Δεν είσαι η Πολυθρόνα στη Γωνίτσα του Σαλονιού σου...

Έχεις ένα σώμα.

Γεννήθηκες με ένα σώμα. 

Για την ακρίβεια, είναι το μοναδικό που σου έχει δοθεί. 

Σου δόθηκε ένα σώμα. 

Ερχόμαστε Μόνο με αυτό το σώμα.

Δεν έχουμε τίποτε άλλο εκτός από αυτό, τη στιγμή της γέννησής μας. 

Και αυτό είναι Κοινό σε όλους μας. 

Είναι δύσκολο να βρεθεί κάποιος ο οποίος γεννήθηκε Χωρίς Σώμα.

Αυτό είναι μία βασική προϋπόθεση για να έρθεις στα Μέρη μας. 

Να έχεις Σώμα. 

Κι επίσης, είναι δύσκολο να βρεθεί κάποιος ο οποίος έχει γεννηθεί με Δύο Σώματα, την ίδια στιγμή... Οπότε αυτό που μας ενώνει, το κοινό μας πεπρωμένο, είναι ότι γεννιόμαστε όλοι με Ένα Σώμα.

Έχεις, λοιπόν, Ένα Σώμα. 

Αυτό που μου κάνει ιδιαίτερη εντύπωση όσο περνάει ο καιρός, είναι ότι δε βλέπουμε τις “μικρές” αλήθειες της ζωής μας... Αντίθετα, ψάχνουμε για Μεγάλες Θεωρίες, Μεγάλων Επιστημόνων... Κάποια πράγματα τα θεωρούμε τόσο αυτονόητα, που έχουμε σταματήσει να τα βλέπουμε. Και νομίζω πως η ιδέα που έχουμε για το σώμα μας, είναι μία από αυτές τις “μικρές” αλήθειες.

 Ξεχνάμε ότι έχουμε Ένα Σώμα. 

Δεν έχουμε Αίσθηση του σώματός μας. 

Δεν αντιλαμβανόμαστε ότι επικοινωνούμε με τον Έξω κόσμο μέσω αυτού του Σώματος. Λειτουργούμε σαν αυτό το Σώμα να μην υπάρχει. 

Κι όμως, είναι το μόνο που μας έχει δοθεί με τη γέννησή μας. 

Είναι το μοναδικό μας “απόκτημα” γι’ αυτήν τη ζωή.

Πόση φασαρία θα γλιτώναμε άραγε, αν αισθανόμασταν το σώμα μας. Αν αντιλαμβανόμασταν την ύπαρξή του. Το θεωρούμε τόσο αυτονόητο, τόσο δεδομένο, που δεν το προσέχουμε. 

Μας θεωρούμε δεδομένους. Θεωρούμε το Σώμα μας δεδομένο. 

Θεωρούμε δεδομένο ότι έχουμε καστανά μάτια, κι έτσι έχουμε σταματήσει από καιρό να τα προσέχουμε…

Δεν παρατηρούμε το Σώμα μας, αυτό το Ένα που μας έχει δοθεί… 

Το αντιμετωπίζουμε σαν την πολυθρόνα μας. Αυτήν που αγοράσαμε πριν από 20 χρόνια και την έχουμε τοποθετήσει σε μια μικρή γωνίτσα στο σαλόνι μας. Έχει συγκεκριμένες διαστάσεις, συγκεκριμένο βάρος, δεν αλλάζει. Και μας αντιμετωπίζουμε ακριβώς σαν κι αυτή την πολυθρόνα. Λέμε, εδώ και 20 χρόνια ζυγίζω 100 κιλά. Πώς είναι δυνατόν αυτό να αλλάξει τώρα;

Λες μέσα σου: Ήμουν, Είμαι και Θα είμαι 100 κιλά. 

Ήμουν, Είμαι και Θα είμαι αυτή η ίδια Ακίνητη Πολυθρόνα στη μικρή γωνίτσα του σαλονιού…

Κι όμως… δεν είσαι… Είσαι κάτι Άλλο… Μόλις αντιληφθείς αυτή την διαφορετικότητα, μόλις δώσεις στο Σώμα σου τη θέση που δικαιωματικά του αξίζει, μόλις βγεις από αυτή τη μικρή γωνίτσα των περιοριστικών σου πεποιθήσεων, τότε θα δεις την αλλαγή.

Αυτό που θέλει το Σώμα σου από εσένα είναι να το Δεις, να το Προσέξεις. Να δεις τι κάνει, πώς το κάνει… Πώς τρώει, πώς κινείται… Αν όμως εσύ το θεωρείς τόσο δεδομένο που δεν το προσέχεις πια, τι είναι αυτό που σε κάνει να πιστεύεις πως θα ενδιαφερθεί αυτό για σένα;