Για να εξετάζει κανείς πρέπει να είναι ελεύθερος από τα δόγματα, απ' τις ιδιαίτερες Φροϋδικές ή Ινδικές ψυχολογίες... αν εξετάζετε σύμφωνα με τη δική τους γραμμή μαθαίνετε αυτό που εκείνοι σκέφτονται και δεν ξέρετε τίποτα για τον εαυτό σας. Αυτό μου φαίνεται πως είναι αρκετά φανερό. Αν θέλω να ξέρω για τον εαυτό μου, πρέπει να βάλω στην άκρη ολότελα, τελείως, τον Φρόυντ, τον Γιούνγκ, ή οποιονδήποτε ψυχολόγο, οποιονδήποτε ψεχαναλυτή ή οποιονδήποτε φιλόσοφο, ή οποιονδήποτε θρησκευτικό δάσκαλο, ή οποιαδήποτε μορφή αυθεντίας. Γιατί αν μπορέσει να τα βάλει όλα αυτά στην άκρη ο νους, τότε θα μπορώ να κοιτάξω τον εαυτό μου όπως είναι στην πραγματικότητα - ν' ανακαλύψω τί είναι πράγματι κι από κει να μάθω, να κινηθώ...
...
Για μας όπως είμαστε, η αγάπη είναι κάτι τρομερό, κάτι που είναι μια αγωνία, περιφραγμένη με ζήλια, φθόνο κι αβεβαιότητα σ' όλες τις σχέσεις. Όλες οι στενές μας σχέσεις βασίζονται στην αγάπη σαν ευχαρίστηση κι επιθυμία... σε τούτη την αγάπη γνωρίζουμε τη νομή, την εξουσία, το φόβο, την αγωνία του να μην έχουμε αγαπηθεί, του να μην ξέρουμε πώς ν' αγαπάμε - γνωρίζετε όλα αυτά που περνάμε.
Μην ξέροντας ποτέ τι σημαίνουν και πεθαίνουμε. Η αγάπη δεν έχει λύπη - Η λύπη και η αγάπη δε μπορούν να πάνε μαζί... αλλά στο Χριστιανικό κόσμο οι δυστυχίες εξιδανικεύονται. Θέτονται σ' ένα σταυρό και λατρεύονται - υποδηλώνοντας πως δε μπορείτε να ξεφύγετε ποτέ απ' τις δυστυχίες παρά μέσα από μια ιδιαίτερη πόρτα, που είναι όλο το κεντρικό δόγμα μιας εκμεταλλευτικής θρησκευτικής κοινωνίας. Αυτό που ξέρουμε σαν αγάπη είναι μόνο μίσος, ζήλια, ανταγωνισμός, βαρβαρότητα και πόλεμος. Και η αγάπη δεν είναι το αντίθετο του μίσους, περισσότερο απ' ό, τι είναι η ταπεινοφροσύνη το αντίθετο της ματαιοδοξίας. Ένα ματαιόδοξο άτομο δε μπορεί να είναι ποτέ ταπεινό - μπορεί να μοχθήσει και να πετύχει μια μορφή ταπεινοφροσύνης, αλλά είναι υποκρισία.
Η αγάπη δεν είναι δυνατό να καλλιεργηθεί, δε μπορεί να συναρμολογηθεί με τη σκέψη. Η σκέψη είναι πάντα παλιά και η αγάπη δε μπορεί να είναι ποτέ παλιά. Όλες οι σχέσεις μας βασίζονται στη σκέψη... Η σκέψη έχει δημιουργήσει εικόνες που μπαίνουν ανάμεσα στους ανθρώπους, και είναι αυτές οι εικόνες που έχουν σχέσεις... Έτσι η αγάπη δεν υπάρχει.
Η Αγάπη είναι πάντα καινούργια - όμως ούτε καινούργια ούτε παλιά, κάτι τελείως διαφορετικό...
Για μας όπως είμαστε, η αγάπη είναι κάτι τρομερό, κάτι που είναι μια αγωνία, περιφραγμένη με ζήλια, φθόνο κι αβεβαιότητα σ' όλες τις σχέσεις. Όλες οι στενές μας σχέσεις βασίζονται στην αγάπη σαν ευχαρίστηση κι επιθυμία... σε τούτη την αγάπη γνωρίζουμε τη νομή, την εξουσία, το φόβο, την αγωνία του να μην έχουμε αγαπηθεί, του να μην ξέρουμε πώς ν' αγαπάμε - γνωρίζετε όλα αυτά που περνάμε.
Μην ξέροντας ποτέ τι σημαίνουν και πεθαίνουμε. Η αγάπη δεν έχει λύπη - Η λύπη και η αγάπη δε μπορούν να πάνε μαζί... αλλά στο Χριστιανικό κόσμο οι δυστυχίες εξιδανικεύονται. Θέτονται σ' ένα σταυρό και λατρεύονται - υποδηλώνοντας πως δε μπορείτε να ξεφύγετε ποτέ απ' τις δυστυχίες παρά μέσα από μια ιδιαίτερη πόρτα, που είναι όλο το κεντρικό δόγμα μιας εκμεταλλευτικής θρησκευτικής κοινωνίας. Αυτό που ξέρουμε σαν αγάπη είναι μόνο μίσος, ζήλια, ανταγωνισμός, βαρβαρότητα και πόλεμος. Και η αγάπη δεν είναι το αντίθετο του μίσους, περισσότερο απ' ό, τι είναι η ταπεινοφροσύνη το αντίθετο της ματαιοδοξίας. Ένα ματαιόδοξο άτομο δε μπορεί να είναι ποτέ ταπεινό - μπορεί να μοχθήσει και να πετύχει μια μορφή ταπεινοφροσύνης, αλλά είναι υποκρισία.
Η αγάπη δεν είναι δυνατό να καλλιεργηθεί, δε μπορεί να συναρμολογηθεί με τη σκέψη. Η σκέψη είναι πάντα παλιά και η αγάπη δε μπορεί να είναι ποτέ παλιά. Όλες οι σχέσεις μας βασίζονται στη σκέψη... Η σκέψη έχει δημιουργήσει εικόνες που μπαίνουν ανάμεσα στους ανθρώπους, και είναι αυτές οι εικόνες που έχουν σχέσεις... Έτσι η αγάπη δεν υπάρχει.
Η Αγάπη είναι πάντα καινούργια - όμως ούτε καινούργια ούτε παλιά, κάτι τελείως διαφορετικό...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου