Ίσως ήταν μια πασιφανής αλήθεια, αλλά μόνο σταδιακά έγινε μέσα μου σαφές ότι η βιασύνη μου είχε σχέση με το νου μου και ότι η εξωτερική έκφραση των κινήσεων και των ενεργειών μου δεν ήταν παρά το αποτέλεσμα της εσωτερικής μου κατάστασης, όπως και η συνεχής μυϊκή ένταση που ένιωθα στον αυχένα, στην πλάτη, στους ώμους και σε άλλα μέρη του σώματός μου. Ήμουν τόσο πολυάσχολος γιατί ήμουν ένα παιχνίδι των σκέψεων και των εικόνων που αυτόματα μπαινόβγαιναν μηχανικά στο μυαλό μου χωρίς την "έγκρισή" μου.
Κι όμως είναι δυνατό, οποιαδήποτε στιγμή ν' απελευθερωθούμε και να πάψουμε να είμαστε υποτακτικά ανδρείκελα της ατέλειωτης αλυσίδας σκέψεων και εικόνων, που μας κλέβουν το χρόνο. Δεν είναι τόσο θέμα οργάνωσης των δραστηριοτήτων μας, όσο εκείνο που αναφέρεται ως "περιφρούρηση των λογισμών".
Οι σκέψεις αυτές και οι εικόνες, που διαδέχονται ατελείωτα και συνεχώς η μία την άλλη, κλέβουν το χρόνο μας, γιατί κλέβουν την προσοχή μας. Τους δίνουμε περισσότερη προσοχή από ό, τι χρειάζεται - σε αυτό συνίσταται η ουσία της ανικανότητάς μας μπροστά σ' όλες τις απαιτήσεις που έχει από εμάς η ζωή, και σ' όλες τις ευκαιρίες (ή πειρασμούς) που μας προσφέρει. Εκείνο που χρειάζεται, λοιπόν, όπως μας συμβουλεύει η αρχαία σοφία, είναι να αποκτήσουμε τη βεβαιότητα ότι έχουμε τη δύναμη να μην αφήνουμε τις σκέψεις να μας καταβροχθίζουν.
Κάτι τέτοιο, βέβαια, δεν είναι εύκολο. Από την εποχή του Διαφωτισμού, ο πολιτισμός μας θεωρεί τη σκέψη ως την ανώτερη λειτουργία του νου. Ασφαλώς, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι είναι έτσι, αλλά μόνο όταν πρόκειται για το είδος της σκέψης που αναδύεται από ολόκληρη την ύπαρξη, για εκείνο το είδος της όρασης και της διανοητικής δραστηριότητας που αποτελεί ιδιότητα του Εαυτού. Αυτό που συνήθως βιώνουμε ως σκέψη όταν ο νους μας λειτουργεί μηχανικά, απέχει παρασάγγας από τη νοημοσύνη που εδρεύει στον Εαυτό.
Καλούμαστε, λοιπόν, να απελευθερωθούμε από την έλξη που ασκούν πάνω μας όλα τα συναισθήματα, οι απόψεις και πεποιθήσεις μας που έχουν διαμορφώσει τη ζωή μας. Καλούμαστε να απελευθερώσουμε το νου, την προσοχή μας, από την απορρόφησή της από τη δική της μηχανική λειτουργία. Καλούμαστε να "πολεμήσουμε", να κάνουμε ένα βήμα πίσω στον εαυτό μας και να επιτρέψουμε να μπει μέσα μας κάτι ασύλληπτο για το νου, που κατευθύνεται από τις επιταγές του εγώ. Το ακατάληπτο αυτό "κάτι" δεν είναι το παιχνιδάκι του χρόνου.
Κι όμως είναι δυνατό, οποιαδήποτε στιγμή ν' απελευθερωθούμε και να πάψουμε να είμαστε υποτακτικά ανδρείκελα της ατέλειωτης αλυσίδας σκέψεων και εικόνων, που μας κλέβουν το χρόνο. Δεν είναι τόσο θέμα οργάνωσης των δραστηριοτήτων μας, όσο εκείνο που αναφέρεται ως "περιφρούρηση των λογισμών".
Οι σκέψεις αυτές και οι εικόνες, που διαδέχονται ατελείωτα και συνεχώς η μία την άλλη, κλέβουν το χρόνο μας, γιατί κλέβουν την προσοχή μας. Τους δίνουμε περισσότερη προσοχή από ό, τι χρειάζεται - σε αυτό συνίσταται η ουσία της ανικανότητάς μας μπροστά σ' όλες τις απαιτήσεις που έχει από εμάς η ζωή, και σ' όλες τις ευκαιρίες (ή πειρασμούς) που μας προσφέρει. Εκείνο που χρειάζεται, λοιπόν, όπως μας συμβουλεύει η αρχαία σοφία, είναι να αποκτήσουμε τη βεβαιότητα ότι έχουμε τη δύναμη να μην αφήνουμε τις σκέψεις να μας καταβροχθίζουν.
Κάτι τέτοιο, βέβαια, δεν είναι εύκολο. Από την εποχή του Διαφωτισμού, ο πολιτισμός μας θεωρεί τη σκέψη ως την ανώτερη λειτουργία του νου. Ασφαλώς, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι είναι έτσι, αλλά μόνο όταν πρόκειται για το είδος της σκέψης που αναδύεται από ολόκληρη την ύπαρξη, για εκείνο το είδος της όρασης και της διανοητικής δραστηριότητας που αποτελεί ιδιότητα του Εαυτού. Αυτό που συνήθως βιώνουμε ως σκέψη όταν ο νους μας λειτουργεί μηχανικά, απέχει παρασάγγας από τη νοημοσύνη που εδρεύει στον Εαυτό.
Καλούμαστε, λοιπόν, να απελευθερωθούμε από την έλξη που ασκούν πάνω μας όλα τα συναισθήματα, οι απόψεις και πεποιθήσεις μας που έχουν διαμορφώσει τη ζωή μας. Καλούμαστε να απελευθερώσουμε το νου, την προσοχή μας, από την απορρόφησή της από τη δική της μηχανική λειτουργία. Καλούμαστε να "πολεμήσουμε", να κάνουμε ένα βήμα πίσω στον εαυτό μας και να επιτρέψουμε να μπει μέσα μας κάτι ασύλληπτο για το νου, που κατευθύνεται από τις επιταγές του εγώ. Το ακατάληπτο αυτό "κάτι" δεν είναι το παιχνιδάκι του χρόνου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου