Δεν υπάρχει σχεδόν τίποτα πιο δύσκολο από το να αγαπάμε ο ένας τον άλλο. Που να θέλει συνέχεια δουλειά, μέρα και νύχτα... Εκτός των άλλων, είναι και το γεγονός ότι οι νέοι δεν είναι προετοιμασμένοι για ένα τόσο δύσκολο είδος αγάπης. Τα κοινωνικά πρότυπα έκαναν ό, τι μπορούσαν για να γίνει η εξαιρετικά πολύπλοκη και θεμελιώδης αυτή σχέση κάτι εύκολο και επιπόλαιο, να φαίνεται προσιτή στους πάντες.
Δεν είναι όμως έτσι.
Η αγάπη είναι κάτι δύσκολο, πολύ περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, επειδή με άλλα είδη διενέξεων οι ίδιοι οι νόμοι και οι δυνάμεις που διέπουν τη δημιουργία επιβάλλουν στον άνθρωπο να ανακτά την αυτοκυριαρχία του, να παίρνει γερά στα χέρια του τον έλεγχο με όλη του τη δύναμη, ενώ στην ένταση του έρωτα τείνουμε να Χαρίζουμε κυριολεκτικά τον Εαυτό μας.
Για σκεφτείτε το όμως: πού βρίσκεται η ομορφιά όταν χαρίζουμε τον εαυτό μας όχι σαν κάτι Πλήρες και Ελεγχόμενο, αλλά μάλλον Ανοργάνωτο, κομματάκι - κομματάκι, όπως λάχει; Μπορεί το δόσιμο αυτό, που μοιάζει τόσο πολύ με εγκατάλειψη και διαμελισμό, να οδηγήσει σε κάτι καλό, στην ευτυχία, τη χαρά, την πρόοδο; Όχι, δε μπορεί...
Όταν προσφέρετε λουλούδια σε κάποιον, πρώτα δεν φτιάχνετε την ανθοδέσμη; Οι νέοι όμως όταν αγαπούν, παρασυρμένοι από την ανυπομονησία του πάθους τους, πέφτουν ο ένας στην αγκαλιά του άλλου και δεν προσέχουν καθόλου πόσο λίγη αμοιβαία εκτίμηση βρίσκεται στο παράλογο αυτό δόσιμο.
Έκπληκτοι και σοκαρισμένοι το παρατηρούν μόνο όταν, μέσα από όλη αυτή τη σύγχυση, προκύπτουν διαφωνίες. Και μόλις εμφανιστεί ο διχασμός ανάμεσά τους, Κάθε Μέρα που περνά η σύγχυση μεγαλώνει. Κανείς τους πια δε φαίνεται πλήρης, αψεγάδιαστος ή όμορφος και μέσα σε όλη την απόγνωση που προκαλεί ο χωρισμός προσπαθούν να κρατηθούν από τη Φαινομενική τους ευτυχία (από όλα όσα Υποτίθεται ότι θα τους έκαναν ευτυχισμένουν).
Αλίμονο, όμως, δε μπορούν καν να θυμηθούν πια τι εννοούσαν λέγοντας ευτυχία.
Μέσα στην αβεβαιότητα, καθένας τους γίνεται όλο και πιο άδικος με τον άλλο.
Εκεί που στην Αρχή ήθελαν και οι δυο τους το καλύτερο ο ένας για τον άλλο, τώρα συμπεριφέρονται αυταρχικά και χωρίς ανεκτικότητα, ενώ στην πάλη να ξεφύγουν από την παράλογη και ανυπόφορη κατάσταση της σύγχυσης, κάνουν το μεγαλύτερο λάθος που μπορεί να συμβεί σε μια σχέση: γίνονται Ανυπόμονοι. Βιάζονται να καταλήξουν σε συμπεράσματα, σε μια απόφαση, προσπαθούν μια για πάντα να Παγιώσουν τη σχέση τους, κι ας τους τρόμαξαν οι αλλαγές, για να Παραμείνουν Ίδιοι τώρα και Για Πάντα (όπως ισχυρίζονται).
Και αυτό είναι απλά το Τελευταίο Λάθος στην εκτενή αλυσίδα από σφάλματα που άρρηκτα ακολουθούν το ένα το άλλο...
Δεν είναι όμως έτσι.
Η αγάπη είναι κάτι δύσκολο, πολύ περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, επειδή με άλλα είδη διενέξεων οι ίδιοι οι νόμοι και οι δυνάμεις που διέπουν τη δημιουργία επιβάλλουν στον άνθρωπο να ανακτά την αυτοκυριαρχία του, να παίρνει γερά στα χέρια του τον έλεγχο με όλη του τη δύναμη, ενώ στην ένταση του έρωτα τείνουμε να Χαρίζουμε κυριολεκτικά τον Εαυτό μας.
Για σκεφτείτε το όμως: πού βρίσκεται η ομορφιά όταν χαρίζουμε τον εαυτό μας όχι σαν κάτι Πλήρες και Ελεγχόμενο, αλλά μάλλον Ανοργάνωτο, κομματάκι - κομματάκι, όπως λάχει; Μπορεί το δόσιμο αυτό, που μοιάζει τόσο πολύ με εγκατάλειψη και διαμελισμό, να οδηγήσει σε κάτι καλό, στην ευτυχία, τη χαρά, την πρόοδο; Όχι, δε μπορεί...
Όταν προσφέρετε λουλούδια σε κάποιον, πρώτα δεν φτιάχνετε την ανθοδέσμη; Οι νέοι όμως όταν αγαπούν, παρασυρμένοι από την ανυπομονησία του πάθους τους, πέφτουν ο ένας στην αγκαλιά του άλλου και δεν προσέχουν καθόλου πόσο λίγη αμοιβαία εκτίμηση βρίσκεται στο παράλογο αυτό δόσιμο.
Έκπληκτοι και σοκαρισμένοι το παρατηρούν μόνο όταν, μέσα από όλη αυτή τη σύγχυση, προκύπτουν διαφωνίες. Και μόλις εμφανιστεί ο διχασμός ανάμεσά τους, Κάθε Μέρα που περνά η σύγχυση μεγαλώνει. Κανείς τους πια δε φαίνεται πλήρης, αψεγάδιαστος ή όμορφος και μέσα σε όλη την απόγνωση που προκαλεί ο χωρισμός προσπαθούν να κρατηθούν από τη Φαινομενική τους ευτυχία (από όλα όσα Υποτίθεται ότι θα τους έκαναν ευτυχισμένουν).
Αλίμονο, όμως, δε μπορούν καν να θυμηθούν πια τι εννοούσαν λέγοντας ευτυχία.
Μέσα στην αβεβαιότητα, καθένας τους γίνεται όλο και πιο άδικος με τον άλλο.
Εκεί που στην Αρχή ήθελαν και οι δυο τους το καλύτερο ο ένας για τον άλλο, τώρα συμπεριφέρονται αυταρχικά και χωρίς ανεκτικότητα, ενώ στην πάλη να ξεφύγουν από την παράλογη και ανυπόφορη κατάσταση της σύγχυσης, κάνουν το μεγαλύτερο λάθος που μπορεί να συμβεί σε μια σχέση: γίνονται Ανυπόμονοι. Βιάζονται να καταλήξουν σε συμπεράσματα, σε μια απόφαση, προσπαθούν μια για πάντα να Παγιώσουν τη σχέση τους, κι ας τους τρόμαξαν οι αλλαγές, για να Παραμείνουν Ίδιοι τώρα και Για Πάντα (όπως ισχυρίζονται).
Και αυτό είναι απλά το Τελευταίο Λάθος στην εκτενή αλυσίδα από σφάλματα που άρρηκτα ακολουθούν το ένα το άλλο...
Μαθητεία στην Αγάπη, του Rilke Rainer - Maria
Απόσπασμα από το βιβλίο του Jacob Needleman
"Η Σοφία της Αγάπης"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου