Από το βιβλίο του Kahlil Gibran “Ο Προφήτης”

Για την Αγάπη

Τότε η Αλμίτρα είπε, Μίλησέ μας για την Αγάπη.

Κι αυτός σήκωσε το κεφάλι του και κοίταξε τους ανθρώπους και μια σιγή απλώθηκε παντού.

Και είπε με δυνατή φωνή:

Όταν η αγάπη σε καλέσει, ακολούθησέ την,

Αν και τα μονοπάτια της είναι δύσβατα κι απότομα.

Κι όταν οι φτερούγες της σε τυλίξουν, παραδόσου σ’ αυτήν,

Αν και το ξίφος που κρύβουν μέσα τους μπορεί να σε πληγώσει.

Κι όταν σου μιλήσει, πίστεψέ την,

Αν και η φωνή της μπορεί να σαρώσει τα όνειρά σου, όπως ο βοριάς σαρώνει το περιβόλι.

Γιατί ακόμα κι όταν η αγάπη σε στεφανώνει, σε καρφώνει στο σταυρό. Ακόμα κι όταν σε βοηθάει να φουντώσεις, σε κλαδεύει.

Ακόμα κι όταν φτάνει στην κορφή σου και χαϊδεύει τα τρυφερά σου κλαδάκια που τρεμουλιάζουν στον ήλιο,

Κατεβαίνει στις ρίζες σου και τις τραντάζει μέχρι βαθιά στο χώμα.

Η αγάπη σε στοιβάζει πάνω της σαν θημωνιά.

Και αφού σε τινάξει για να σε γυμνώσει,

Και σε λιχνίσει για να βγάλει από πάνω σου το φλούδι,

Και σε αλέσει για να γίνεις κατάλευκος,

Και σε ζυμώσει μέχρι να μαλακώσεις,

Σε παραδίνει στην ιερή φωτιά της να γίνεις άρτος ιερός για το ιερό γεύμα του Θεού.

Όλα αυτά η αγάπη τα κάνει για να γνωρίσεις τα μυστικά της καρδιάς σου, και μέσα από αυτή τη γνώση να γίνεις ένα κομμάτι της καρδιάς της Ζωής.

Αν όμως, μες στο φόβο σου, ψάχνεις μες στην αγάπη μονάχα ηρεμία και χαρά,

Τότε σκέπασε καλύτερα τη γύμνια σου και βγες από τα’ αλώνι της,

Για να μπεις σ’ ένα κόσμο δίχως εποχές, όπου θα γελάς αλλά όχι με όλο σου το γέλιο, και θα κλαις αλλά όχι με όλα σου τα δάκρυα.

Η αγάπη δε δίνει τίποτα, παρά μόνο τον εαυτό της, και δεν παίρνει από πουθενά, παρά μόνο από τον εαυτό της.

Η αγάπη δε θέλει να κατέχει και δε θέλει να κατέχεται… γιατί στην αγάπη η αγάπη είναι αρκετή.

Όταν αγαπάς δεν πρέπει να λες: «Ο Θεός είναι στην καρδιά μου» αλλά μάλλον «Εγώ είμαι στην καρδιά του Θεού».

Και μην πιστέψεις ποτέ πως μπορείς να κατευθύνεις την αγάπη, γιατί η αγάπη κατευθύνει εσένα, αν σε κρίνει άξιο.

Η αγάπη δεν έχει άλλο πόθο από την αυτοεκπλήρωση.

Αν όμως εσύ που αγαπάς πρέπει να έχεις πόθους οπωσδήποτε, κάμε αυτοί να είναι οι πόθοι σου:

Να λειώνεις και να κυλάς σαν μικρό κελαρυστό ρυάκι μες στη νύχτα.

Να ξέρεις καλά τον πόνο της πολλής τρυφεράδας.

Να σε πληγώνει η δική σου κατανόηση της αγάπης.

Και να ματώνεις πρόθυμα και με χαρά.

Να σηκώνεσαι το χάραμα με καρδιά ανάλαφρη και να ευχαριστείς που θα αγαπάς μια μέρα ακόμη.

Να αναπαύεσαι το μεσημέρι και να συλλογίζεσαι την έκσταση της αγάπης.

Να γυρνάς στο σπίτι το απόβραδο γεμάτος ευγνωμοσύνη.

Και τέλος, να πλαγιάζεις στο κρεβάτι σου με μια προσευχή για τον αγαπημένο ή την αγαπημένη σου, και με έναν ύμνο στα χείλη σου.

Για το Γάμο

Τότε η Αλμίτρα μίλησε πάλι και είπε, και για το Γάμο, κύριε;

Και αυτός απάντησε, λέγοντας:

Γεννηθήκατε μαζί και μαζί θα είστε για πάντα.

Μαζί θα είστε όταν οι λευκές φτερούγες του θανάτου σκορπίσουν τις ημέρες σας.

Ναι, θα είστε μαζί ακόμα και στη σιωπηλή θύμηση του Κυρίου.

Αφήστε όμως χώρο ανάμεσά σας.

Κι αφήστε τους ανέμους των ουρανών να χορέψουν εκεί.

Αγαπήστε ο ένας τον άλλον αλλά μην κάνετε την αγάπη αλυσίδα να σας δένει:

Αφήστε την καλύτερα να σαλεύει σαν θάλασσα ανάμεσα στα ακρογιάλια των ψυχών σας.

Γεμίστε ο ένας το ποτήρι του άλλου, όμως μην πίνετε από το ίδιο ποτήρι.

Δώστε ψωμί ο ένας στον άλλον, όμως μην τρώτε από το ίδιο καρβέλι.

Τραγουδήστε, χορέψτε μαζί, χαρείτε, αφήστε όμως τους εαυτούς σας να είναι ο καθένας μόνος του.

Οι χορδές του λαούτου είναι μόνες, και όμως πάλλονται στην ίδια μελωδία.

Δώστε τις καρδιές σας, χωρίς όμως να γίνει φύλακας ο ένας στην καρδιά του άλλου.

Γιατί μόνο του χέρι της Ζωής μπορεί να τις φυλάξει.

Και σταθείτε πλάι ο ένας στον άλλον αλλά όχι πολύ κοντά:

Γιατί και οι κολόνες του ναού στέκουν ξέμακρα η μια απ’ την άλλη,

Κι η δρυς και το κυπαρίσσι δε μεγαλώνουν το ένα στη σκιά του άλλου.

Για τα Παιδιά

Και μια γυναίκα που βαστούσε ένα μωρό στην αγκαλιά της είπε,

Μίλησέ μας για τα Παιδιά.

Και είπε αυτός:

Τα παιδιά σας δεν είναι δικά σας παιδιά.

Είναι οι γιοι και οι κόρες της λαχτάρας της ζωής για τον εαυτό της.

Έρχονται στον κόσμο μέσα από σας, αλλά δεν προέρχονται από εσάς,

Και παρότι είναι μαζί σας, δεν ανήκουν σε σας.

Μπορείτε να τους δώσετε την αγάπη σας, όχι όμως τις σκέψεις σας,

Γιατί έχουν τις δικές τους σκέψεις.

Μπορείτε να στεγάσετε το σώμα τους, όχι όμως την ψυχή τους,

Γιατί η ψυχή τους ζει στο σπίτι του Αύριο, που εσείς δεν μπορείτε να το επισκεφτείτε ούτε καν στα όνειρά σας.

Μπορείτε να πασχίσετε να τους μοιάσετε, μην προσπαθείτε όμως να τα κάνετε να σας μοιάσουν.

Γιατί η ζωή δεν πηγαίνει πίσω, ούτε μένει στο χτες.

Είστε τα τόξα απ’ τα οποία τινάζονται σαν ζωντανές σαΐτες τα παιδιά σας.

Ο Τοξότης βλέπει το στόχο στη γραμμή του Απείρου και σας λυγίζει με την δύναμή Του ώστε οι σαΐτες Του να φύγουν γοργά και να φτάσουν μακριά.

Δεχθείτε το λύγισμά σας στα χέρια Του με χαρά.

Γιατί Αυτός, όπως αγαπά τη σαΐτα που εκτοξεύεται, αγαπά και το τόξο που είναι σταθερό.