Ένα πρωί, καθώς βάδιζαν στον κήπο, εμφανίστηκε μια γυναίκα στην αυλόπορτα. Ήταν η Καρίμα, αυτή που ο Αλ Μουσταφά είχε αγαπήσει σαν αδελφή του όταν ήταν μικρό παιδί. Κι εκείνη στεκόταν εκεί χωρίς να ρωτάει τίποτα, χωρίς καν να χτυπήσει να της ανοίξουν, αλλά μόνο κοίταζε με λαχτάρα και θλίψη μέσα στον Κήπο.
Ο Αλ Μουσταφά είδε την επιθυμία στα βλέφαρά της και με γοργά βήματα πλησίασε την αυλόπορτα και της άνοιξε... Η Καρίμα μπήκε μέσα κι αυτός την καλωσόρισε.
Η γυναίκα τότε τον ρώτησε: "Γιατί απομακρύνθηκες από όλους εμάς και ζούμε πια χωρίς το φως της μορφής σου; Δες, όλα αυτά τα χρόνια σε αγαπούσαμε και περιμέναμε με λαχτάρα να επιστρέψεις ασφαλής. Και τώρα ο κόσμος σε αναζητά και θέλει να σου μιλήσει... κι εγώ, ο αγγελιαφόρος τους, ήρθα να σε ικετεύσω να εμφανιστείς ενώπιόν τους, με τη σοφία σου να τους μιλήσεις, να παρηγορήσεις τις ραγισμένες τους καρδιές και να διδάξεις τους ανόητους".
Κι εκείνος, με το βλέμμα του πάνω της, αποκρίθηκε: "Μη με αποκαλείς σοφό εκτός κι αν αποκαλέσεις σοφούς όλους τους ανθρώπους. Ένας φρέσκος καρπός είμαι, που ακόμα κρέμεται από το κλαδί, χθες ακόμη ήμουν μπουμπούκι.
Και μην αποκαλείς κανέναν σας ανόητο γιατί, στην πραγματικότητα, δεν είμαστε ούτε σοφοί ούτε ανόητοι. Πράσινα φύλλα πάνω στο δέντρο της ζωής είμαστε, και η ίδια η ζωή είναι πέρα από τη σοφία και σίγουρα πέρα από την ανοησία.
Απομακρύνθηκα πράγματι από σας; Δε γνωρίζεις ότι η μόνη απόσταση είναι αυτή που η ψυχή δε γεφυρώνει με τη φαντασία; Μα μόλις γεφυρώσει αυτή την απόσταση, τότε η ίδια η ψυχή αποκτά ρυθμό.
Το διάστημα που σας χωρίζει από τον κοντινό σας γείτονα, με τον οποίο όμως δεν είστε φίλοι, είναι πολύ μεγαλύτερο απ' αυτό που σας χωρίζει από τον αγαπήμένο σας άνθρωπο που κατοικεί πέρα από τις εφτά στεριές και τις εφτά θάλασσες.
Γιατί οι αναμνήσεις δε γνωρίζουν από αποστάσεις... μόνο στη λήθη υπάρχει ένα χάσμα που δε μπορεί ούτε η φωνή ούτε τα μάτια σας να γεφυρώσουν.
Ανάμεσα στις ακτές των ωκεανών και την κορυφή του πιο ψηλού βουνού, υπάρχει ένας μυστικός δρόμος που πρέπει να διαβείτε πριν γίνετε ένα με τα παιδιά της γης.
Και ανάμεσα στη γνώση και την κατανόησή σας, υπάρχει ένα μυστικό μονοπάτι που πρέπει ν' ανακαλύψετε πριν γίνετε ένα με τον άνθρωπο και, γι' αυτό, ένα με τον εαυτό σας.
Ανάμεσα στο δεξί σας χέρι που δίνει και το αριστερό που παίρνει, είναι μεγάλο το διάστημα. Μόνο αν θεωρήσετε ότι και τα δύο δίνουν και παίρνουν, μπορείτε να τα φέρετε έξω από το χώρο, γιατί μόνο αν ξέρετε πως δεν έχετε τίποτα να δώσετε και τίποτα να πάρετε, μπορείτε να υπερβείτε το διάστημα.
Είναι αλήθεια ότι η μεγαλύτερη απόσταση είναι αυτή ανάμεσα στα οράματα του ύπνου και στον ξύπνιο σας... κι ανάμεσα σ' αυτό που είναι πράξη και σ' αυτό που είναι επιθυμία.
Υπάρχει ένας δρόμος ακόμη τον οποίο πρέπει να πάρετε πριν γίνετε ένα με τη Ζωή. Αλλά δε θα μιλήσω τώρα γι' αυτό το δρόμο, καθώς βλέπω ότι ήδη κουράστηκες από τα ταξίδια σου".
...
Έμεινε σιωπηλός για κάποιο διάστημα και όλοι περίμεναν να συνεχίσει το λόγο του.
Τότε μίλησε πάλι λέγοντας: "Είστε πνεύματα κι ας κινήστε μέσα σε σώματα... και, σαν το λάδι που καίει στο σκοτάδι, είστε φλόγες κι ας είστε κλεισμένοι σε λάμπες.
Αν δεν ήσασταν τίποτα άλλο πέρα από σώματα, τότε το να στέκομαι εδώ και να σας μιλώ θα ήταν κάτι κενό, σαν συνομιλία νεκρών με νεκρούς. Αλλά δεν είναι έτσι. Το αθάνατο μέσα σας είναι ελεύθερο και τη μέρα και τη νύχτα και δε μπορεί να κλειστεί μέσα ούτε να δεσμευτεί, γιατί αυτό είναι το θέλημα του Υψίστου. Είστε η ανάσα Του, όπως ο άνεμος που δεν είναι δυνατόν να πιαστεί και να φυλακιστεί. Είμαι κι εγώ ανάσα της ανάσας Του".
Και, αφήνοντάς τους, μπήκε γρήγορα πάλι στον Κήπο.
Ο Σαρκίς τότε, ο δύσπιστος, μίλησε και είπε: "Τι γίνεται με την ασχήμια όμως, Δάσκαλε; Δε μιλάς ποτέ γι' ασχήμια".
Και ο Αλ Μουσταφά του απάντησε και ήταν σαν μαστίγιο τα λόγια του: "Φίλε μου, ποιος θα σε αποκαλέσει αφιλόξενο αν περάσει από το σπίτι σου χωρίς να χτυπήσει την πόρτα σου;
Και ποιος θα σε κατηγορήσει για κουφό και απρόσεκτο αν σου μιλήσει σε μια ξένη γλώσσα που δεν καταλαβαίνεις;
Αυτό που ποτέ δεν πάλεψες να φτάσεις, αυτό στου οποίου την καρδιά δεν επιθύμησες ποτέ να μπεις, αυτό δεν είναι που θεωρείς άσχημο;
Αν όντως υπάρχει ασχήμια, δεν είναι τίποτα άλλο παρά μόνο τα λέπια που καλύπτουν τα μάτια μας και το κερί που φράζει τα αφτιά μας.
Μην αποκαλείς τίποτα άσχημο, φίλε μου, παρά μόνο το φόβο της ψυχής για τις ίδιες τις αναμνήσεις της".
Ο Αλ Μουσταφά είδε την επιθυμία στα βλέφαρά της και με γοργά βήματα πλησίασε την αυλόπορτα και της άνοιξε... Η Καρίμα μπήκε μέσα κι αυτός την καλωσόρισε.
Η γυναίκα τότε τον ρώτησε: "Γιατί απομακρύνθηκες από όλους εμάς και ζούμε πια χωρίς το φως της μορφής σου; Δες, όλα αυτά τα χρόνια σε αγαπούσαμε και περιμέναμε με λαχτάρα να επιστρέψεις ασφαλής. Και τώρα ο κόσμος σε αναζητά και θέλει να σου μιλήσει... κι εγώ, ο αγγελιαφόρος τους, ήρθα να σε ικετεύσω να εμφανιστείς ενώπιόν τους, με τη σοφία σου να τους μιλήσεις, να παρηγορήσεις τις ραγισμένες τους καρδιές και να διδάξεις τους ανόητους".
Και μην αποκαλείς κανέναν σας ανόητο γιατί, στην πραγματικότητα, δεν είμαστε ούτε σοφοί ούτε ανόητοι. Πράσινα φύλλα πάνω στο δέντρο της ζωής είμαστε, και η ίδια η ζωή είναι πέρα από τη σοφία και σίγουρα πέρα από την ανοησία.
Απομακρύνθηκα πράγματι από σας; Δε γνωρίζεις ότι η μόνη απόσταση είναι αυτή που η ψυχή δε γεφυρώνει με τη φαντασία; Μα μόλις γεφυρώσει αυτή την απόσταση, τότε η ίδια η ψυχή αποκτά ρυθμό.
Το διάστημα που σας χωρίζει από τον κοντινό σας γείτονα, με τον οποίο όμως δεν είστε φίλοι, είναι πολύ μεγαλύτερο απ' αυτό που σας χωρίζει από τον αγαπήμένο σας άνθρωπο που κατοικεί πέρα από τις εφτά στεριές και τις εφτά θάλασσες.
Γιατί οι αναμνήσεις δε γνωρίζουν από αποστάσεις... μόνο στη λήθη υπάρχει ένα χάσμα που δε μπορεί ούτε η φωνή ούτε τα μάτια σας να γεφυρώσουν.
Ανάμεσα στις ακτές των ωκεανών και την κορυφή του πιο ψηλού βουνού, υπάρχει ένας μυστικός δρόμος που πρέπει να διαβείτε πριν γίνετε ένα με τα παιδιά της γης.
Και ανάμεσα στη γνώση και την κατανόησή σας, υπάρχει ένα μυστικό μονοπάτι που πρέπει ν' ανακαλύψετε πριν γίνετε ένα με τον άνθρωπο και, γι' αυτό, ένα με τον εαυτό σας.
Ανάμεσα στο δεξί σας χέρι που δίνει και το αριστερό που παίρνει, είναι μεγάλο το διάστημα. Μόνο αν θεωρήσετε ότι και τα δύο δίνουν και παίρνουν, μπορείτε να τα φέρετε έξω από το χώρο, γιατί μόνο αν ξέρετε πως δεν έχετε τίποτα να δώσετε και τίποτα να πάρετε, μπορείτε να υπερβείτε το διάστημα.
Είναι αλήθεια ότι η μεγαλύτερη απόσταση είναι αυτή ανάμεσα στα οράματα του ύπνου και στον ξύπνιο σας... κι ανάμεσα σ' αυτό που είναι πράξη και σ' αυτό που είναι επιθυμία.
Υπάρχει ένας δρόμος ακόμη τον οποίο πρέπει να πάρετε πριν γίνετε ένα με τη Ζωή. Αλλά δε θα μιλήσω τώρα γι' αυτό το δρόμο, καθώς βλέπω ότι ήδη κουράστηκες από τα ταξίδια σου".
...
Έμεινε σιωπηλός για κάποιο διάστημα και όλοι περίμεναν να συνεχίσει το λόγο του.
Τότε μίλησε πάλι λέγοντας: "Είστε πνεύματα κι ας κινήστε μέσα σε σώματα... και, σαν το λάδι που καίει στο σκοτάδι, είστε φλόγες κι ας είστε κλεισμένοι σε λάμπες.
Αν δεν ήσασταν τίποτα άλλο πέρα από σώματα, τότε το να στέκομαι εδώ και να σας μιλώ θα ήταν κάτι κενό, σαν συνομιλία νεκρών με νεκρούς. Αλλά δεν είναι έτσι. Το αθάνατο μέσα σας είναι ελεύθερο και τη μέρα και τη νύχτα και δε μπορεί να κλειστεί μέσα ούτε να δεσμευτεί, γιατί αυτό είναι το θέλημα του Υψίστου. Είστε η ανάσα Του, όπως ο άνεμος που δεν είναι δυνατόν να πιαστεί και να φυλακιστεί. Είμαι κι εγώ ανάσα της ανάσας Του".
Και, αφήνοντάς τους, μπήκε γρήγορα πάλι στον Κήπο.
Ο Σαρκίς τότε, ο δύσπιστος, μίλησε και είπε: "Τι γίνεται με την ασχήμια όμως, Δάσκαλε; Δε μιλάς ποτέ γι' ασχήμια".
Και ο Αλ Μουσταφά του απάντησε και ήταν σαν μαστίγιο τα λόγια του: "Φίλε μου, ποιος θα σε αποκαλέσει αφιλόξενο αν περάσει από το σπίτι σου χωρίς να χτυπήσει την πόρτα σου;
Και ποιος θα σε κατηγορήσει για κουφό και απρόσεκτο αν σου μιλήσει σε μια ξένη γλώσσα που δεν καταλαβαίνεις;
Αυτό που ποτέ δεν πάλεψες να φτάσεις, αυτό στου οποίου την καρδιά δεν επιθύμησες ποτέ να μπεις, αυτό δεν είναι που θεωρείς άσχημο;
Αν όντως υπάρχει ασχήμια, δεν είναι τίποτα άλλο παρά μόνο τα λέπια που καλύπτουν τα μάτια μας και το κερί που φράζει τα αφτιά μας.
Μην αποκαλείς τίποτα άσχημο, φίλε μου, παρά μόνο το φόβο της ψυχής για τις ίδιες τις αναμνήσεις της".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου