"Άραγε θα πεθάνω κάποια μέρα", σκέφτεται, "χωρίς ποτέ μου να έχω παίξει μέχρι το τέλος τη σκηνή αυτήν και χωρίς να έχω απελευθερωθεί από αυτήν; ...Η σκηνή θα συνεχίσει να παίζεται ξανά και ξανά. Θα γεράσω, τα μαλλιά μου θα ασπρίσουν, οι ώμοι μου θα γείρουν με τα χρόνια, το βλέμμα μου θα θολώσει, κι εντούτοις η σκηνή αυτή θα συνεχίσει να παίζεται, ξανά και ξανά από την αρχή".
Υπάρχει ένα είδος χρόνου που κυλάει έξω από αυτή τη σκηνή, ο χρόνος των μηχανών. Και υπάρχει κάτι τελείως διαφορετικό, ο Χρόνος της Καρδιάς, που δεν κινείται, επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά διαρκώς σε κύκλους, σαν μια κραυγή ή ένα γέλιο που αντηχεί μέσα στην ατέλειωτη νύχτα ή την ατέλειωτη μέρα.
Έχουμε αποκόψει το Χρόνο της Καρδιάς από το χρόνο του φυσικού κόσμου. Είναι ένας τεχνητός διαχωρισμός. Όταν οι άνθρωποι του απώτατου παρελθόντος αναφέρονταν στο χρόνο ως ένα κύκλο, ήταν γιατί το δράμα της καρδιάς και η ζωή της φύσης και της ύλης δεν ήταν απομονωμένα το ένα από τ' άλλο.
Η επιστήμη μας επέτρεψε να κυριαρχήσουμε στη φύση, αποκόβοντάς μας από το χρόνο της καρδιάς. Ζούμε πλέον σε Ανόργανο Χρόνο. Και δε μπορούμε να κυριαρχήσουμε στον ανόργανο χρόνο, όπως δε μπορούμε να περάσουμε μέσα από τη στέρεα ύλη. Η σάρκα μας δε μπορεί να διεισδύσει σε αυτό το είδος χρόνου. Ο χρόνος, όπως τον ξέρουμε, δεν είναι τίποτε περισσότερο από εξασθενισμένη στέρεα ύλη σε τεράστια έκταση.
Έτσι ερχόμαστε μπροστά σε ένα νέο ερώτημα: τι είναι αυτό που χρειαζόμαστε από τα συναισθήματά μας προκειμένου να υπερνικήσουμε την ακαμψία του χρόνου; Όταν ο σύγχρονος άνθρωπος άρχισε να κυριαρχεί στην ύλη μέσα από την ανάπτυξη της επιστήμης και της τεχνολογίας, δεν αντιλήφθηκε ότι από κάποιο σημείο και μετά, άρχισε να κυριεύεται ο ίδιος από την ύλη. Ήταν το σημείο που γίναμε εμείς οι ίδιοι σαν ανόργανη ύλη στα συναισθήματά μας, όπου οι καρδιές μας έγιναν λογικές και το νόημα της ζωής μας μετατράπηκε σε μια ποσοτική αξία, που υπολογίζεται και μετριέται με βάση το χρήμα.
Μια ήρεμη καρδιά δε νικιέται ποτέ από το χρόνο. Κάτω από την επιφάνεια των συναισθηματικών μας αντιδράσεων, βαθιά κρυμμένη, υπάρχει η πηγή του συναισθήματος που ρέει ασταμάτητα, κυκλοφορεί σε όλο μας το Είναι, μέχρι τα κύτταρα και τους ιστούς του θνητού μας σώματος.
...
Το να συγχωρά κανείς, σημαίνει να αρχίζει ξανά.
Το να κρίνει, σημαίνει να φθάνει σ' ένα τέλος.
Υπάρχει ο καιρός της συγχώρεσης και ο καιρός της κρίσης. Και τα δυο υπάρχουν στο νόμο των κύκλων.
Το θλιβερό με τη σύγχρονη ζωή μας είναι ότι ζούμε σ' ένα μέρος του χρόνου, στο χρόνο της κρίσης, όπου τα πράγματα τελειώνουν, όπου τα πάντα κυλούν προς το θάνατο. Τέτοια είναι η ζωή που έχουμε επινοήσει στο μικρό μας σκάφος, που η μηχανή του είναι ανίσχυρη μπροστά στην τεράστια παλίρροια του μηχανικού χρόνου. Και ζούμε εκεί μέσα, χωρίς καμία επίγνωση ότι το μόνο που χρειάζεται να κάνουμε είναι να ανοίξουμε το πανί μας και να αφήσουμε να μας κινήσει "ο άνεμος που έρχεται από το κέντρο του κόσμου".
Υπάρχει ένα είδος χρόνου που κυλάει έξω από αυτή τη σκηνή, ο χρόνος των μηχανών. Και υπάρχει κάτι τελείως διαφορετικό, ο Χρόνος της Καρδιάς, που δεν κινείται, επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά διαρκώς σε κύκλους, σαν μια κραυγή ή ένα γέλιο που αντηχεί μέσα στην ατέλειωτη νύχτα ή την ατέλειωτη μέρα.
Η επιστήμη μας επέτρεψε να κυριαρχήσουμε στη φύση, αποκόβοντάς μας από το χρόνο της καρδιάς. Ζούμε πλέον σε Ανόργανο Χρόνο. Και δε μπορούμε να κυριαρχήσουμε στον ανόργανο χρόνο, όπως δε μπορούμε να περάσουμε μέσα από τη στέρεα ύλη. Η σάρκα μας δε μπορεί να διεισδύσει σε αυτό το είδος χρόνου. Ο χρόνος, όπως τον ξέρουμε, δεν είναι τίποτε περισσότερο από εξασθενισμένη στέρεα ύλη σε τεράστια έκταση.
Έτσι ερχόμαστε μπροστά σε ένα νέο ερώτημα: τι είναι αυτό που χρειαζόμαστε από τα συναισθήματά μας προκειμένου να υπερνικήσουμε την ακαμψία του χρόνου; Όταν ο σύγχρονος άνθρωπος άρχισε να κυριαρχεί στην ύλη μέσα από την ανάπτυξη της επιστήμης και της τεχνολογίας, δεν αντιλήφθηκε ότι από κάποιο σημείο και μετά, άρχισε να κυριεύεται ο ίδιος από την ύλη. Ήταν το σημείο που γίναμε εμείς οι ίδιοι σαν ανόργανη ύλη στα συναισθήματά μας, όπου οι καρδιές μας έγιναν λογικές και το νόημα της ζωής μας μετατράπηκε σε μια ποσοτική αξία, που υπολογίζεται και μετριέται με βάση το χρήμα.
Μια ήρεμη καρδιά δε νικιέται ποτέ από το χρόνο. Κάτω από την επιφάνεια των συναισθηματικών μας αντιδράσεων, βαθιά κρυμμένη, υπάρχει η πηγή του συναισθήματος που ρέει ασταμάτητα, κυκλοφορεί σε όλο μας το Είναι, μέχρι τα κύτταρα και τους ιστούς του θνητού μας σώματος.
...
Το να συγχωρά κανείς, σημαίνει να αρχίζει ξανά.
Το να κρίνει, σημαίνει να φθάνει σ' ένα τέλος.
Υπάρχει ο καιρός της συγχώρεσης και ο καιρός της κρίσης. Και τα δυο υπάρχουν στο νόμο των κύκλων.
Το θλιβερό με τη σύγχρονη ζωή μας είναι ότι ζούμε σ' ένα μέρος του χρόνου, στο χρόνο της κρίσης, όπου τα πράγματα τελειώνουν, όπου τα πάντα κυλούν προς το θάνατο. Τέτοια είναι η ζωή που έχουμε επινοήσει στο μικρό μας σκάφος, που η μηχανή του είναι ανίσχυρη μπροστά στην τεράστια παλίρροια του μηχανικού χρόνου. Και ζούμε εκεί μέσα, χωρίς καμία επίγνωση ότι το μόνο που χρειάζεται να κάνουμε είναι να ανοίξουμε το πανί μας και να αφήσουμε να μας κινήσει "ο άνεμος που έρχεται από το κέντρο του κόσμου".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου