Είμαστε Μόνοι.

Υπάρχει ένα πράγμα το οποίο φαίνεται πως δεν κατανοούμε.

Δεν αντιλαμβανόμαστε μια βασική “αλήθεια”… μία βασική προϋπόθεση αυτής της ζωής.

Σε αυτήν εδώ τη ζωή, Ερχόμαστε Μόνοι και Φεύγουμε Μόνοι. 

Στάσου σε αυτό και μην αντιδράς. Μην πεις ‘ναι, μα.. έχουμε ανάγκη τους άλλους, χρειαζόμαστε τους άλλους…’

Στάσου στο ότι ‘σε αυτήν τη ζωή ερχόμαστε και φεύγουμε μόνοι’. Δεν είναι γεγονός;

Τις σημαντικές, τις ουσιαστικές στιγμές της ζωής μας είμαστε μόνοι. Μόνοι, που σημαίνει Εμείς κι ο Εαυτός μας. Όταν ερχόμαστε, αυτός ο εαυτός δεν υπάρχει, υπάρχει μόνο το Εμείς, το Εγώ του καθενός… Όταν πεθαίνουμε απ’ την άλλη, μας έχει κατακλύσει αυτός ο εαυτός, κι έχει χαθεί αυτό το Εγώ (όντας αυτό το Εγώ, το ουσιαστικό μας κομμάτι).

Πολύ ανάλυση και με βάρυνες, θα μου πεις και δίκιο έχεις..

Η ουσία του πράγματος είναι ότι Είμαστε Μόνοι.

Όσους φίλους κι αν έχουμε, απ’ όσα μέλη κι αν αποτελείται η οικογένειά μας, όση δουλειά κι αν έχουμε μες τη μέρα, Είμαστε Μόνοι. Κι ό, τι κάνουμε μες τη μέρα, με όσες ασχολίες κι αν παραγεμίζουμε τη μέρα μας, όλα αυτά είναι μία Φυγή από αυτό το απλούστατο γεγονός.

Δες το αλλιώς.. Δες ξέρω αν αυτό σου έχει συμβεί… Όλη μέρα τρέχεις στη δουλειά (στις μέρες μας ίσως είναι λίγο άτοπο… ίσως παλιότερα), δεν προλαβαίνεις ούτε μέχρι την τουαλέτα να πας, πόσο μάλλον να σκεφτείς να φας… Οπότε όλη μέρα στη δουλειά, είσαι με έναν καφέ και τα τσιγάρα σου, άντε κάνα τσιμπολόγημα… Στις 19:00 γυρίζεις σπίτι και είσαι έτοιμος/η να ορμήσεις στο ψυγείο. Κυριολεκτικά να ορμήσεις. Σου έρχεται ακατάσχετη επιθυμία για φαγητό. Ξέχνα τις βιολογικές εξηγήσεις και τους βιοχημικούς μηχανισμούς που φταίνε. Αυτοί εδώ δε σε βοηθάνε.. Δες λίγο το σκηνικό. Ορμάς στο ψυγείο. Και μείνε σε αυτό. Το βράδυ που γυρίζεις σπίτι – και κυρίως αν δεν υπάρχει οικογένεια, παιδιά, υποχρεώσεις να σε κάνουν να φεύγεις κι άλλο από σένα – θέλεις να βουλώσεις αυτή την εσωτερική φωνή που σου ψιθυρίζει ‘είμαι μόνος’..

Και πράγματι, τη βουλώνεις. Ουσιαστικά της λες να σκάσει με αυτό τον τρόπο, στην προκειμένη μπουκώνοντας ό, τι υπάρχει στο ψυγείο. Αυτή η φωνή όμως είναι τόσο γλυκιά και τρυφερή, που δε μπορεί να σου φωνάξει, να σε βρίσει, να σε κάνει Εσένα να σκάσεις. Αυτή η φωνή είναι γεμάτη αγάπη για σένα.. Αλλά εσύ δεν την ακούς. Και συνεχίζεις…

Η φωνή αυτή σου ψιθυρίζει ‘είμαι μόνος’ για τον απλούστατο λόγο ότι θέλει να την προσέξεις. Θέλει να στρέψεις σε αυτήν την προσοχή σου. Θέλει να της ρίξεις ένα βλέμμα… Μέσα σου. Αλλά δεν το κάνεις..

Θες να ξεφύγεις.. Με την τηλεόραση, το ποτό, το φαγητό, το ξενύχτι, όλους τους φίλους όπως τους χρησιμοποιείς.. Να ξεφύγεις… αλήθεια από ποιόν;

Από σένα, εσύ από σένα, εγώ από μένα… Να φύγουμε από τη φωνή που φωνάζει πως είμαστε μόνοι…. 

Και το χειρότερο είναι ότι κάνουμε οικογένειες, μεγαλώνουμε παιδιά, ακριβώς για να βουλώσουμε αυτή τη φωνή μέσα μας.

Μα… αυτή η φωνή, Ίσως είναι η Λύτρωσή μας. Απ’ όλα!