγορία των υπέρβαρων, ότι είμαι καταδικασμένος/η να μείνω εδώ...
Η ουσία... ότι παλεύω με τα κιλά... ότι ξεκινάω από λάθος βάση...
Η ουσία... ότι κάνω το μεγαλύτερο λάθος που θα μπορούσα ποτέ να κάνω, το μεγαλύτερο λάθος που είναι το να Συγκρίνω.
Να Συγκρίνω το Δικό μου Σώμα με το Σώμα του άλλου.
Το Σώμα μου είναι το Δικό μου Σώμα. Και είναι Μοναδικό.
Η Βάση για να Αλλάξω το Σώμα μου είναι να Αποδεχθώ αυτή την αλήθεια.
Να αποδεχθώ ότι το Σώμα μου είναι Μοναδικό. Ότι αυτό είναι το Δικό μου Σώμα.
Και να το Αγκαλιάσω.
Όσο το πολεμάω, Όσο το συγκρίνω, Όσο δεν το αποδέχομαι, κι όσο το εχθρεύομαι
θα κάνω την ερώτηση:
Αλήθεια, με παχαίνει ο Κουραμπιές;