Μεγαλώνω & Παχαίνω!

Είναι γεγονός ότι μεγαλώνουμε. Είναι κάτι το αναπόφευκτο. Ο χρόνος κυλάει και αυτό είναι κάτι στο οποίο δεν μπορούμε να επέμβουμε. Γιατί όμως βλέπουμε τον δείκτη της ζυγαριάς να ανεβαίνει μαζί με τα χρόνια; Είναι και αυτό κάτι το αναπόφευκτο ή είναι κάτι στο οποίο έχουμε δυνατότητα επέμβασης;
Ας εξετάσουμε το θέμα αυτό παίρνοντας ένα πραγματικό περιστατικό. Είσαι μια γυναίκα 40 χρονών. Ζυγίζεις περίπου 90 κιλά και ανήκεις στην κατηγορία των υπέρβαρων. Αυτό συμβαίνει τώρα. Είκοσι χρόνια πίσω ζύγιζες 60 κιλά και ένιωθες πολύ καλά! Άντε, ίσως να ήθελες να χάσεις πέντε κιλά ακόμα, αλλά και στα 60 ένιωθες υπέροχα!
Τι έγινε λοιπόν; Τι άλλαξε με τα χρόνια; Γιατί αυτή η μεταμόρφωση; Αυτό το πραγματικό περιστατικό επαναλαμβάνεται συνεχώς. Οι έρευνες μας λένε ότι από την ηλικία των 25 χρόνων και μέχρι τα 55, το βάρος σου αυξάνει σχεδόν μισό κιλό το χρόνο. Ωραία, υπάρχει μια δόση αλήθειας στο ότι ο μεταβολισμός σου με τα χρόνια δεν σε βοηθάει και πολύ. Αλλά είναι αυτή όλη η αλήθεια ή μήπως είναι ένα μέρος αυτής ή ίσως και μια καλή δικαιολογία; Με την πάροδο των χρόνων σίγουρα το σώμα πέφτει σε μυϊκή μάζα, άρα πέφτουν και οι καύσεις που μας βοηθούν να κρατάμε ένα χαμηλό σωματικό βάρος.
Τι άλλο όμως συμβαίνει με τα χρόνια; Εκτός από αυτή την καθαρά βιοχημική αντίδραση του σώματος, τι άλλο αλλάζει; Αναζητάμε την ασφάλεια, τη βεβαιότητα και τη σιγουριά σε όλους τους τομείς της ζωής μας. Από τη δουλειά σου μέχρι τα προσωπικά σου, θέλεις τη μονιμότητα. Και μόλις πετύχεις την πολυπόθητη ασφάλεια (ή έτσι νομίσεις) τότε γίνεται μια μεταμόρφωση. Τότε παύεις να αναζητάς, να διερωτάσαι, να βρίσκεσαι σε μια κατάσταση εσωτερικής εγρήγορσης. Και αυτός ο εσωτερικός λήθαργος που αναπόφευκτα βλέπουμε ότι έρχεται με τα χρόνια, μας κάνει νωθρούς, δυσκίνητους, βέβαιους για τις παγιωμένες αντιλήψεις και τα πιστεύω μας. Μας κάνει να χάνουμε την πραγματική επαφή με το σώμα μας και μαζί με αυτήν χάνουμε το ενδιαφέρον και την όρεξη για τη ζωή.
Βλέπεις ότι τελικά έχεις εγκλωβιστεί στο δίχτυ μιας ζωής που ύφανες εσύ, αλλά τελικά δεν ήταν όπως την περίμενες. Και αυτή η απογοήτευση πρέπει να βρει μια διέξοδο, ένα μέσο εκτόνωσης.
Υπάρχει άραγε διέξοδος; Έχεις δει ότι η λύση δε βρίσκεται στις επανειλημμένες δίαιτες. Αυτές απλώς συντηρούν την κατάσταση. Σε κρατάνε σε ομηρεία, δεν σε απελευθερώνουν. Που βρίσκεται λοιπόν η απάντηση; Τι πρέπει να γίνει; Τα παραπανίσια κιλά δεν είναι κάποιου άλλου, είναι δικά σου. Σε πρώτη φάση θα πρέπει να αποκτήσεις επίγνωση αυτού. Φαίνεται σα να μην συνειδητοποιούμε ότι είμαστε εμείς σε αυτό το σώμα. Σα να μη νιώθουμε το σώμα μας. Ξεκινάμε λοιπόν με την κατανόηση αυτού που συμβαίνει. Με την κατανόηση και την αποδοχή.
Και μόλις το καταφέρουμε αυτό πραγματικά, τότε θα γίνει η μεταμόρφωση. Θα έρθει σα μια δροσερή αύρα που έρχεται όταν αφήνουμε το παράθυρο ανοιχτό.. Δε μπορούμε να προκαλέσουμε αυτή την αύρα, αλλά πρέπει να αφήσουμε το παράθυρο ανοιχτό..

Εγώ δεν κάνω δίαιτα. Κάνω διατροφή!

Τώρα τελευταία η ζυγαριά σου έχει ξεφύγει. Για την ακρίβεια δεν ξέρεις καν τι λέει η ζυγαριά σου.. Δε χρειάζεται, το βλέπεις στα ρούχα σου. Και αυτό που βλέπεις δεν είναι αυτό που θες.. Και αυτό σου αρκεί. Αποφασίζεις λοιπόν να κάνεις κάτι γι’ αυτό. Αυτή τη φορά θες να κάνεις κάτι οργανωμένο. Με αρχή, μέση & τέλος. Με συγκεκριμένο στόχο & κάποιο χρονοδιάγραμμα. Οπότε κάνεις το βήμα και πηγαίνεις σε κάποιον …ειδικό. Πολύ ωραία.. Είσαι λίγο αγχωμένη, έχεις τις αμφιβολίες σου…
Έχεις κάνει πολλές προσπάθειες στο παρελθόν, και έχεις μισήσει τις δίαιτες.. και μαζί με αυτές έχεις μισήσει και τον ίδιο σου το εαυτό.. Αλλά νιώθεις πως δεν έχεις άλλη επιλογή.. Και έτσι πάλι από την αρχή!
Αλλά θες κάτι να αλλάξει. Και όταν ακούς αυτό το κάτι διαφορετικό λες «Ώπα, εδώ είμαστε!» Είναι όμως αυτό που ακούμε, αυτό που είναι αληθινό, ή μήπως είναι αυτό στο οποίο θέλουμε να πιστέψουμε? Η πίστη είναι δυνατό πράγμα…
Οπότε λες, αυτή τη φορά δεν θα «κάνω δίαιτα»! Αυτή τη φορά θα «κάνω διατροφή»! Και αφού αυτή τη φορά θα «κάνω διατροφή», αφού θα αλλάξω αυτό που θα κάνω, τότε θα έχω και μόνιμο αποτέλεσμα… Δυστυχώς, αυτό δεν είναι ακριβώς έτσι όπως ακούγεται. Και καλό θα είναι να έχουμε επίγνωση της κατάστασης, πριν μπούμε σε αυτήν…
Αν νιώθεις καλύτερα με το να λες ή να σκέφτεσαι ότι «κάνεις διατροφή» και όχι δίαιτα, τότε οκ. Μπορώ όμως να σου πω ότι θα έχεις το ίδιο αποτέλεσμα ακόμα και αν λες ή σκέφτεσαι ότι «κάνεις τούμπες». Σίγουρα, αυτό που σκεφτόμαστε σε μεγάλο βαθμό επηρεάζει αυτό που θέλουμε να πετύχουμε.
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Ετυμολογικά οι λέξεις δίαιτα και διατροφή διαφέρουν.
Δίαιτα είναι ο τρόπος ή το σύστημα διατροφής και ζωής.
Διατροφή είναι ολόκληρη η διαδικασία της κατανάλωσης της τροφής, της πέψης των θρεπτικών συστατικών κλπ.
Έχουμε συνδέσει την λέξη δίαιτα με τις ακραίες υποθερμιδικές δίαιτες, οι οποίες είναι ζημιογόνες για τον οργανισμό. Ωστόσο υπάρχουν και οι υπερθερμιδικές δίαιτες, οι δίαιτες υψηλής περιεκτικότητας σε λίπος, σε υδατάνθρακα, σε πρωτεΐνη, όπως υπάρχουν και οι ισορροπημένες δίαιτες. Η λέξη «δίαιτα» από μόνη της δε μας λέει τίποτα. Όπως και η λέξη διατροφή από μόνη της δε μας λέει τίποτα. Για παράδειγμα μπορούμε να πούμε «διατρέφομαι καλά» ή «τώρα τελευταία το έχω ρίξει έξω και διατρέφομαι… άστα να πάνε».
Με λίγα λόγια, διατροφή και δίαιτα είναι λέξεις με παραπλήσιες σημασίες, αλλά από μόνες τους δε μας λένε τίποτα.
Έχουμε εγκλωβιστεί στις ετικέτες. Οι λέξεις έχουν καταψύξει την πραγματικότητα. Έχουμε βάλει στον πάγο αυτό που έπρεπε να βρίσκεται σε θερμοκρασία δωματίου.
Εγώ κάνω δίαιτα και εσύ κάνεις διατροφή. Η ουσία με την επιφάνεια δεν ταυτίζονται πάντα…
Είναι ωραίο να έχεις έντονη ορμητική επιθυμία για αυτό που κάνεις.
Και αν το να λες ότι κάνεις διατροφή σε βοηθάει στο να πετύχεις το στόχο σου, οκ, μπορείς να το λες.
Το σημαντικό δεν είναι τι λέμε. Πολλές φορές το σημαντικό δεν είναι ούτε αυτό που κάνουμε. Το ουσιαστικό είναι να έχουμε επίγνωση της όλης κατάστασης. Να έχουμε συναίσθηση της όλης διαδικασίας. Να καταλάβουμε ότι αυτό που κάνουμε δεν είναι ούτε δίαιτα, ούτε διατροφή, ούτε τούμπες…
Είναι δυνητικά η είσοδός μας σε μια νέα διατροφική διάσταση!
Δεν είναι δυνατόν να πιέσουμε ένα φυτό να φυτρώσει.
Δεν είναι δυνατόν ο οποιοσδήποτε ξένος προς εσένα να σου πει τι να κάνεις, ούτε τι να υποστηρίζεις ότι κάνεις.
Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να φτιάξουμε το έδαφος έτσι ώστε να είναι πρόσφορο, και να σπείρουμε τον καρπό…
Με την πίστη ότι κάποια στιγμή το φυτό θα φυτρώσει...

Όταν οι καρδιές απομακρύνονται...

Μια μέρα, ένας σοφός δάσκαλος έκανε την εξής ερώτηση στους μαθητές του: 

«Γιατί οι άνθρωποι ουρλιάζουν όταν εξοργίζονται;»

«Γιατί χάνουν την ηρεμία τους», απάντησε ο ένας.

«Μα γιατί πρέπει να ξεφωνίζουν παρότι ο άλλος βρίσκεται δίπλα τους;»  ξαναρωτά ο δάσκαλος.

«Ξεφωνίζουμε, όταν θέλουμε να μας ακούσει ο άλλος», είπε ένας άλλος μαθητής.

Και ο δάσκαλος επανήλθε στην ερώτηση: «Μα τότε δεν είναι δυνατόν να του μιλήσει με χαμηλή φωνή;»

Διάφορες απαντήσεις δόθηκαν, αλλά καμιά δεν ικανοποίησε τον δάσκαλο.

«Ξέρετε γιατί ουρλιάζουμε όταν είμαστε θυμωμένοι; Γιατί όταν θυμώνουν δυο άνθρωποι, οι καρδιές τους απομακρύνονται πολύ και για να μπορέσει ο ένας να ακούσει τον άλλο θα πρέπει να φωνάξει δυνατά, για να καλύψει την απόσταση. Όσο πιο οργισμένοι είναι, τόσο πιο δυνατά θα πρέπει να φωνάξουν για ν’ ακουστούν. Ενώ, αντίθετα, τι συμβαίνει όταν είναι ερωτευμένοι; Δεν έχουν ανάγκη να ξεφωνήσουν, κάθε άλλο, μιλούν σιγανά και τρυφερά. Γιατί; Επειδή οι καρδιές τους είναι πολύ πολύ κοντά. Η απόσταση μεταξύ τους είναι ελάχιστη. Μερικές φορές είναι τόσο κοντά που δεν χρειάζεται ούτε καν να μιλήσουν… παρά μονάχα ψιθυρίζουν. Και όταν η αγάπη τους είναι πολύ δυνατή, δεν είναι αναγκαίο ούτε καν να μιλήσουν, τους αρκεί να κοιταχθούν. Έτσι συμβαίνει όταν δυο άνθρωποι που αγαπιούνται πλησιάζουν ο ένας προς τον άλλον.

Στο τέλος ο σοφός είπε συμπερασματικά:

«Όταν συζητάτε, μην αφήνετε τις καρδιές σας να απομακρυνθούν, μη λέτε λόγια που σας αποξενώνουν, γιατί θα φτάσει μια μέρα που η απόσταση θα γίνει τόσο μεγάλη που δεν θα βρίσκουν πια τα λόγια σας το δρόμο του γυρισμού».